สวัสดีค่ะ ดิฉันอยากขอคำปรึกษาจากคุณหมอหรือเพื่อน ๆ ที่มีญาติเป็นผู้ป่วยจิตเวช
ดิฉันมีพี่ชายหนึ่งคน เป็นโรคเครียดได้ประมาณ 15 ปีแล้ว และน่าจะเริ่มหาหมอเมื่อประมาณ 10 ปีที่ผ่านมา
เปลี่ยนคุณหมอมาประมาณ 3 ท่าน (แต่ละท่านรักษาต่อเนื่อง) และทานยามาตลอด
มีเปลี่ยนยาบ้าง ยาตัวไหนที่ได้ผลดีก็มีการใช้ค่อนข้างต่อเนื่อง ปรับโดสบ้างตามคำแนะนำของคุณหมอ
สิ่งที่เราเป็นห่วงคือ เราเข้าใจว่า การทานยาเป็นแค่การบรรเทาอาการ แต่คนไข้ต้องฝึกฝนเองด้วย (จิตบำบัด)
ที่จะระงับความเครียดของตัวเอง ที่จะทำให้ตัวเองปล่อยวาง สามารถลดความเครียดจากปัญหาต่าง ๆ ได้
แต่สิ่งที่พี่ชายเราทำคือ กินยาอย่างเดียว และปล่อยให้สารในยาออกฤทธิ์ ทำให้เค้าหายกังวลไปเอง
ระหว่างนั้นก็มีบ้างที่จะโทรมาระบายอารมณ์กับเรา ซึ่งเราก็พยายามอธิบายเหตุผล+พูดให้เค้าสงบลง
แต่สำหรับส่วนของการฝึกฝนนั้น เค้าไม่ยอมทำเลย
ไม่ว่าจะเป็นวิธีคิดให้ผ่อนคลายความเครียดที่คุณหมอแนะนำ ตอนอยู่ในห้องหมอก็รับปากดี
พอออกจากห้องก็เป็นเหมือนเดิม เครียดหรือโมโห กับทุก ๆ เรื่อง
เค้าไม่สามารถกลั่นกรองได้ว่า เรื่องบางเรื่องหรือคำวิจารณ์บางคำไมีควรใส่ใจ
หรือบางปัญหามันเป็นปัญหาที่ไม่มีใครแก้ไขได้ เป็น external factor เราทำได้แค่ปล่อยวาง
เคยไปหานักจิตบำบัดแค่ไม่กี่ครั้ง เค้าก็บอกว่า ไม่ชอบ รู้สึกเครียดกว่าเดิม ถูกบังคับให้ฝึกนั่นนี่
ทางเลือกอื่น ๆ เช่น ออกกำลังกาย ก็ยอมไปทำช่วงนึงแล้วก็ท้อแท้
ส่วนเรื่องการนั่งสมาธิหรือสวดมนต์ก็ต่อต้านมาก
คุณหมอท่านปัจจุบันใจดี แต่ค่อนข้างเน้นการใช้ยา
เวลาอยู่ในห้องตรวจ ท่านจะสอนวิธีคิดลดความเครียดให้ แต่ไม่สอนว่า ในชีวิตประจำวัน จะฝึกฝนยังไง
Tone ของคุณหมอคือ การที่พี่ชายเป็นโรคเครียด เป็นเพราะสารในสมองไม่สมดุล
ถ้ากินยาแล้ว สารในสมองสมดุลแล้ว พี่ชายจะคิดอะไรเป็น logic ได้เหมือนคนปกติเอง
แล้วพอคิดได้ ก็จะฝึกได้เอง แล้ววันนึงก็จะหายเอง แล้วในอนาคตสามารถลดยาลงเรื่อย ๆ ได้เอง
ส่วนตัวเราปรึกษากับคุณหมอท่านอื่น ๆ ด้วยหลายท่าน เราเชื่อว่า ยาไม่ได้มีผลขนาดนั้น
มันควรจะเป็นยา 50% การฝึกฝน 50% **ตรงนี้ถ้าดิฉันเข้าใจผิด รบกวนแนะนำให้ด้วยค่ะ**
แต่เราไม่รู้จะพูดยังไงให้พี่ชายฝึกฝน หรือ ยอมรับว่า เค้าเองต้องช่วยตัวเองด้วย
ไม่ใช่หวังแต่จะพึ่งยา พึ่งหมอ พึ่งการระบายอารมณ์กับคนที่บ้านอย่างเดียว
เค้าพูดแต่ว่าเค้าโชคร้ายที่เป็นโรคนี้ เค้าอยากหาย เค้าทรมาน แต่เราไม่รู้จะช่วยเค้ายังไงแล้วค่ะ
เราทำได้ดีที่สุดคือ ให้กำลังใจ เวลาเค้ามีปัญหา รับฟัง พยายามพูดให้เค้าผ่อนคลาย
แต่เราไม่สามารถสั่งให้สมองเค้าหายเครียดได้ เค้าต้องทำเองในส่วนนี้
เราเหนื่อยค่ะ และเราอยากให้เค้าหาย เพื่อให้เค้ามีความสุขกับชีวิตที่เหลืออยู่ด้วย
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำจากทุกท่านล่วงหน้าค่ะ
เมื่อผู้ป่วยจิตเวช (โรคเครียด) ไม่พยายามฝึกฝนอารมณ์ตัวเอง ควบคู่ไปกับการทานยา
ดิฉันมีพี่ชายหนึ่งคน เป็นโรคเครียดได้ประมาณ 15 ปีแล้ว และน่าจะเริ่มหาหมอเมื่อประมาณ 10 ปีที่ผ่านมา
เปลี่ยนคุณหมอมาประมาณ 3 ท่าน (แต่ละท่านรักษาต่อเนื่อง) และทานยามาตลอด
มีเปลี่ยนยาบ้าง ยาตัวไหนที่ได้ผลดีก็มีการใช้ค่อนข้างต่อเนื่อง ปรับโดสบ้างตามคำแนะนำของคุณหมอ
สิ่งที่เราเป็นห่วงคือ เราเข้าใจว่า การทานยาเป็นแค่การบรรเทาอาการ แต่คนไข้ต้องฝึกฝนเองด้วย (จิตบำบัด)
ที่จะระงับความเครียดของตัวเอง ที่จะทำให้ตัวเองปล่อยวาง สามารถลดความเครียดจากปัญหาต่าง ๆ ได้
แต่สิ่งที่พี่ชายเราทำคือ กินยาอย่างเดียว และปล่อยให้สารในยาออกฤทธิ์ ทำให้เค้าหายกังวลไปเอง
ระหว่างนั้นก็มีบ้างที่จะโทรมาระบายอารมณ์กับเรา ซึ่งเราก็พยายามอธิบายเหตุผล+พูดให้เค้าสงบลง
แต่สำหรับส่วนของการฝึกฝนนั้น เค้าไม่ยอมทำเลย
ไม่ว่าจะเป็นวิธีคิดให้ผ่อนคลายความเครียดที่คุณหมอแนะนำ ตอนอยู่ในห้องหมอก็รับปากดี
พอออกจากห้องก็เป็นเหมือนเดิม เครียดหรือโมโห กับทุก ๆ เรื่อง
เค้าไม่สามารถกลั่นกรองได้ว่า เรื่องบางเรื่องหรือคำวิจารณ์บางคำไมีควรใส่ใจ
หรือบางปัญหามันเป็นปัญหาที่ไม่มีใครแก้ไขได้ เป็น external factor เราทำได้แค่ปล่อยวาง
เคยไปหานักจิตบำบัดแค่ไม่กี่ครั้ง เค้าก็บอกว่า ไม่ชอบ รู้สึกเครียดกว่าเดิม ถูกบังคับให้ฝึกนั่นนี่
ทางเลือกอื่น ๆ เช่น ออกกำลังกาย ก็ยอมไปทำช่วงนึงแล้วก็ท้อแท้
ส่วนเรื่องการนั่งสมาธิหรือสวดมนต์ก็ต่อต้านมาก
คุณหมอท่านปัจจุบันใจดี แต่ค่อนข้างเน้นการใช้ยา
เวลาอยู่ในห้องตรวจ ท่านจะสอนวิธีคิดลดความเครียดให้ แต่ไม่สอนว่า ในชีวิตประจำวัน จะฝึกฝนยังไง
Tone ของคุณหมอคือ การที่พี่ชายเป็นโรคเครียด เป็นเพราะสารในสมองไม่สมดุล
ถ้ากินยาแล้ว สารในสมองสมดุลแล้ว พี่ชายจะคิดอะไรเป็น logic ได้เหมือนคนปกติเอง
แล้วพอคิดได้ ก็จะฝึกได้เอง แล้ววันนึงก็จะหายเอง แล้วในอนาคตสามารถลดยาลงเรื่อย ๆ ได้เอง
ส่วนตัวเราปรึกษากับคุณหมอท่านอื่น ๆ ด้วยหลายท่าน เราเชื่อว่า ยาไม่ได้มีผลขนาดนั้น
มันควรจะเป็นยา 50% การฝึกฝน 50% **ตรงนี้ถ้าดิฉันเข้าใจผิด รบกวนแนะนำให้ด้วยค่ะ**
แต่เราไม่รู้จะพูดยังไงให้พี่ชายฝึกฝน หรือ ยอมรับว่า เค้าเองต้องช่วยตัวเองด้วย
ไม่ใช่หวังแต่จะพึ่งยา พึ่งหมอ พึ่งการระบายอารมณ์กับคนที่บ้านอย่างเดียว
เค้าพูดแต่ว่าเค้าโชคร้ายที่เป็นโรคนี้ เค้าอยากหาย เค้าทรมาน แต่เราไม่รู้จะช่วยเค้ายังไงแล้วค่ะ
เราทำได้ดีที่สุดคือ ให้กำลังใจ เวลาเค้ามีปัญหา รับฟัง พยายามพูดให้เค้าผ่อนคลาย
แต่เราไม่สามารถสั่งให้สมองเค้าหายเครียดได้ เค้าต้องทำเองในส่วนนี้
เราเหนื่อยค่ะ และเราอยากให้เค้าหาย เพื่อให้เค้ามีความสุขกับชีวิตที่เหลืออยู่ด้วย
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำจากทุกท่านล่วงหน้าค่ะ