ผมจะเล่าคร่าวๆ มันเป็นเรื่องราวของชีวิตน้อยๆชีวิตนึงที่ขาดความรู้สึกไปหลายๆเเบบ เพราะนิสัยของตัวเองมันย้อนเขามาทำร้าย



เมื่อก่อนผมเคยเป็นหนึ่งคนเฮฮาเล่นมุขเเป๊กมุขฝืดมุขฮา ผมมีความสุขกับตัวตนของผมเมื่อก่อนมากไม่มีอะไรที่ไม่สบายใจเลย หรือเเถบจะไม่มี จะทำอะไรก็เต็มที่ไปกับมัน สนุกสนาน เฮฮา ผมชอบอารมณ์ความรู้สึกตอนนั้นมาก ผมไม่ต้องกังวลกับสิ่งใดเลยที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ตอนนั้นผมเป็นคนที่นิสัยดีเพราะผมตอนนั้นเป็นคนอารมณ์ดี เพื่อนๆ ว่านิดว่าหน่อยไม่เป็นไร อะ ให้อภัย ไม่ว่ากัน  มีความสุขมากกับความรู้สึกนั้นตอนนั้น








เเต่มันก็ได้เวลาที่เรื่องร้ายๆของผมผ่านเข้ามา ผมจะเล่าเเบบให้งง        
ผมเริ่มมีศัตรุเยอะขึ้น มีคนที่ไม่ชอบผมเยอะขึ้น ทำให้ผมคิดมาก ผมเป็นคนคิดมาก คิดนู้นนี่นั่น ผมเป็นอีกอย่างหนึ่ง ........... ผมเริ่มมีเพื่อนที่ไม่ชอบเเล้วผมก็ไม่ชอบเพื่อน ผมเเล้วผมทำอะไรก็จะพะวงหน้าพะวงหลังเพราะผมเป็นคนคิดมาก จนมันกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้ที่เวลาสมองผมทำอะไรก็ตามเเต่จะนึกถึงเรื่องนี้อยู่เสมอๆๆๆๆๆๆๆ เรื่อยๆ ไม่ว่าจะทำอะไร มันทำให้ผมทำอะไรได้ไม่เต็มที่ ผมกลายเป็นคนอารมณ์เสียเต็มตัว เเล้วเริ่มติดการกระทำเเย่ๆ

มีเรื่องที่ผมคุยไม่ถูกคอนิดหน่อยกับครอบครัวจากที่ผมจะค่อยๆพูดกลายเป็นคนออื่นพูดอะไรนิดอะไรหน่อยหรือพูดวนไปวนมาซ้ำๆกลายเป็นผมตะโกน ขึ้นเสียง โดยที่ไม่มีเหตุผล ผมยังนั่งด่าตัวเองเเล้วคิดเเล้วคิดอีก ผมรู้ต้นเหตุ เเต่ผมไม่สามารถเเก้ไขมันได้ ผมไม่รู้วิธีผมกลัสเสียฟอร์ม ผมอายคนอื่นเวลาเสียฟอร์ม

ทุกวันนี้ผมรู้สึกไม่เต็มที่กับชีวิตผมมากพอเพราะเรื่องพวกนี้มันทำให้ผมคิดมาก ทำให้ใช้ชีวิตได้ไม่เต็มที่ ทำให้ผมเครียดคิดหนัก
เเล้วอีกอย่าง นอกเรื่องนิดนึง เพราะเรื่องนี้ก็เป็นส่วนนึงของทุกข์ของผม ผมจะเล่าย่อๆไม่เต็ม
ผมเกิดห่างจากพี่ๆ 10 กว่าปี ผมกลัวว่าผมจะทำงานเลี้ยงพ่อเเละเเม่ผมไม่ทัน เพราะตอนนี้ท่านอายุมากเเล้ว นี่ก็เป็นส่วนนึงผมคิดไว้ว่าผมต้องได้ทำงานเเล้วได้พาท่านไปไหนมาไหนบ้าง    ผมยังเล่าเรื่องนี้ไม่หมดเเต่ผมจะไม่เล่าต่อ

ผมขอโทษสำหรับคนที่คิดว่ามันไร้สาระ  
ผมไม่รู้ว่าท่านจะซึบซับอารมณ์ของผมนะตอนนี้ได้มากเเค่ไหนเพราะมันเป็นเเค่ตัวอักษรธรรมดา หลายๆตัวหลายๆคำ