เราหมดไฟกับตัวเองทุกวันเหมือนปัญหาถาโถมเข้ามาไม่หยุดทั้งบ้านทั้งเพื่อนทั้งนิสัยตัวพยายามแค่ไหนใจมันก้ไม่สู้สักที เบื่อๆ เหนื่อยๆ ล้าๆ จนเป็นคนอารมณ์แปรปรวน ขี้น้อยใจ เล็กน้อยก้ร้องไห้ บางทีก้คุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แต่ถ้านึกได้ก้จะเหยียบเอาไว้มิดๆ หรือบางทีถ้าเจอสถานการณ์อึดอัดจะเงียบพูดไม่ออก จุกตรงอก สมองเบลอไปเลย อยากออกจากตรงนี้ไม่เข้าใจว่าตัวเองต้องการอะไร บางทีปล่อยจอยไม่ทำอะไรก้โดนที่บ้านว่าเอา ว่าวันๆไม่ทำอะไร เราแค่อยากเป็นอิสระจากทุกอย่างไม่ชอบให้ใครมาบังคับ ไม่อยากพึ่งพาใครทั้งนั้น อยู่คนเดียวได้แต่ก้เหงาเป็นบางที อยากไปปรึกษาจิตแพทย์ ว่าควรทำยังไงไปบอกแม่ แม่ก้ไม่ให้ไปบอกมาแค่ว่าเค้าก้ให้แค่คำปรึกษาไม่มีอะไรเลยมันเป็นที่ใจเราเองต่างหาก เราก้รู้ว่าเป็นที่ใจบางเรื่องบางอย่างเราก้ไม่อยากบอกแม่บอกใครทั้งนั้น ถ้าวันไหนนอยหนักๆอยากหายไปจากตรงนั้นแล้วไม่กลับมาอีกเลย ถ้าตายไปทุกคนอาจจะดีกว่านี้รึป่าว หรือบางทีไม่มีเราแต่แรกก้คงจะดีกว่า เรื่องเรียนก้ดันทุรังจนมาปีสามเทอมสองแล้ว แต่เหลือตัวเรียนรวมโปรเจคกับปีสี่แล้วเหลือตั้ง12ตัวกลัวไม่ไหวใจอยากเรียนแค่5ปีแต่ไม่รู้จะรอดมั้ย ไม่อยากทำอะไรเลยเล่นแต่โทรศัพอยากปล่อยจอยๆ อยากแต่หัวเราะ แต่มันก้เหมือนแค่เปลือกที่เข้มแข็งให้คนอื่นดู พยายามร่าเริงได้เท่าที่ใจได้  ลาออกเลยดีมั้ย แต่ใจก้อยากเรียนจบนะอย่างน้อยก้มีวุฒิไว้บ้าง หรือไปทำงานเลยดีมั้ย จะได้มีเงินไปช่วยที่บ้านด้วย หรือหาอะไรทำดีที่มันให้ไม่ต้องอะไรทั้งนั้น เหนื่อยเนอะ🥲