เราเป็นคนๆหนึ่งที่ไม่กล้าแสดงออกมาตั้งแต่เด็กๆเวลารุ้สึกอย่างไงก็เก็บความรู้สึกไว้ในใจตลอดเวลาแล้วได้แต่ยิ้ม เราจะพูดมากเฉพาะคนที่เราสนิท ถ้าคนไม่สนิทเราจะเงียบๆ ไม่พูด เราไม่อยากรู้จักคนเยอะ เราไม่ชอบเต้นเรารุ้สึกอึดอัดเวลาที่จะได้ทำมัน
ตอนม.ปลาย อาจารย์ให้ออกไปพูดหน้าชั้นเรียน เราก็ไม่กล้าพูดได้แต่ตัวสั่นพูดอะไรไม่ออก เราพยายามจะพูดพยายามจะทำให้เหมือนเพื่อนๆคนอื่นๆแต่ก็ทำไม่ได้
จนขึ้นมหาลัยจึงเลือกเรียนคณะบริหาร ซึ่งคณะนี้ได้เกี่ยวกับการพูดเยอะ จนอาจารย์ให้ออกไปพูดเราก็ไม่กล้าพูดรุ้สึกกดดันมากเวลาอยู่ที่ๆคนเยอะๆสังคมใหม่ๆ วันนั้นเราเลยร้องไห้ออกมาโดยไม่รุ้สาเหตุ แล้วรุ้สึกอึดอัดและกดดันมากๆ เรามีเพื่อนน้อยมาก  เพื่อนเราที่มหาลัยมันจะพยายามให้เรากล้าพูดออกไปเจอสังคมใหม่ๆ แต่เรารู้สึกกดดันรู้สึกไม่ใช่ตัวตนของเรา  เราได่แต่คิดถ้าเรากล้าจะทำอะไรสักอย่าง กลัวสายตาคนส่วนใหญ่จะมองว่าเราเป็นตัวตลก