ตามกระทู้ค่ะ พ่อแม่เรามักคุยกับเราดีแค่ตอนมีเงิน เราอายุ17นะคะ ไม่มีงานทำ รายได้มักมาจากการอดของเรา เพื่อนจ้างทำงาน  พอรู้ว่าเรามีเงินก็มักจะคุยดี แล้วก็ขอยืม อยู่ตลอด จนหลังๆเราก็ไม่ได้พูดถึงการเงินเราให้ใครฟัง ไม่ได้มีเยอะอะไรเลยค่ะ สมมติ เรามีติดกระเป๋า300 ถ้าเขารู้เขาก็จะขอยืม200บ้าง หรือยืมจนเราไม่มีเลย แต่เราก็ไม่ได้คิดเล็กน้อยขนาดนั้นค่ะเรื่องยืม แต่เราแค่มักจะเสียใจ ตรงที่ ค่ากิน เวลามีรายงาน งานกลุ่ม เราก็ต้องหาจ่ายเองตลอด เครื่องเขียน ตั้งแต่หัวจรดเท้า เสื้อผ้า สบู่ ยาสีฟัน ยาสระผม เราจ่ายเองทุกอย่างจริงๆค่ะ เราทำฟัน เราหาจ่ายเองตลอด เขาไม่เคยให้อะไรเราเลย แม้แต่ขนมเล็กๆน้อยๆ วันเทศกาล ไม่เคยเป็นผู้ให้ แต่เขาหวังจะได้จากเราตลอด เราไม่เคยว่าอะไรเขาเลย แต่ถ้าเราไม่มีเงินจริงๆตอนไหน เขามักจะพูดจาแย่ๆกับเรา ด่าเราแรงมากๆ บางทีก็ไม่มีเหตุผลอะไรขนาดนั้น ก็พูดจิกกัดเรา ให้เรารู้สึกแย่ พูดไปถึงหน้าตา หุ่น การแต่งตัว บางทีก็บอกเราแต่งตัวเหมือน ไม่เข้า พยายามจะพูดให้เรารู้สึกแย่มากๆ แต่ถ้าเรามีเงิน เราแต่งตัวสไตล์เดิม เขาไม่ว่าอะไร ชมเราด้วยซ้ำ แต่พอเราไม่มีเงิน ด่าซ้ำ พูดจาแย่ๆให้เรารู้สึกหันกลับมาคิดตลอดว่า เวลาเรามีเงิน เราซื้อขนมให้เขากินบ่อยๆ ไปไหนก็ซื้อของเผื่อตลอด เราควรทำอยู่มั้ย หรือเราควรแคร์ความรู้สึกตัวเองก่อนที่จะไปแคร์คนอื่น