สวัสดีค่ะ เราอายุ 34 ปี ได้มีแฟนคนแรกตอนอายุ 16 ปี คบกันอย่างมีความสุขในตอนนั้นแฟนรักเรามาก ดูแลดี เอาใจตามใจไปซะทุกอย่าง เรียนก็ไปนั่งเฝ้านั่งรอไม่เคยห่าง ไปไหนไปด้วยกันตลอด ตอนนั้นมีความสุขและอบอุ่นมากๆ จนเรียนจบก็ช่วยกันสร้างเนื้อสร้างตัว คบได้7ปีก็แต่งงานกัน ซื้อบ้าน มีลูกสาวที่น่ารัก 1 คนหลังจากแต่งงานกันได้3ปี ร่วมกันสร้างอนาคตทำตามฝันไปด้วยกัน ผ่านไป 10 ปีเราก็ทำเป้าหมายได้สำเร็จคือปิดภาระผ่อนบ้านหมด หลังจากนั้นหมดเป้าหมายชีวิตรักเราจืดจาง แยกย้ายไปทำงานของตัวเองจากที่เคยทำงานด้วยกัน เริ่มมีสังคมของตัวเอง สามีเริ่มเปลี่ยนไป และก็จับได้ว่ามีผู้หญิงอื่น ทนคบต่อเพราะคิดว่าสามีจะคิดได้ จากที่ผ่านมาเขาเป็นคนดีมากไม่เคยทำให้เราเสียใจเลย ผ่านไปจนท้องลูกคนที่2 สามีก็ไม่เคยเหมือนเดิมอีกเลย เริ่มกินเหล้า สูบบุหรี่จากที่ไม่เคย เริ่มพูดจาหยาบคาย ใช้กำลังแม้ตอนเราท้องอยู่ กลับบ้านดึก สิ่งที่ช้ำใจที่สุดคือตอนเราออกจากรพ.คลอดลูกคนที่2 เขาไม่แม้แต่จะมารับเรา อุ้มลูกกลับบ้านไปร้องไห้ไปเสียใจมากๆ ช้ำใจที่สุด แต่ก็ยังไม่เลิกกับเขาจนลูกได้3เดือน ก็เกิดเหตุการณ์เลวร้ายขี้นกับเรา เกิดมีปากเสียงทะเลาะกับสามีจนบานปลายสามีต่อยหน้าจนกระดูกโหนกแก้มและจมูกหัก ในใจตอนนั้นคือเราไม่เอาแล้วอยากจะเลิกขาดจากกันไปเลย เจ็บช้ำทั้งกายทั้งใจมากมายเหลือเกิน แต่จนแล้วจนรอดก็ให้อภัยเพราะลูกยังเล็กเขาก็สาบานจะกลับมาเหมือนเดิมผ่านไป1ปี จนแล้วจนรอดก็ไม่พ้นเรื่องผู้หญิงคนเดิม เราเลยปล่อยเขาไปยอมหย่าขาดจากกัน แต่เขาก็ยังไม่ยอมเลิกวนกลับมาบ้านทำตัวเป็นหมาหวงก้างทำร้ายร่างกายเรา ด่าทอเรา จนเราโทรไปบอกผู้หญิงใหม่ของเขาจึงทำให้เขาห่างไปได้ เราก็เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวเต็มตัว เลี้ยงลูกคนเดียว2คน แต่เขาก็ไม่ปล่อยเรา วนเวียนกลับมาเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ให้พ่อแม่เขามาอยู่บ้าน เราต้องคอยซื้อข้างปลาให้กิน แล้วเวลาเรากลับบ้านช้าหรือออกไปเที่ยว เขาจะคอยเอาไปฟ้องลูกชายเขาแล้วลูกชายก็จะมาด่าเราคอยทำให้เราเสียใจช้ำใจอยู่เสมอ สภาพจิตใจตอนนั้นคือแย่มาก ช้ำมาก เจ็บปวดไปหมด เวลาผ่านไปไม่นานก็มีผู้ชายเข้ามาในชีวิตทำให้เราเริ่มกลับมามีความสุขขึ้นบ้างด้วยเขาอายุน้อยกว่าทำให้เรารู้สึกสดใสและมีความสุขขึ้นมากๆ  แต่ด้วยความที่เรามีบสดแผลที่ไม่ดีเรื่องความรักทำให้เราระแวง มีข่าวว่าเขาคุยอยู่กับผู้หญิงอีกคนเราเลยบอกเลิก และก็ห่างหายกันไป ด้วยชะตากรรมหรืออะไรไม่รู้ทำให้กลับมาเจอกันด้วยต่างยังมีความรู้สึกดีต่อกัน เลยทำให้กลับมาคบกันอีกและคุยกันมาเรื่อย แต่ก็ทะเลาะกันบ่อยเพราะเขามีพฤติกรรมไม่ชอบรับโทรศัพท์ ทำให้เราไม่สบายใจทำให้เลิกกันครั้งที่2 แล้วเขาก็ง้อเราจนใจอ่อนกลับมาคบกันอีกครั้งความสัมพันธ์ดำเนินไปอย่างรวดเร็วมีความสุขมาก ใช้เวลาด้วยกันเยอะขี้น ไปเที่ยวกันมากขึ้นเขาเริ่มพาไปรู้จักเพื่อนฝูง พาเข้าบ้านเจอแม่เจอพี่สาวครอบครัวของเขา ทำให้เรารู้สึกพิเศษและสำคัญ แต่ก็ยังมีปัญหากันเรื่องเดิมคือไม่รับโทรศัพท์และหายไปจนเช้า ก็ยังประคอบประคองกันมาเรื่อยๆ จนเราเริ่มเบื่อ เหนื่อยหน่ายและไม่อยากทนอีกต่อไป เลยเริ่มดูพฤติกรรมสังเกตุมือถือไลน์ จนเห็นแชตนึ่งที่เปิดคุยบ่อย จนขอคุยเรื่องนี้กันให้โอกาสถามเขาก่อนว่ามีคนอื่นหรือเปล่า แต่เขาก็ปฏิเสทไม่ยอมรับจนเราขอดูไลน์เขา ตอนแรกเขาก็ทำท่าจะให้ดู แต่เอาไปเอามากลับบอกเลิกเรา เราเลยตัดสินใจว่าวันนี้ต้องรู้เรื่องให้ได้ เขาก็สารภาพมาว่าเขาคุยกับรุ่นพี่คนนึ่งที่เคยคบกันแล้วก็เลิกกันไปเพราะความต่างกันหลายๆอย่าง แต่ก็กลับมาคันกันแบบไม่มีสถานะได้เป็นเกือบ10ปีแล้ว แล้วเขาตกลงว่าจะเลิกคุยกับผู้หญิงคนนั้น พอเราได้ใช้เวลากับตัวเองทำให้เรารู้สึกว่าเขาคงไม่เลิกกันหรอก เลยไม่อยากเสียใจอีกแล้ว ตัดสินใจคุยกับเขาอีกรอบเรื่องผู้หญิงคนนั้นคือใคร เขาจึงได้ถามว่าอยากรู้จริงๆใช่ไหม เราตอบว่าใช่ เขาเลยเล่าให้ฟังว่า ผู้หญิงคนนั้นคืออาจารย์ที่สอนเขาปีสุดท้ายและแอบคบกันมา ช่วงที่อาจารย์คนนั้นมีปัญหากับสามี อาจารย์มีลูก1คน แต่ก็ยังไม่เลิกกับสามีจนตอนนี้ และก็ยังมีความสัมพันธ์กับแฟนเราด้วย เราเลยตัดสินใจให้เขาชัดเจนกับเรา เขากลับขอเวลา เราตัดใจบอกเลิกเขาไป เลิกจากบอกเลิกมันเบาใจ สบายใจไม่ต้องมานั่งคิดว่าเขาทำอะไรทำไมไม่รับสาย คนไปไหน แต่ก็นั่งร้องไห้นะเพราะคิดถึงเขา จนตอนนี้สบายใจมากขึ้น เพราะความห่างมันทำให้เราได้สติมากขึ้น และหันกลับมารักตัวเองมากขึ้น

ใจเราเข้มแข็งขึ้นมาก หลังจากที่บอบช้ำกับความรัก2ครั้งติด แต่ละเรื่องหนักๆทั้งนั้นเลย เราขอเป็นกำลังใจให้ใครก็ตามทีกำลังเจอความรักแย่ๆ ขอให้รักตัวเอง แล้วรีบเดินออกมา เพื่อรักษาใจตัวเอง มันอาจจะเหงา เศร้า แต่มันจะไม่ทุกข์เท่าเดิมแน่นอน ความเศร้า ความเหงา เสียใจมันจะค่อยๆจางหายไป จนลืมไปเลยว่าเคยเสียใจมากแค่ไหน