ผมพยายามปรับมุมมอง ให้ดีขึ้นจากความเครียดแล้ว แต่ก็กลับมาเครียดวิตกกังวล ซึมเศร้าอีก
สมองกลับมามองโลกอย่างลบๆ ไม่อยากใช้ชีวิต เหนื่อยกับอาการป่วยที่เป็นผลข้างเคียงจากยาและความเครียด การพักผ่อนของตัวเอง
ผมพูดกับใครไม่ได้ว่าผมมีความคิดอยากจะหายไปจากโลกนี้ทุกวัน จนบางทีไม่รู้ตัวก็กลายเป็นว่าความคิดว่านี่แหละถูกต้องที่สุดแล้ว
รักษาไม่หายก็ต้องตายก็ถูกแล้ว แต่แล้วก็ชะงักงันด้วยความคิดที่ว่า เราเองก็เป็นคนไข้ประจำของโรงพยาบาลเราต้องมีทางรอดจากอาการป่วย 
ผมเองก็เคยดีขึ้นมากๆจากการรักษาตัวอยู่ในรพ. ตอนนี้ผมกลัวเพียงว่า ผมห้ามความรู้สึกแย่ๆในหัวสมองของผมไม่ได้
ผมเห็นข่าวที่มีคนฆ่าตัวตายแล้วนึกกลัวไปว่าตัวเองจะทำ ผมมีโอกาสทำง่ายมาก เพราะที่บ้านไม่ได้ใสใจกันในเรื่องนี้
และการคุยกันในเรื่องนี้ ในเรื่องการวางแผนการรักษาขั้นต่อไปก็ถูกปรามไว้ ผมจึงทำได้เพียงถูกปรับยาทานยาต่อเนื่องและอาการสวิงวนลูปไป
ผมกลัว และผมรู้สึกไปว่าชีวิตผมไม่มีความสุขอะไรเหลือหรือไม่มีอะไรที่น่าชื่นชมบนโลกใบนี้แล้ว 
ผมแยกผิดถูก ควรไม่ควรทำไม่ออกแล้วครับตอนนี้