สวัสดีทุกคนครับ ผมเป็นวัยรุ่นคนนึงที่มีเรื่องที่อยากระบายและอยากที่จะขอคำแนะนำจากทุกคนที่มาอ่านกระทู้นี้
มันก็ตามหัวข้อเลยครับ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นภาระครอบครัว เรื่องมันมีอยู่ว่าผมเป็นเด็กอายุ 17 คนนึงที่มีพี่น้องอยู่อีก 2 คน โดยผมเป็นคนโตสุด รองมาเป็นคนกลางห่างกัน 3 ปีและคนเล็กห่างกัน 17 ปี
ผมรู้สึกกดดันจากครอบครัวเพราะกำลังใกล้ที่จะเข้ามหาลัย +กับพ่อแม่มีน้องคนเล็กเพิ่มทำให้อะไรหลายๆอย่างของผมเปลี่ยนไปในการใช้ชีวิตประจำวัน ผมต้องแบ่งเวลามาช่วยพ่อกับแม่ดูน้องไปพร้อมๆกับการเรียนอ่านหนังสือสอบและร่วมกิจกรรมโรงเรียนตามภาษาวัยรุ่น ทำให้ในบางครั้งอย่างการไปเที่ยวกับเพื่อนหรือคุยกับเพื่อนก็ไม่ได้ทำนอกจากอยู่ที่โรงเรียน
ต้องขอบอกไว้ก่อนว่าส่วนตัวผมไม่ใช่เด็กกิจกรรมเลยเพราะเป็นคนขี้อายและไม่ค่อยมีความมั่นใจ แต่ผมก็พยายามผลักดันตัวเองให้เรียนรู้อะไรใหม่ๆอยู่เสมอโดยการออกไปทำกิจกรรมที่ต้องเจอกับผู้คน เพราะผมตั้งใจว่าอยากจะเก็บเกี่ยวประสบการณ์ไว้ก่อนเข้ามหาลัย +กับสร้างผลงายอื่นๆไว้ยื่นในริบพอร์ต
และส่วนตัวผมก็บ้านไกลจากรร. นั่งรถรับส่งมาตั้งแต่ประถมจนถึงตอนนี้ไป-กลับทุกวัน แต่ตั้งแต่มีกิจกรรมเข้ามาก็เริ่มที่จะวานคุณพ่อคุณแม่ช่วยไปรับอยู่บ่อยๆเพราะกลับค่ำ และพวกท่านก้ค่อนข้างที่จะเป็นห่วงผม และห่วงลูก แกไม่ค่อยอยากให้ออกจากบ้านบ่อยนักไปทำอะไรที่ยุ่งยาก
ซึ่งใจนึงผมเองก็เข้าใจพวกท่านและพยายามเลี่ยงการทำตัวเป็นภาระให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่างการหารถนั่งเองหรือไม่ก็ติดรถไปกับคนอื่น แต่ที่ผมเครียดก็คือรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นภาระพวกท่านที่ต้องมาทำให้รู้สึกห่วงหรือเป็นกังวลกับผม
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนเห็นแก่ตัว เพราะผมเลือกที่อยากจะใช้ชีวิตวัยรุ่นมากกว่าการที่จะอยู่บ้านและดูแลครอบครัว ดูแลน้องที่รักของผม
แต่ผมก็แค่ไม่อยากที่จะมานึกเสียดายในภายหลังว่าตัวเองพลาดอะไรไปในตอนนั้น
ผมดูเป็นคนเห็นแก่ตัวไหมครับ?
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นภาระ
มันก็ตามหัวข้อเลยครับ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นภาระครอบครัว เรื่องมันมีอยู่ว่าผมเป็นเด็กอายุ 17 คนนึงที่มีพี่น้องอยู่อีก 2 คน โดยผมเป็นคนโตสุด รองมาเป็นคนกลางห่างกัน 3 ปีและคนเล็กห่างกัน 17 ปี
ผมรู้สึกกดดันจากครอบครัวเพราะกำลังใกล้ที่จะเข้ามหาลัย +กับพ่อแม่มีน้องคนเล็กเพิ่มทำให้อะไรหลายๆอย่างของผมเปลี่ยนไปในการใช้ชีวิตประจำวัน ผมต้องแบ่งเวลามาช่วยพ่อกับแม่ดูน้องไปพร้อมๆกับการเรียนอ่านหนังสือสอบและร่วมกิจกรรมโรงเรียนตามภาษาวัยรุ่น ทำให้ในบางครั้งอย่างการไปเที่ยวกับเพื่อนหรือคุยกับเพื่อนก็ไม่ได้ทำนอกจากอยู่ที่โรงเรียน
ต้องขอบอกไว้ก่อนว่าส่วนตัวผมไม่ใช่เด็กกิจกรรมเลยเพราะเป็นคนขี้อายและไม่ค่อยมีความมั่นใจ แต่ผมก็พยายามผลักดันตัวเองให้เรียนรู้อะไรใหม่ๆอยู่เสมอโดยการออกไปทำกิจกรรมที่ต้องเจอกับผู้คน เพราะผมตั้งใจว่าอยากจะเก็บเกี่ยวประสบการณ์ไว้ก่อนเข้ามหาลัย +กับสร้างผลงายอื่นๆไว้ยื่นในริบพอร์ต
และส่วนตัวผมก็บ้านไกลจากรร. นั่งรถรับส่งมาตั้งแต่ประถมจนถึงตอนนี้ไป-กลับทุกวัน แต่ตั้งแต่มีกิจกรรมเข้ามาก็เริ่มที่จะวานคุณพ่อคุณแม่ช่วยไปรับอยู่บ่อยๆเพราะกลับค่ำ และพวกท่านก้ค่อนข้างที่จะเป็นห่วงผม และห่วงลูก แกไม่ค่อยอยากให้ออกจากบ้านบ่อยนักไปทำอะไรที่ยุ่งยาก
ซึ่งใจนึงผมเองก็เข้าใจพวกท่านและพยายามเลี่ยงการทำตัวเป็นภาระให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่างการหารถนั่งเองหรือไม่ก็ติดรถไปกับคนอื่น แต่ที่ผมเครียดก็คือรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นภาระพวกท่านที่ต้องมาทำให้รู้สึกห่วงหรือเป็นกังวลกับผม
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนเห็นแก่ตัว เพราะผมเลือกที่อยากจะใช้ชีวิตวัยรุ่นมากกว่าการที่จะอยู่บ้านและดูแลครอบครัว ดูแลน้องที่รักของผม
แต่ผมก็แค่ไม่อยากที่จะมานึกเสียดายในภายหลังว่าตัวเองพลาดอะไรไปในตอนนั้น
ผมดูเป็นคนเห็นแก่ตัวไหมครับ?