สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องอยากถามค่ะ เราเป็นคนนึงที่ตั้งแต่เด็กๆเป็นคนร้องไห้ง่าย ขี้งอแงมากค่ะ  แต่พอเราอยู่ช่วงมัธยมตั้งแต่ม.ต้นถึงม.ลาย เรารู้สึกเราร้องน้อยมากๆ มีปัญหาอะไรเข้ามาเราก็ไม่หวั่นเลยค่ะ เราพร้อมไฟว้ตลอด แต่พอเราเริ่มเข้ามหาลัยเมื่อ 2-3 ปีที่แล้ว เรารู้สึกว่าเราอ่อนไหวกับคำพูดง่ายมากๆ เราเริ่มเข้ามาเรียนในกรุงเทพครั้งแรก นั่งรถทัวร์ขึ้นมาเกือบ 8 ชั่วโมง ไม่เคยเดินทางเองในกรุงเทพ วันนี้เป็นวันที่พี่สาวให้นั่งรถมาที่พักเอง (ที่พักที่นี่เราไม่เคยมา เรามาครั้งแรกแล้วเราต้องมาเอง เพราะพี่สาวไม่ได้มารับ) เหมือนฝึกเราไปในตัว เราเก้ๆกังๆมาค่ะ เราก็ลงรถทัวร์ที่บีทีเอสหมอชิต หลงอยู่นานมากกว่าจะหาที่ซื้อตั๋วเจอ เราก็โดนวีน โดนด่าฉ่ำว่าทำไมเราไม่ดูป้ายบาง ป้ายมีเยอะแยะ (เรายอมรับว่าเราตื่นเต้นมาก+ความกลัว) เราเดินไปเดินมาไปออกทางออกแทนที่จะไปทางเข้า วันนั้นกระเป๋าหนักมากๆ หิ้วของฝากมาให้พี่สาวเต็มมือ เต็มกระเป๋า พอทักหาพี่สาวบอดเขาไปว่าหาทางซื้อตั๋วไม่เจอ งงไปหมด ถ่ายรูปให้เขาดู โดนด่าจนหน้าชาหูดับเพราะเดินไม่ดูป้าย เดินตามเขาไป จนหลง  เดินกลับไปคือไกลมากๆ พอหาจุดซื้อตั๋วเจอก็จะขึ้นบีทีเอส แต่ไม่รู้ว่าสถานีที่จะขึ้น ต้องขึ้นฝั่งไหน มองหาคนเพื่อจะถาม วันนั้นเจอพี่สาวใจดีที่บอกว่าต้องขึ้นทางไหน พอถึงสถานีที่จะลงก็ลง แต่ไปไหนไม่ถูก กลัว พี่สาวบอกอะไรมาก็ทำตรงกันข้ามหมด (เพราะเรากลัวเขาค่ะ เขาชอบว่าเราในคำพูดที่แรงๆ เราตอบเข้าใจหมดเพราะกลัวมันจะว่า) มันให้เราลงฝั่งตรงข้ามโลตัส เราก็ได้ยินแค่โลตัสเพราะหูดับไปแล้ว ถ่ายให้มันดูโดนด่าฉ่ำ เราก็ข้ามมาอีกฟากนึง มันบอกให้เดินไปขึ้นวินหน้าบิ๊กซีบอกว่าไปที่พักชื่อ.... ซึ่งจากตรงนั้นไปหน้าบิ๊กซีมันไกลมากๆ มันบอกให้เราเปิดจีพีเอสไปเราก็เปิด แต่เราดูจีพีเอสไม่เป็น เดินเลยไปบ้าง ขาดไปบ้าง มันก็ด่าอะเน้าะ โตจนเป็นควายป่านนี้แล้วยังดูจีพีเอสไม่เป็น เราหูดับหน้าชาไปอีก จะร้องไห้ก็จะร้อง อายก็อาย กลัวก็กลัว เดินถามพ่อค้าแม่ค้า ป้าๆที่ขายของอยู่ตรมฟุตบาทจนไปถึงวิน นั่งวินไปก็กลัวไปถึงมันจะด่าซ้ำอีก หิวก็หิว แต่พอโดนดุไปเรากินแทบไม่ได้เลย โคตรคิดถึงบ้านคิดถึงแม่ นอนร้องไห้จนหลับเพราะเพลียมาก(เรามาเรียนที่กรุงเทพเราไม่ได้อยากมานะคะ แต่พี่สาวจะให้เรามาเรียนที่นี่ให้ได้) เรามาอยู่ห้องกับมันเราแทบไม่เป็นตัวเองเลย เราโดนดุโดนบ่นจนเรากลัวไปหมด เราต้องทำทุกอย่างให้เสร็จก่อนมันกลับห้อง ไม่ว่าจะเก็บห้อง เก็บผ้าที่ตากเข้ามา ล้างจาน บลาๆ เพราะบาบครั้งเราเรียนเหนื่อย เรามีทำห้องรกบ้าง เราจะโดนว่าตลอด บางครั้งเป็นช่วงสอบเราอ่านหนังสือมันก็รกเป็นธรรมดา เรายังอ่านไม่เสร็จแค่พักสายตา เราก็ยังไม่เก็บของเพราะเพลียมากๆ พี่เรากลับมาดุเราฉ่ำเลย เราไม่มีชั้นวางหนังสือเรามีแค่ถุงวัตสันที่เก็บหนังสือไว้ใต้ชั้นวางทีวีเราก็ต้องเก็บของเราทุกอย่างลงถุงอัดๆไว้ ไม่ให้มันออกมารก เราต้องเจอแบบนี้เกือบทุกวันเราร้องไห้บ่อยมาก เพร่ะเราอึดอัดเราไม่มีพื้นที่ของเราเลย เราไม่เป็นตัวของตัวเองมาตั้งแต่นั้นเลย จนวันนึงเราได้ออกมาอยู่ข้างนอกเรามีแฟน เราคิดว่าแฟนเราตะเป็นเซฟโซนให้เรา แต่ไม่เลย เราแย่ลงกว่าเดิมมากๆ เราเป็นคนที่คิดกับคำพูดคนมากๆ เราจะย้ำคิด แล้วก็พูดวนกับพูดที่ทำร้ายจิตใจเราอยู่วนๆซ้ำ แล้วก็ต้องมีคำตามหลังว่าทำไมๆๆๆ เราชอบเอาตัวเองไปเทียบกัยคนอื่น แล้วชอบมาถามกับตัวเองว่าเมื่อไหร่จะเก่งเท่าเขา สวยเท่าเขา ทำไมเราไม่เป็นแบบนี้บ้าง ชอบตอกย้ำตัวเองว่าเป็นภาระคนอื่นเขา มีแต่สร้างความลำบากมาให้คนอื่นเขา ชอบอยู่เงียบๆ แต่พออยู่เงียบก็จะชอบร้องไห้โดยไร้สาเหตุ มันอัดอั้น มันกะอักกะอวนอยู่ในอก ถ้าวันไหนมีเรื่องที่เสียใจมากๆ เราร้องไห้จนป่วย ร้องไห้จนหายใจไม่ทัน บ่อยครั้งจะชอบทำร้ายตัวเอง ตบหน้าตัวเองบ้าง จิกแขน จิกห้าตัวเองบ้าง เพราะไม่รู้ว่าจะระบายกับใคร มีความคิดอยากฆ่าตัวตาย แต่ยังไม่กล้าทำเพราะกลัวแม่เสียใจ วันไหนที่ตัวเองเสียใจร้องไห้จะเป็นจะตาย จะท่องอยู่ตลอดว่าเราจะตายไม่ได้ เดี๋ยวแม่จะเสียใจ กลัวแม่ร้องไห้ แต่เราตั้งปฎิญาณตนกับตัวเองไว้แล้วว่าถ้าวันนึงเราไม่มีแม่แล้ว ก็อาจไม่มีเราแล้วเหมือนกัน ทุกวันนี้เราอยู่เพื่อแม่เราจริงๆ *มันอาจจะยาวและเวินเว้อไปบางแต่เราอยากระบายจริงๆเราอึดอัดมากๆ