ตอนเด็กเรามีเพื่อนเยอะ แต่ยิ่งโตทุกคนก็แยกย้ายไปเติบโต เราที่เป็นคนที่ไม่ได้เข้าสังคมเก่งก็ไม่ได้มีเพื่อนใหม่ ๆ เลย ก็เหมือนไม่มีเพื่อนตอนนี้ แฟนก็เลิกราไปแล้ว ครอบครัวก็ห่างเหินไม่ได้สนิทกันแต่เค้าก็คอยซัพพอร์ตเวลาที่เราลำบาก ถือว่ายังดีมาก
   
   แต่ถึงอย่างงั้นที่ยังมีครอบครัวที่สำคัญที่สุดในความสัมพันธ์ทั้งหมด เรากลับรู้สึกว่าไม่สามารถปรึกษาหรือพูดระบายในสิ่งทีกังวลขึ้นมาได้เลย เคยเผลอพูดปรึกษาขึ้นมากลับได้รับความเงียบหรือเมินไปเฉย ๆ หรือไม่ก็หงุดหงิดกลับมา บางครั้งก็อดน้ำตาซึมไม่ได้ แต่เราก็เข้าใจนะว่าทุกคนมีปัญหาของตัวเอง ต้องจัดการตัวเองให้ได้ เข้าใจแต่เสียใจอยู่ดีประมาณนั้น มีแอบคิดว่าเราเหมือนส่วนเกินของบ้าน เวลาที่เค้าสนทนากันเราก็จะไม่มีตัวตนเลย เราเป็นคนคิดมาก ขี้กังวล พยายามปรับตัวเองเรื่อย ๆ อยากระบายออกมาบ้าง ทุกครั้งที่เราอยากจะพูดกับใครซักคน เราก็ไม่กล้าพูดออกมาด้วยซ้ำกลัวที่จะโดนลำคาน รู้สึกเหมือนกับว่าเราไม่มีใครที่สนิทใจได้เลย ไม่มีใครเคียงข้างเราซักคน เหงาจัง