อยากขอความคิดเห็นจากทุกคนที่เห็น กระทู้นี้ ตอนนี้ผมอยู่กับครอบครัวที่ไม่เหมือนครอบครัวคนอื่น ที่ช่วยเหลือกัน สนับสนุนกัน หรือมีส่วนร่วมในชีวิตของเรา แถมยังเอาเปรียบกับเรา ที่ไม่ได้มีเหมือนกับเขา ขนาดแค่ของบางอย่างกว่าเราจะได้มาก็ยากเหลือเกิน เช่นอาหารของกิน ทั้งที่เราตั้งใจที่จะเอาไว้ให้ลูกเรา ก็ต้องมาโดนคนในบ้านเอาไปอีก ทั้งที่ตัวเองก็มีกำลังซื้อมากกว่า กระทั่งตัวเรายังยอมอดเพื่อที่จะให้ลูกเราได้กิน ต้องเจอกับการเอาเปรียบไปเสียทุกอย่าง แม้กระทั่งเงินที่รัฐบาลให้ในแต่ละเดือน (เงินช่วยเหลือเด็กแรกเกิด เดือนละ 600บ.) ก็ยังต้องเอาเข้าบัญชีของเขาเลย ถือว่าเป็นค่าที่พักอาศัย ของเราสองพ่อลูก คือไม่รู้ว่าจะเอาเปรียบกันไปถึงไหน ตอนที่ผมมีรายได้ก็แบ่งปันให้คนในครอบครัว ถึงแม้ว่ามันจะน้อย แต่มันก็เป็นค่าจ้างที่เราได้รับจากการทำงาน เวลาไปทำงานรับจ้างก็ต้องเอาลูกติดไปด้วย ได้แค่รับจ้างทั่วไปแถวหมู่บ้านที่เราอาศัย ยังดีที่นายจ้างเห็นใจและสงสาร แต่เราก็เกรงใจนายจ้าง เพราะบางทีเราไม่ได้ทำงานให้เขาได้เต็มที่ อย่างที่ควรเป็น เพราะต้องดูลูกสาววัย 2 ขวบ ควรทำอย่างไรดีครับ บางครั้งก็คิดว่าจะเอาไปให้กับ มูลนิธิ เพราะคนที่บ้านก็พูดกรอกหูทุกวัน ว่าให้เอาลูกไปให้คนอื่นเถอะ ผมเองก็อยากจะให้ลูกมีชีวิตที่ดีกว่าที่เป็นอยู่ ใจนึงก็อยากทำแบบนั้น แต่อีกใจนึงก็เป็นห่วงลูก กลัวว่าคนอื่นจะไม่รักลูกเรา เหมือนกับคนเป็นพ่ออย่างเรา และไม่อยากให้ลูกมีความรู้สึกเหมือนกับตัวเราเองที่ไม่มีพ่อแม่ เพราะความรู้สึกแบบนี้มันเลวร้ายมาก และอยากให้มันเกิดขึ้นและจบลงในตัวเราก็พอแล้ว ไม่อยากให้ลูกเราต้องมาเจอเหมือนกับเราอีก ไม่รู้จะต้องทำยังไงดีกับชีวิตคนอย่างผม จนบางครั้งอยากจะจบชีวิตทั้งลูกและเรา คิดๆแล้วก็ ลูกไม่ได้ผิดอะไร ไม่สามารถเอาความคิดเราไปยัดใส่ในตัวของลูก ถ้าหากเราจบชีวิตเอง จะเป็นการทิ้งลูกไว้บนโลกคนเดียวที่โหดร้ายนี้อีก จะต้องทำยังไงต่อดีครับ อ่านถึงตรงนี้แล้ว บางท่านคงคิดว่าผมพูดเกินความเป็นจริง แต่ผมขอบอกเลยว่า ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย เพิ่งรู้ความหมายของมันก็ตอนที่เราได้สัมผัสมันแล้ว
ปีนี้ผมอายุ 28 ปี จบการศึกษาเพียงชิ้นประถม ท่านใดมีแนวทาง,วิธีดีดี สำหรับปัญหาที่ได้กล่าวไป ก็ช่วยหน่อยนะครับ ขอบคุณที่อยู่ฟังมาจนจบ ขอให้ชีวิตของคุณ ไม่ต้องเจอกับอุปสรรคที่เกิดขึ้นกับตัวผม และ ขอให้คุณมีครอบครัวที่แสนอบอุ่นและมีความสุข นะครับ จงจำไว้ว่า คุณนั้นโชคดีแล้ว ที่ไม่ได้เป็นเหมือนกับผม สู้ๆ นะครับ 🥹🥹
เล่าสู่กันฟัง (ครอบครัวของฉัน 🥺)
ปีนี้ผมอายุ 28 ปี จบการศึกษาเพียงชิ้นประถม ท่านใดมีแนวทาง,วิธีดีดี สำหรับปัญหาที่ได้กล่าวไป ก็ช่วยหน่อยนะครับ ขอบคุณที่อยู่ฟังมาจนจบ ขอให้ชีวิตของคุณ ไม่ต้องเจอกับอุปสรรคที่เกิดขึ้นกับตัวผม และ ขอให้คุณมีครอบครัวที่แสนอบอุ่นและมีความสุข นะครับ จงจำไว้ว่า คุณนั้นโชคดีแล้ว ที่ไม่ได้เป็นเหมือนกับผม สู้ๆ นะครับ 🥹🥹