เกริ่นก่อนว่าเราตอนนี้อายุ20เป็นผู้ชาย เราเป็นคนไม่มีความรู้สึกอะไรเลยข้างในมันว่างเปล่า ย้อนกลับไปสักช่วงม.1เราเป็นคนขี้อายมากกลัวนั้นกลัวนี่กลัวว่าทำเเล้วภาพลักษณ์จะเสีย เราเลยพยายามมากๆในการตัดอารมณ์ตัวเองตลอดเวลารู้สึกเขินหรืออาย เราทำเเบบนั้นมาจนชินถึงปัจจุบัน ซึ่งมันทำให้เราเป็นคนไม่มีความรู้สึกอะไรเลยตอนม.4เราเคยมีเเฟนซึ่งเราก็ถามตัวเองทุกวันว่าเราชอบเขาจริงมั้ยหรือเเค่รู้สึกว่าเราเป็นเเฟนกันเราเลยต้องชอบเเต่ต้องบอกว่าเราชอบเขาจริงๆนะอยากจะเป็นส่วนนึงของชีวิตเขาจริงๆเเต่เวลาเเฟนถามว่าชอบอันนั้นมั้ย เค้าสวยมั้ย เเกว่าคนนี้น่ารักมั้ย ข้างในเรามันว่างเปล่าเเบบทำไมถึงไม่มีความรู้สึกอะไรเลยจะเกลียดก็ไม่เกลียดจะชอบก็ไม่เชิงไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงดีเลย เเล้วเราก็ไม่ชอบการเสเเสร้งทำให้หลายๆครั้งเราตอบเขาไปว่า สวย เเต่เราก็นิ่งๆ หรือไม่ก็ตอบไม่ลงได้เเต่เงียบๆ หลังจากเราเลิกกับเเฟนคนนี้ไปเราก็ไม่คบกับใครอีกเลยรู้สึกว่าตัวเรายังไม่เข้าใจเลย เลยไม่อยากจะพาคนอื่นมาเจอเหตุการณ์เดียวกัน จนมาถึงเมื่อ1เดือนก่อนเราเจอผู้หญิงคนนึงซึ่งตรงไทป์เรามากเราเลยอยากปรับตัวเองเเต่ทำยังไงมันก็ยังมีคำถามเดิมอยู่ดีว่าชอบจริงมั้ยรักเขาจริงรึเปล่าหรือเเค่ปลื้มเฉยๆ เเต่สุดท้ายเราก็ทักเขาไปเเล้วก็ได้คุยกันซึ่งก็เป็นไปด้วยดี เเต่ก็กลับมาจุดเดิมตอนนี้คือ ตัวเรามันไม่มีอารมณ์ร่วมเลยเหมือนเราพยายามทืจะมีความรัก เเต่ต้องบอกว่าโดยส่วนตัวเราชอบเขาคนนั้นนะ เเต่ไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเราเองมีความรู้สึกจากใจอีกครั้ง