สวัสดีคะ
เราอายุ 22 มีประวัติเป็นโรคซึมเศร้า อาการเราดีขึ้นมาเยอะมาก แบบมาก ๆ จากคนที่อยู่ ๆ ความคิดเรื่องเกิดมาแล้วต้องตายอยู่ดีผุดขึ้นมาในหัว
จนใช้เวลารักษาเกือบ 2 ปี ถึงจะดีขึ้นมาก ๆ เพราะโฟกัสแค่ปัจจุบันที่ตัวเองอยู่ แต่เมื่อไม่กี่วันก่อน แม่บอกว่าถ้าไม่มีแฟนก็รับเชื้อมาและตั้งท้องให้หบานแม่สักคนนะ เราก็ดิ่งทันที(เราเป็นเลสเบี้ยนรู้ตัวเองมาตั้งแต่เด็ก ส่วนหนึ่งที่ไม่ชอบผู้ชายเพราะเคยถูกลวมลามตอนไม่กี่ขวบแล้วฝังใจไม่กล้าบอกใครจนโต)
เราที่ได้ยินแม่พูดแบบนั้นก็ช็อคทันที แต่ก็ไม่ได้ตอบตกลงอะไร ถึ งจะเป็นการรับฝังเชื้ออะไรก็ตาม แต่เราไม่อยากตั้งท้องเอง ส่วนหนึ่งเพราะมีความคิดที่ว่าเกิดมาแล้วต้องตายอยู่ ทำให้กลัวเด็กที่เกิดมาจะต้องมารับรู้เรื่องธรรมชาติที่เราเคยจมไปกับมัน
และความคิดต่าง ๆ ที่คนส่วนมากอาจจะมองว่าแปลกคือ
เราเป็นเด็กวัย 22 ที่กลัวการมีลูกมาก ๆ เพราะไม่รู้ว่าเด็กที่เราเกิดจะมีความสุขหรือความทุกข์มากกว่ากันในช่วงชีวิต จะดีหรือจะเลว จะอายุสั้นหรืออายุยาว จะจากไปอย่างสงบหรือทรมาน จะพิการหรือแข็งแรง อะไรต่าง ๆ เราเป็นแพนิคจากการรักษาเป็นทุนเดิม มันยิ่งตอกย้ำว่า เราไม่เหมาะจะเป็นแม่คน
เราเคยคิดว่าจะรับเด็กบุญธรรมมาเลี้ยง เพราะเราอยากมีลูกแต่ไม่ใช่การตั้งท้องเอง เด็กที่ไม่มีโอกาส เขาเกิดมาแล้วจะให้ทำยังไง ให้อนาคตกับเขาดีเสียกว่า
แม่เรายึดว่าอยากได้หลานจากคนในสายเลือดเดียวกัน ทำให้เราเครียดมาก...ถึงจะเป็นเรื่องในอนาคตแต่แม่พูดมาตลอดตั้งแต่เด็กจนเราที่ได้ยินจะเงียบและไม่พูดอะไร จนหลัง ๆ แม่จับใจความว่าเราชอบผู้หญิงทำให้ไม่มีทางท้องได้ จึงเริ่มพูดเรื่องฉีดเชื้อให้ทั้งท้องขึ้นมาแทน
เรารู้ดีว่าถ้าเราเกิดเด็กคนนึงมา เราต้องขอโทษเขาที่ทำให้เขาเกิดมาแน่ ๆ
มันทรมานมากที่มีความคิดแบบนั้น แต่เราก็รักแม่เรามาก เราขอโทษแม่ที่ชอบผู้หญิงและไม่ลูกให้ไม่ได้ แต่แม่ก็ยังหาทางไปต่อ
เรารู้ว่สการฉีดเชื้ออะไรต่าง ๆ มันต้องพบแพทย์และประเมินจิตใจก่อนอยู่แล้ว เราเองก็ยืนยันว่าถ้าในอนาคตแม่ยังให้เราทำ เราจะปฎิเสธแน่นอน
แค่อยากรู้ว่าที่เราคิดแบบนี้มันดีมั้ย เพราะทุกครั้งที่เรายอกไม่อยากทีลูกทุกคนจะบอกว่าเดี๋ยวอนาคตก็รู้ อาจจะมีก็ได้ อาจจะชอบผู้ชายก็ได้
มันกดดันมากจนเริ่มรู้สึกผิดกับแม่สุด ๆ
ไม่อยากมีลูก
เราอายุ 22 มีประวัติเป็นโรคซึมเศร้า อาการเราดีขึ้นมาเยอะมาก แบบมาก ๆ จากคนที่อยู่ ๆ ความคิดเรื่องเกิดมาแล้วต้องตายอยู่ดีผุดขึ้นมาในหัว
จนใช้เวลารักษาเกือบ 2 ปี ถึงจะดีขึ้นมาก ๆ เพราะโฟกัสแค่ปัจจุบันที่ตัวเองอยู่ แต่เมื่อไม่กี่วันก่อน แม่บอกว่าถ้าไม่มีแฟนก็รับเชื้อมาและตั้งท้องให้หบานแม่สักคนนะ เราก็ดิ่งทันที(เราเป็นเลสเบี้ยนรู้ตัวเองมาตั้งแต่เด็ก ส่วนหนึ่งที่ไม่ชอบผู้ชายเพราะเคยถูกลวมลามตอนไม่กี่ขวบแล้วฝังใจไม่กล้าบอกใครจนโต)
เราที่ได้ยินแม่พูดแบบนั้นก็ช็อคทันที แต่ก็ไม่ได้ตอบตกลงอะไร ถึ งจะเป็นการรับฝังเชื้ออะไรก็ตาม แต่เราไม่อยากตั้งท้องเอง ส่วนหนึ่งเพราะมีความคิดที่ว่าเกิดมาแล้วต้องตายอยู่ ทำให้กลัวเด็กที่เกิดมาจะต้องมารับรู้เรื่องธรรมชาติที่เราเคยจมไปกับมัน
และความคิดต่าง ๆ ที่คนส่วนมากอาจจะมองว่าแปลกคือ
เราเป็นเด็กวัย 22 ที่กลัวการมีลูกมาก ๆ เพราะไม่รู้ว่าเด็กที่เราเกิดจะมีความสุขหรือความทุกข์มากกว่ากันในช่วงชีวิต จะดีหรือจะเลว จะอายุสั้นหรืออายุยาว จะจากไปอย่างสงบหรือทรมาน จะพิการหรือแข็งแรง อะไรต่าง ๆ เราเป็นแพนิคจากการรักษาเป็นทุนเดิม มันยิ่งตอกย้ำว่า เราไม่เหมาะจะเป็นแม่คน
เราเคยคิดว่าจะรับเด็กบุญธรรมมาเลี้ยง เพราะเราอยากมีลูกแต่ไม่ใช่การตั้งท้องเอง เด็กที่ไม่มีโอกาส เขาเกิดมาแล้วจะให้ทำยังไง ให้อนาคตกับเขาดีเสียกว่า
แม่เรายึดว่าอยากได้หลานจากคนในสายเลือดเดียวกัน ทำให้เราเครียดมาก...ถึงจะเป็นเรื่องในอนาคตแต่แม่พูดมาตลอดตั้งแต่เด็กจนเราที่ได้ยินจะเงียบและไม่พูดอะไร จนหลัง ๆ แม่จับใจความว่าเราชอบผู้หญิงทำให้ไม่มีทางท้องได้ จึงเริ่มพูดเรื่องฉีดเชื้อให้ทั้งท้องขึ้นมาแทน
เรารู้ดีว่าถ้าเราเกิดเด็กคนนึงมา เราต้องขอโทษเขาที่ทำให้เขาเกิดมาแน่ ๆ
มันทรมานมากที่มีความคิดแบบนั้น แต่เราก็รักแม่เรามาก เราขอโทษแม่ที่ชอบผู้หญิงและไม่ลูกให้ไม่ได้ แต่แม่ก็ยังหาทางไปต่อ
เรารู้ว่สการฉีดเชื้ออะไรต่าง ๆ มันต้องพบแพทย์และประเมินจิตใจก่อนอยู่แล้ว เราเองก็ยืนยันว่าถ้าในอนาคตแม่ยังให้เราทำ เราจะปฎิเสธแน่นอน
แค่อยากรู้ว่าที่เราคิดแบบนี้มันดีมั้ย เพราะทุกครั้งที่เรายอกไม่อยากทีลูกทุกคนจะบอกว่าเดี๋ยวอนาคตก็รู้ อาจจะมีก็ได้ อาจจะชอบผู้ชายก็ได้
มันกดดันมากจนเริ่มรู้สึกผิดกับแม่สุด ๆ