สวัสดีค่ะวันนี้หนูมีเรื่องจะมาปรึกษาและระบายค่ะอย่างเเรกเลยหนูอายุ16ปีตอนนี้หนูอยู่ม.4ครอบครัวตอนแนกอะค่ะดีมากค่ะจนวันนึงหนูอายุได้8ขวบแม่ก็ทิ้งหนูกับทุกคนในบ้านจากตอนแรกที่บ้านของพวกเราก็น่ำรวยก็จนลงจนหนูต้องย้ายร.รมาเรียนไกล้บ้านเพราะฐานะตอนนั้นไม่ดีเรียกง่ายๆคือตอนนั้นบ้านแตกเลยค่ะเทลาะกับทุกคนทั้งปู่ย่าลุงป้าเทลาะเรื่องที่ดินหลายๆอย่างไม่เดิมพ่อหนูเลยต้องกู้ยืมจากเดิมที่กูยืมเงินมาเยอะพอสมควรแล้วมันก็ยิ่งมากขึ้นไปอีกทำให้ภาระท่วมหัวและครอบครัวหนูก็ต้องพึ่งพาอาศัยกันเองหนูกับพี่สาวต้องทำงานในสวนตากแดดตั้งแต่เช้าจนเย็นเพื่อช่วยพ่อหาตังค์ทุกอย่าบเหมือนจะดีขึ้นค่ะแต่ก็ไม่เลยค่ะพ่อมีแม่ใหม่และลูกติดลูกแม่เลี้ยงก็นิสัยดีแค่บางครั้งค่ะเเม่เลี้ยงก็ค่อนข้างดีแต่ที่ไม่ดีก็มีเยอะค่ะพวกเราได้ครอบครัวใหม่กันก็ไม่เเปลกใช่มั้ยคะที่จะเทลาะกันแม่เลี้ยงกัยพี่สาวหนูเทลาะกันหนักมากค่ะเพราะพี่หนูรับไม่ได้ที่มีใครจะมาแทนที่แม่ของตัวเองตอนแรกหนูก็ทำใจไม่เหมือนกันค่ะที่ครอบครัวเราต้องเป็นแบบนี้แต่ทางฝั่งแม่เลี้ยงก็ผ่านมาเยอะเหมือนกันค่ะ  หลงจากนั้นพ่อกับเเม่เลี้ยงก็แต่งงานกันค่ะตอนนั้นหนูอยู่ป.5ค่ะสังคมในร.รค่อนข้างแย่หนูโดนบุลลี่เรื่องหน้าตาบ่อยค่ะเเละโดนเปรียบเทียบในครอบครัวบ่อยค่ะเพราะหนูน่าตาไม่ดีแต่ก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่ค่ะมั้งนะคะสังคมหนูก็เริ่มเปลี่ยนไปตอนม.1หนูเจ้าเรียนเเถวบ้านร.รนึวค่ะสังคมแย่มากบุลลี่กันเป็นว่าเล่นเลยค่ะแต่นังดีค่ะตอนนั้นหนูยังเป็นเด็กร่าเริงไม่คิดมากพร้อมสวนกลับตลอดไม่ดลัวใครเลยค่ะเเต่ติดกับช่วงนั้นเป็นช่วงโควิดเลยเรียนออนไลน์จนถึงม.2 ม.2หนูทำงานหนักมากค่ะจนหนูเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยค่ะหนูเจอกับพวกป้าๆญาติเค้าพร้อมที่ถมพวกเราลงดินตลอดเวลาเลยค่ะก็เหมือนเดิมค่ะหนูโดนเค้าล้อกันกลางวงเหล้าในงานงานนึงค่ะหนูอายจริงๆค่ะตอนนั้นโดนเปรียบเทียบตลอดเลยค่ะจนเปิดเทอมม.3หนูก็กลายเป็จคนที่เงียบไปจากเป็นคนร่าเริงหนูก็ไม่มีความสุขเลยค่ะมันพอดีกับช่วงที่โควิดหายทำให้ต้องมาร.รค่ะ   สังคมในร.รก็ยังแย่เหมือนเดิมค่ะเเต่คราวนี้มันเป็นที่กลุ่มเพื่อนเเล้วค่ะมันโคตรToxicเลยค่ะหนูอยากจะหายไปจากตรงนั้นเลยค่ะเหมือนหนูอยู่ในกลุ่มเพื่อเป็นเครื่องประดับเเละเพื่อประโยชน์ส่วนตนเลยค่ะเหมือนเค้าเห็นเป็นแค่คนคอยลอกข้อสอบเห็นเป็นที่ระบายอารมณ์ไม่มีใครสนใจหนูเลยค่ะจนมีวันมีวันนึงที่หนูคิดจะทำร้ายร่างตัวเองแต่เเม่งมันใจไม่กล้าพอเลยได้แค่นอนร้อบไห้ระบาย  หนูจะเล่าให้ใครก็ไม่ได้ อยากจะเล่าให้คนในครอบครัวเเต่มันก็มีแค่ปลอบใจสองสามคำแค่นั้นค่ะ ยิ่งเล่นให้เพื่อนฟังก็เเล้วใหญ่หนูไม่มีเพื่อนที่เป็นเพื่อนจริงๆหนูคิดทุกวันว่าชีวิตมาทำไมถ้ามันจะเป็นแบบนี้ ในชีวิตที่ไม่มีใครเคยเห็นใจมันโหงเหวงไปหมดมันเหมือนไม่มีที่พึ่งมันเหมือนไม่มีใครเลยจริงๆค่ะเหมือนชีวิตนี้มีแค่ตัวเองเท่านั้นที่พึ่งได้ ความหวังสุดท้ายของหนูตอนนั้นคือการเข้าเรียนที่ร.รอื่นหนูตั้งใจทำทุกอย่างให้ตัวเองมีโอกาศมากขึ้นแต่หนูก็ทำไม่ได้ค่ะหนูสอบไม่ติดเพราหนูเป็นเด็กนอกที่คะเเนนไม่ถึงมีคนเก่งกว่าหนูเยอะค่ะซึ้งนัานก็ทำให้ชีวิตม.ปลายของหนูพังลงหนูไม่มีความฝันอะไรอีกแล้วค่ะแค่ปล่อยให้ดวลาชีวิตผ่านไปแบบช้าๆทุกคนอ่านจะคิดว่าหนูดป็นคนขี้แพ้นะคะเเต่หนูพยายามมาเยอะแล้วค่ะ หนูไม่ชอบความรู้สึกโหวงเหวงในใจแบบนี้เลยค่ะเพราะหนูไประบายกับใครยกเว้นในกระทู้นี้ค่ะ  

และมีเรื่องที่หนูอยากให้ทุกคนช่วยก็คือให้ทุกคนให้กำลังหนูหน่อยนะคะหนูไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ
ขอบคุณที่อ่านะคะ