คือเราแอบชอบเพื่อนคนนึงมาตั้งแต่เด็กเลยค่ะ ตลอดเวลาที่เราเติบโตมาด้วยกันในมุมของเด็กคนนึงก็คิดได้เพียงแต่เเอบชอบ แต่พอโตขึ้นมันไม่ใช่แบบบนั้นเลยค่ะ เราคิดว่าเราหลงรักเขาในทุกอย่างๆที่เป็นเขา เชื่อไหมค่ะว่าตลอดที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ก็ยังรักเหมือนเดิม เรารู้สึกภูมิใจในตัวเขามาตลอด มองเขาด้วยสายที่แทบจะไม่เคยใช้มองกับใครเลยค่ะ เราเองก็จะอยากเป็นส่วนสำคัญในชีวิตเขา เราเองก็เคยบอกชอบเขาก่อนหน้าสองสามเดือนก่อนเขาจะแต่งงาน เราไม่รู้มาก่อนเลยค่ะว่าเขามีแพลนแต่งงาน ถ้าเรารู้เราเองก็คงเลือกเก็บคำนั้นไว้ เพราะกลัวเขาจะกลัวว่าเราเสียใจ ตอนที่รู้ความจริงหัวใจมันเเตกสลายเป็นเสี่ยงๆเลยค่ะ เราเศร้าจนกินข้าวแทบไม่ได้ จากที่สดใสในทุกวันกลับกลายเป็นคนคิดมาก ปกติเป็นคนอ่อนไหวง่ายอยู่เเล้วค่ะเเต่พอเจอเรื่องอะไรที่มันรุนเเรงกระทบจิตใจเหมือนมีอาการเเพนิครวมด้วย ความผิดหวังที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดมันแล่นเข้าหัวใจจนทำให้เราเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย เรารู้สึกว่าเราไม่อยากรักเขาเเล้ว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ายังมีเขาอยู่ในใจมาตลอด (ขอบคุณที่อ่านนะคะ เขียนยาวไปหน่อยแต่ความเป็นจริงมันมีเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งดีและะไม่ดีรวมด้วยค่ะ)