วันพฤหัสบดี ที่29 กุมภาพันธ์ 2567 เป็นวันที่เราร้องไห้หนักที่สุดในชีวิต20ปีเลยค่ะ เพราะแรงกดดันของอาจารย์ท่านหนึ่งในสาขา ปกติเขาดูใจดี พอโมโหแล้วเหมือนนางยักษ์เลย ตอนนั้นคือกลัวมาก สติหลุด ร้องไห้จนกลั้นเสียงสะอื้นไม่ได้ เขาถามอะไรก็ตอบไม่รู้เรื่อง ยืนเป็นพักเขาก็ให้ไปรออีกห้องแล้วส่งพี่รหัสเรามาถามว่าเป็นอะไรบลาๆๆๆ(พี่รหัสน่ารักมาก ฮีลใจได้อยู่) พอกลับมาถึงห้องก็ดิ่งมากดิ่งจนอยากคิดสั้น แต่ทำไม่ได้เพราะกลัวเจ็บ555 มองไปบนเพดานก็ไม่มีอะไรขลึงเชือกได้ เห้อออ อีกอย่างคือหน้าแม่กับครอบครัวลอยมา เลยโทรหาแม่ พูดก็ไม่รู้เรื่องเพราะมันสะอื้นไม่หายสักที พอได้คุยกับแม่แล้วฮีลใจมาก โล่งสุดๆ แม่ซัพพอตเราตลอด พอวันต่อมาแม่ก็บอกกลัวมาก กลัวเราจะคิดสั้น เพราะมีข่าวเด็กที่ม.แถวบ้านกระโดดตึกฆตก.เพราะอาจารย์พูดว่า ถ้าทำไม่ได้ก็ไปกระโดดเลยสิ แล้วคนนั้นเขาก็กระโดดลงมาจริงๆ แล้วแม่ก็บอกว่ามีอะไรให้บอกแม่ อย่าเก็บไว้คนเดียว อย่าเครียดคนเดียว เราก็ระบายทุกอย่างให้แม่ฟัง แล้วบอกแม่ว่าจะลาออกจากมหาลัย เพราะเราทนแรงกดดันไม่ไหวจริงๆหลังมานี้เราเครียดทุกวันเลยค่ะ แล้วอีกอย่างคือสายนี้ไม่เหมาะกับเรา แม่ก็โอเคถ้าไม่ไหวก็กับมาอยู่บ้านเรา มีแต่คนถามว่าไม่เสียดายหรอปีสองแล้วนะ ก็เสียดาย เสียดายที่ไม่ไปเรียนสายอาชีพตั้งแต่แรก ตอนนี้เรากังวล เรากลัว เราไม่กล้าไปเจออาจารย์ ไม่อยากตอบคำถามซ้ำๆหลายรอบว่าออกทำไมนู่นนี่นั่น