ทุกวันนี้ทุกข์ใจจนไม่รู้จะทุกข์ใจยังไงแล้วค่ะปัจจุบันหาจิตแพทย์10เมษายนนี้9ปีค่ะ เลิกกินยามา3ปีแล้วค่ะ แต่ต้องไปตามหมอนัดทุก3เดือน เหมือนเราโดนคุกคามมาตั้งแต่เด็ก ครั้งแรก ม.ต้น ปีที่2อาบน้ำที่บ้าน ตจว ก็โดนลูกชายป้าแอบมองที่ช่องข้างหลังห้องน้ำ เราจับได้นะ ว่ามองเห็นเป็นลูกกระตาเค้ามองที่ช่องเล็กๆที่หลังห้องน้ำ ครั้งที่2ม.3พ่อเลี้ยงแอบมองเราตอนหลับกลางวันที่บ้าน มองจนเราตื่นมาเค้าก็ยังยืนจ้องเรา เราเลยตื่น ครั้งที่3 ตอนเราทำงาน ออกไปอยู่ข้างนอกห้องรวม คนงานพม่า แอบดูเราตอนอาบน้ำช่องประตูด้างล่างอีกเพื่อนร่วมห้องเห็นเลยตะโกนบอก มาครั้งที่4 ปี2565 เราไปเช่าห้องอยู่คนเดียว เลิกงานดึก กำลังอาบน้ำ ผช ข้างๆห้องมาเคาะประตูรัวๆตอน5ทุ่ม เราไม่เปิด แล้วไปพูดระเบียงหลังห้องว่าสวัสดีครับ เราแพนิคหนักมากนอนไม่ได้ ใจสั่น มาครั้งล่าสุดปี2567มีหลานแม่ มาอยู่ที่บ้านด้วย เพราะปกติที่มีแต่ ผญ2คนเราและแม่ แล้วเรามาเพิ่งสังเกตุว่าผ้าม่านที่ห้องถูกตัดทางตรงด้วยของมีคม ประมาณเกือบ1นิ้ว แล้วหน้าต่างห้องเรากับมันเชื่อมกับตัวบ้านหน้าต่างที่เป็นบานเกล็ดอยู่ด้านใน แล้วบอกตามตรงเป็นไปไม่ได้ที่เราจะเอาผ้าม่านมีตำหนิมาใช้งาน เพราะเราเป็นคนระวังตัวมากในเรื่องแบบนี้ จากหลายเหตุการณ์ที่เจอจนเป็นระวังตัวเรื่องแบบนี้มาตลอด เราเครียดเราร้องไห้มาตลอด แค่เลิกงานว่างๆนั่งรถกลับบ้านไม่มีอะไรให้คิดยังนั่งร้องไห้ เราบอกแม่ว่าเรารับไม่ได้ แต่เเม่เราบอกเราว่า จะให้ทำไงในเมื่อเค้า(หลานแม่)เค้าไม่มีใครแล้ว ทุกวันนี้เราก็มีคำถามในใจมากมายเหมือนกันว่าแล้วเราหละมีใครบ้าง ที่เข้าใจความรู้สึกเราจริงๆในชีวิตบ้างไหม เราก็ไม่มีใครเหมือนกัน แม่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกเราเลยทั้งที่เรื่องที่เกิดในอดีตที่เราเจอเราบอกเค้าทุกครั้ง แต่เค้าบอกเราว่ามันผ่านมาแล้ว เค้าไม่เคยถามความรู้สึกเราเป็นยังไงบ้างกลัวไหมทุกข์ใจหรือเปล่า มีแต่ออกไปกินเบียร์กับเพื่อนเกือบทุกคืน บ้างครั้งชีวิตเราไม่ได้ต้องการอะไรมาก  ต้องการแค่เซฟโซนสำหรับความรู้สึกเราบ้าง