ตอนนี้เราอายุย่างเข้า40แล้วแพลนไว้ว่าอนาคตอันใกล้นี้จะกลับไปประกอบอาชีพและใช้ชีวิตบั้นปลายที่บ้านเกิดกับพ่อแม่ น้องสาวและน้องเขย เราก็เป็นคนหนึ่งที่ออกมาใช้ชีวิตข้างนอกไกลจากบ้านเกิดตั้งแต่เรียนจบม.ปลาย ออกมาเรียนต่อมหาลับจบแล้วก็มีงานทำอยู่ที่ต่างจังหวัดนี้เลย นับรวมๆแล้วก็ราว20ปี ปัจจุบันทำงานเป็นลูกจ้างบริษัทเอกชน ตอนนี้รู้สึกอิ่มตัวและเบื่อหน่ายกับชีวิตสังคมเมือง หวังอยากจะลาออกจากงานประจำแล้วกลับบ้านเกิดจะได้อยู่ใกล้ๆพ่อแม่และช่วยน้องดูแลท่าน ซึ่งพ่อแม่และน้องก็ยินดีกับการตัดสินใจ แต่พอเอาเข้าจริงๆเราเริ่มคุยเรื่องแผนว่ากลับบ้านจะทำอาชีพอะไร ปลูกบ้านของเราตามแบบที่เราอยากทำในที่ดินที่พ่อแม่แบ่งไว้ให้ กลายเป็นว่าโดนปิดกั้นไปซะหมด อะไรก็ดูเป็นปัญหาไปหมด ด้วยคำพูดที่ว่า มันเป็นไปไม่ได้หรอก มันยากมันเหนื่อยทำไปก็ไม่คุ้มหรอกกอดงานประจำไว้เถอะ บ้านแบบนั้นจะทำอะไรให้มันยุ่งยากวุ่นวายทำไปชาวบ้านเขาจะเอาไปพูดกัน เราก็พยายามอธิบายด้วยเหตุมาเรื่อยๆ และหลายครั้งเข้าจนเรารู้สึกท้อใจ(ในช่วงเวลา6ปีที่ผ่านมาเราคุยเรื่องแผนแล้ว4ครั้ง) เลยกลับมานั่งคิดทบทวนอีกรอบว่าหรือจริงๆแล้วสิ่งที่เราเฝ้าใฝ่ฝันและโหยหามาตลอด20ปีมันเป็นไปไม่ได้ ที่ตรงนั้นที่เราจากมาจริงๆมันไม่ใช่ที่ทางที่เราควรไปอยู่ หรือเราควรอยู่ควรสู้อยู่ในที่ทางของเราต่อไปดี ตอนนี้สมบัตรที่เรามีเป็นของเราเองคือคอนโดและรถยนต์
ปล.ไม่ว่ายังไงเราก็ยังยืนยันความรู้สึกเดิมคือพ่อแม่และบ้านเกิดยังเป็นความสุขของเราเสมอ หากจะไม่มีโอกาสได้กลับไปใช้ชีวิตอยู่ก็ตาม
ปล.2 ปัจจุบันพ่แม่มีน้องสาวน้องเขยและหลานตัวน้อยๆอยู่ด้วยและดูแลอยู่แล้ว เราแค่ต้องการจะกลับไปสร้างบ้านอยู่และประกอบอาชีพตรงที่ดินที่พ่อแม่ยกให้