สวัสดีครับ เมื่อเดือน กรกฎาคม ปีที่เเล้ว ผมไปค่ายๆนึงของคณะสถาปัตย์จุฬาครับ ผมก็ไปเจอคนๆนึงที่โต๊ะไม้ใต้ตึกสถาปัตย์ ผมจำได้ว่าเราคุยกับสนุกสนานถูกคอกันมากๆ เราคุยกันหลายเรื่องมากๆ ตั้งเเต่เพื่อนที่โรงเรียนยันเรื่องความฝันในรั้วมหาลัยฯ ผมจำได้ว่าผมรักในตัวตยเเละความคิดเขามากๆๆๆๆๆ  เเต่ที่น่าตกใจก็คือ หลังจากที่เราคุยกัน ก็มาถึงช่วงเย็นที่เเยกย้ายกันกลับบ้าน ด้วยความที่ผมก็คิดน้อยหน่อย ก็เลยลืมขอ contacts เขาไป เลยเเบบ เซ้งยาวมากกกก นานไปประมาณ 3 เดือน จนมาถึงเดือนตุลาคม เพื่อนผมคนนึงก็ชวนไปเเข่งวาดที่นั่น ทีเเรกก็ขี้เกียจไม่อยากไปหรอก5555  สุดท้ายก็ไปจนได้ ตื่นเช้าไปก็ปกติครับ ไม่เช้ามาก บ้านอยู่เเค่พญาไทนี่เอง555+ ผมก็เดินไปเรื่อยๆไปหาอะไรทำ จนได้มาปะหน้ากันเจอกันจนได้ ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร เเต่ผมเเม่งโคตร โคตร ดีใจอ่ะ ดีใจมากๆๆ เเต่ได้ยิ่งกว่าเมื่อเขาจำผมได้ด้วย มันเป็นอารมณ์เเบบ "กวน มึน โฮ" ตอนต่อจากหนังเลย55555 ผมไม่มีวันลืมประสบการณ์นี้ตลอดกาลเลย ผมเลยรีบเลยก็ติดต่อเขาไว้ได้ก่อน เอาจริงตอนนั้นผมยังไม่ได้ชอบเขาเลยด้วยซ้ำ เเต่นานๆไป อะไรดันดลใจให้ผมรักเขามากๆซะงั้น จนตอนนีเราก็คุยกันได้สักพักเเล้ว จนตอนนี้ก็ต้องไปเจอพ่อเเม่เขาด้วย55555 ก็รู้สึกเเปลกนิสนึงที่เราก็เเค่ ม.5 เเต่เขาเพิ่งจะติดมหาลัยฯไป ก็ห่างกันอยู่นะว่าไป ยังไงอันนี้ก็ขอเก็บไว้ในความทรงจำดีๆของผม ไว้ในอนาคตจะเป็นยังไงจะกลับมาอ่านนะ5555