เรามีเรื่องราวอยากเล่า เราเคยเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นลูกสาวคนเดียวที่มีคุณพ่อตามใจทุกอย่าางที่อยากได้ แต่ชอบบังคับในหลายๆอย่างเช่นกัน  พอเข้ามัธยมเราเริ่มเกลียดพ่อมากๆ เพราะพ่อเป็นห่วงจนเกินไป เรามีแฟนตอนม.4 ช่วงนั้นเราเหมือนเด็กใจแตก ละเลยเรื่องเรียน หนีเที่ยว เกรดไม่ดี จนมีปัญหากับพ่อมากขึ้น พ่ออยากให้เราตั้งใจเรียน ไม่อยากให้เสียเวลากับเรื่องแบบนี้ แต่เราไม่ฟัง เคยมีปัญหาขั้นเราทำลายข้าวของในบ้านแตก ตอนนั้นพ่อเสียใจมาก เข้ามากอดเรา พ่อเคยพูดว่า "เขาเป็นห่วงเรา เรายังมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆกว่านี้ คนที่รักลูกเหมือนที่พ่อรัก ในเวลาที่เหมาะสม" หลังจากนั้นพ่อเริ่มไม่อะไรมากมาย แต่ชีวิตเราหลังจากนั้นเริ่มมีบททดสอบมากขึ้น เราคบกับแฟนจนจบ ม.6 แต่ระหว่างนั้น มีปัญหากันตลอด  พอเข้ามหาลัย ต่างแยกย้ายไปเรียนคนละจังหวัด ยิ่งมีปัญหาเรื่อยๆ ปี1-ปี4 ใกล้จะจบ ปัญหาส่วนใหญ่เรื่องเพื่อนผู้หญิง เรารับไม่ได้ เราน้อยใจ ที่เขามักจะสนิท  อยู่ใกล้ เที่ยว กับเพื่อนผู้หญิง แต่ทิ้งเราคนเดียว ไม่ว่าเราจะเจอปัญหาอะไร เราต้องแก้ ผ่านด้วยตัวเอง ทุกสถานการณ์,  ปี4 เทอม1 ช่วงฝึกงาน เขามาบอกเราว่า เขาจะไปฝึกงานที่หนึ่ง เมื่อเรารู้ เราดิ้นร้นหาที่ฝึกงานในจังหวัดเดียวที่เขาจะลง ติดต่อสถานที่ฝึกงานที่แรก ไม่รับเพราะเป็นช่วงโควิด ติดต่อสถานที่2 ผ่าน เราดีใจมากๆ พอไปบอกเขา เขากลับบอกว่า เขาเปลี่ยนไปฝึกที่จังหวัดอื่นกับเพื่อนสนิทเขา  เราเสียใจมากๆและยังโดนบอกเลิก เราขอร้องไม่อยากเลิก ร้องไห้ริมถนน ตอนนนั้นกลายเป็นคนไร้ค่ามากๆ สุดท้ายเราก็แยกย้าย แยกย้ายทั้งอยู่คนละที่เหมือนเดิมและต่างคนต่างอยู่ ช่วงไปฝึกงาน เราเสียใจมาก แต่ดีที่เพื่อนเราตามมาฝึกเป็นเพื่อน แต่ช่วงนั้นเรามาฝึกงานใกล้สถานที่ท่องเที่ยว เรามีโอกาสเจอคนๆหนึ่ง เขาเป็นต่างชาติ ชีวิตเราเริ่มดีขึ้นมาบ้าง แต่เรายังไม่สามารถไปต่อแบบ 100%เพราะยังลืมคนเก่าไม่ได้ จนกระทั่ง เสร็จฝีกงานเรากลับมหาลัยไปทำโปรเจคก่อนเรียนจบ และพอดีที่แฟนเก่ามาแถวมหาลัย  เรากลับหน้าด้าน ไปซื้อเค้กวันเกิดให้เพราะจำได้ว่าวันนั้นเป็นวันเกิดเขา เขาขอบคุณ และเดินหายไปแบบไม่มีเยื่อใย ถัดแค่วันเดียว มีโทรศัพท์จากคนที่บ้านบอกว่า "ให้ทำใจดีๆ พ่อเสียชีวิตแล้วนะ" ชีวิตเราตอนนั้นหยุดหมุนไปเลย เราร้องไห้เสียงดังมาก ตั้งสติไม่ได้ พ่อเราเสียชีวิตกระทันหัน (เส้นเลือดในสมองแตกจากความเครียดเรื่องงาน)