ชีวิต; ต่อสู้ดิ้นรนในฐานะ Single mom ที่ต้องรับผิดชอบลูกสองคนด้วยตนเอง ในประเทศที่ไม่มีญาติ ไม่มีคนรู้จัก แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี

ทำงานเลี้ยงลูกจนโต ได้รับการศึกษาที่ดี มีรายได้สูง เป็นบุคคลคุณภาพของสังคม 
หมดภาระบุพการี วางแผนการเกษียณแบบเรียบง่ายโดยมี “เขา” รวมอยู่ในแผนนั้นและในทุกมิติของชีวิต

ความรัก; แต่แล้วสิ่งที่ไม่เคยคาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อจู่ๆ ”เขา” ก็เดินเข้ามาบอกว่าจะไม่มี “เรา” อีกต่อไป ตกใจเพราะระยะเวลาแค่ข้ามวัน ข้ามสัปดาห์ก่อนหน้านั้นก็ถามแล้วและคำตอบคือ ไม่มีอะไร 

คุณผู้หญิงจงจำไว้เป็นบทเรียน รักเขาได้แต่ต้องรักตัวเองให้เป็นและรักศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงให้มากพอเพราะหากวันหนึ่งไม่มีเขาชีวิตเราจะได้ไม่พัง(มากเกินไป)

ในวันที่ชีวิตต้องเจออุปสรรคเอาธรรมะเป็นสรณะ ชีวิตทั้งชีวิตมีแต่เขา รักเดียวใจเดียวกับระยะเวลาเกือบสามทศรรษไม่ใช่สิ่งการันตีว่าจะไม่ถูกทิ้ง

ยอมรับและพยายามก้าวต่อไปกับชีวิตตนเอง(แบบงงๆ) โชคดีที่มีงานทำ มีรายได้พอเลี้ยงตนเอง และสร้างทรัพย์สินไว้รองรับชีวิตบั้นปลายบ้างแล้ว 

การเงิน; เอาตัวเองกลับเข้าสู่ระบบงาน แผนการคือทำอีก 7-10 ปีถึงตอนนั้นจะมีรายได้จาก benefits เกือบหกหลัก/เดือน มันเพียงพอสำหรับ Lifestyle ที่ต้องการและเคยเป็นมาโดยไม่ต้องแตะต้อง “สมบัติเก่า” ที่สะสมมาก่อนหน้านั้น ไม่มีหนี้ มีบ้าน มีรถพร้อมแล้ว 

ความไม่แน่นอนแห่งชีวิต; เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ยอมรับให้ได้และไปต่อให้เร็ว จมจ่อมอยู่กับอดีตไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆโดยเฉพาะคนที่อายุครึ่งค่อนคนแบบคนโพสต์ 

เพราะโลกไม่เคยหยุดหมุนแม้แต่วินาทีเดียว การที่เราหยุดเดินก็เหมือนกับการถอยหลังเพราะคนอื่นเดินหน้าไปเรื่อยๆ

โพสต์หน้าจะขอแบ่งปันในส่วนของการวางแผนทางด้านการเงิน; ที่ทำไว้แล้ว(แบบกระท่อนกระแท่น) และ ที่กำลังเริ่มต้นเรียนรู้/ลงมือทำ 

ชีวิตเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ 
สูงวัยที่ไม่เป็นภาระ 
โดนเทตอนแก่แต่ฉันไปต่อ