ฉันค่อยๆเดินเข้าใกล้ตัวบ้านมากยิ่งขึ้น
จนผ่านประตูทั้งสองชั้น
และมายืนอยู่ตรงประตูเข้าบ้าน
ตอนคุยกับเจอโรมทางอีเมล
เขาได้ส่งการ์ดที่ใช้เข้าบ้านให้ฉัน
ฉันเลยใช้การ์ดนั้นแตะไปยังที่ให้แตะตรงประตูบ้าน
ฉันจึงเข้าบ้านได้

พอเข้าไปในตัวบ้าน ฉันพูดเป็นภาษาอังกฤษว่า
"สวัสดีค่ะคุณเจอโรม"

ไม่มีใครตอบกลับมา ฉันจึงพูดออกไปอีกครั้ง
ทุกอย่างก็เงียบเหมือนเดิม

ฉันจึงทิ้งสัมภาระไว้ตรงนั้นก่อน

ฉันเริ่มสำรวจชั้นล่าง



ฉันดูแล้วชั้นล่างไม่มีใครอยู่
แต่ในห้องดินเนอร์ชั้นล่างมีอาหารและเครื่องดื่มวางอยู่

น่าแปลก มีอาหารและเครื่องดื่ม แต่ไม่มีใครอยู่
ฉันตัดสินใจเดินขึ้นชั้นสอง



ฉันเดินเข้าไปดูห้องรับแขกชั้นสอง
ก็ไม่มีใครอยู่

ฉันคิดว่าชั้นสามคงเป็นห้องนอนกับห้องน้ำส่วนตัว
ฉันจึงหยุดบุกรุกเพียงแค่นั้น
ตอนนั้นฉันหิวมาก จึงลงไปนั่งกินอาหารชั้นล่าง
ฉันคิดว่าเจอโรมคงออกไปทำงานหรือไปทำธุระ
คิดว่าตอนเย็น เขาน่าจะกลับมา
ฉันเองไม่กล้าขอเบอร์โทรศัพท์มือถือเขาไว้
กลัวจะไปละเมิดความเป็นส่วนตัวของเขา
และเขาเองก็ส่งการ์ดเข้าบ้านมาให้ฉันแล้ว

หลังจากกินอาหารอิ่มแล้ว ฉันทำได้แค่รอเท่านั้น

ระหว่างรอ ฉันลองดูชั้นล่างอีกครั้ง
เผื่อเจอโรมจะเขียนอะไรทิ้งไว้
แต่ก็ไม่เห็นมี

ฉันจึงเอาหนังสือมาอ่านเป็นการฆ่าเวลา
ฉันรอจนถึงเย็น เจอโรมก็ยังไม่กลับมา
ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น

พอช่วงหัวค่ำ ฉันเห็นแสงเหนือที่สวยงามมาก
มันทำให้ฉันเพลิดเพลินสักระยะหนึ่ง
หลังจากนั้น ฉันเริ่มรู้สึกกลัวเพราะละแวกนี้ ไม่มีใครอยู่เลย
ฉันนั่งรอเจอโรมจนเผลอหลับไป

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือพอฉันตื่นมาในช่วงเช้า
เจอโรมก็ยังไม่กลับมา

แต่พอฉันเดินไปที่ห้องดินเนอร์ชั้นล่าง
กลับมีอาหารสำรับใหม่วางอยู่
ตอนนี้ฉันงงมาก เจอโรมยังไม่กลับมา
แต่ดันมีสำรับอาหารวางอยู่
เป็นสำรับใหม่ที่น่าจะเพิ่งทำเมื่อตอนเช้า
ก่อนที่ฉันจะตื่น

มันไม่มีเหตุผลอะไรที่เจอโรมจะมาแกล้งฉัน
ตกลงเขามีตัวตนจริงหรือไม่
แต่เขาก็โอนเงินก้อนแรกให้ฉัน
เพื่อให้ฉันเดินทางมาที่นี่

ตกลงแล้ว มันคืออะไรกันแน่
เจอโรมมีตัวตนไหม
ละแวกนี้ ฉันก็ยังไม่เจอใคร
ฉันไม่แน่ใจว่าควรออกไปเดินหาคนไหม
รถฉันก็ไม่มี

ฉันไม่ถึงกับมืดแปดด้าน เพียงแต่ฉันต้องมานั่งคิดว่า
ฉันควรทำอย่างไรต่อไปดี

สิ่งที่ฉันอาจต้องหาก่อนก็คือ
ตกลงใครทำอาหาร ถ้าหาตัวเจอ
เรื่องที่น่าสงสัยเรื่องอื่นอาจจะคลี่คลายก็ได้