ผมคบกับเขามา 7 ปี คบตั้งแต่เรียนมหาลัยครับ เขาเป็นผู้ชาย

ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอด 5 ปี จนเรียนจบกลับมาทำงานอย่างถาวรที่บ้าน(เป็นร้านของตัวเอง)

ซึ่งคนละจังหวัดกันทำให้ จากอยู่ด้วยกันปกติ กลายเป็นรักระยะไกล 

ตอนแรกผมก็คิดว่า คงไม่เป็นอะไร เจอกันเดือนละครั้ง สองครั้ง
คิดถึงก็โทรหา วิดิโอคอล แต่ลึกๆในใจมันก็เริ่มมีความเหงา

ผมใช้ชีวิตคนเดียวมาประมาณปีครึ่งแล้วครับ เดินห้างคนเดียว กินข้าวคนเดียว

ดูหนังคนเดียว ผมกับแฟนทำงานไม่มีวันหยุด เพราะเป็นธุรกิจส่วนตัวทั้งคู่

เมื่อคืนผมรวบรวมความกล้า โทรไปหาคุยเรื่องนี้ มันเหมือนเส้นทางของเราทั้งคู่เป็นเส้นขนานไม่บรรจบกัน

🥲 ผมบอกทุกอย่างเหมือนที่ผมพิมพ์ไป ผมรู้สึกไม่เหมือนเดิมในความสัมพันธ์และไม่อยากให้เราทั้งคู่เสียเวลา

-----------

เช้านี้ผมตื่นมาน้ำตาก็ไหลเอง มันเหงากว่าทุกวันที่ผ่านมา รู้สึกใจหาย ที่เคยอยู่ด้วยกันมาหลายปี พอคิดว่ามันจะจบลงก็เศร้า

ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกเหมือนผมรึป่าว เป็นคนบอกเขาเองแต่ตัวเองก็เสียใจ

เขาบอกว่าถ้าเจอคนที่ดีกว่าก็ให้เปิดใจให้คนใหม่แล้วบอกเขา ผมไม่เคยคิดจะเปิดใจให้คนอื่นเลยสักครั้งตั้งแต่คบกับเขามา

ขอใช้พื้นที่ไร้ตัวตนบนพันทิประบายความรู้สึกนี้ออกมา เจ้าของกระทู้ขอหนีไปพักก่อนนะครับ 
ขอให้คนที่แวะเข้ามาอ่านพบเจอความรักที่ดีๆ เหมือนผม
ทุกเวลาที่ผ่านมามีค่า มีความสุขมาก สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ระหว่างทางที่เราผ่านอะไรมาด้วยกัน

ต่อให้มันจะจบแบบไหน ผมก็ดีใจที่มีเขาเข้ามาในชีวิต ขอบคุณที่รับฟังครับ