เราพูดตรงๆเลยนะ เกลียดครอบครัวสุดๆ
เราอยู่บ้านกับตายาย ป้ามีลูกอีก2คนส่วนแม่ไปทำงานส่วนพ่อ...ใช่ครอบครัวเราแยกทางกัน.
แต่แม่ก็ส่งเงินมาบ้านทุกครั้งแม่เป็นหัวหน้าครอบครัวแม่ดูแลทุกๆคนในบ้าน จนเราไม่เคยกอกหอมแม่คิดถึงแม่มากๆ
แม่จะรู้ไหมหนูไม่มีความสุขสักนิดเดียว พูดเเล้วก็ร้องพิมไปร้องไปท้อมากๆอยากตายเลย
เข้าเรื่องกันดีกว่า!!
(รักลูกไม่เท่ากัน)ทุกคนคงเข้าใจทำนี้ดีแหละ
เราจะโดนป้าด่าตลอดทุกๆวันทำไรไม่ถูกใจก็ด่าก็เราไม่ใช่ลูกเขานิเราเป็นแค่หลาน
ทุกเช้าพอเราตื่นเช้าทำไรเสร็จก่อนน้องด้วยความที่วันนั้นเรารีบมากๆ เราจึงบอกน้องให้รีบๆหน่อยป้าก็ด่าเรา.
พอเราตื่นสายจิงๆพยายามรีบแล้วป้าก็ด่าเรา บางวันป้าก็ไปส่งน้องเลยไม่รอเราเพราเราสาย ทีเราละยังรอได้
ถ้าจะให้ไปส่งคนละรอบป้าก็ว่าเปลืองน้ำมัน ป้ากับยายบอกทุกวันว่าเราไปรร.สายตื่นสาย 
แต่เขาจะรู้ไหมเราไปรร.เราจะเป็นคนแรกทุกครั้งที่ขึ้นห้องรร.แทบไม่มีใครมา
บางครั้งคนในครอบครัวก็เคยคุยกับเรานะว่าตื่นสายขนาดนี้ไปเรียนที่ไหนจะรอดหรอ.ครอบครัวไม่เคยฟังเราสักนิด
เราย้ำเราทุกครั้งว่าไม่ต้องเรียน แต่เราอยากเรียนมากๆไม่เคยได้ต่ำกว่าเกรด3.50+
      
จนทุกวันนี้เราแทบไม่ยุ่งกับครอบครัวไม่พูดคุยด้วยถ้าเขาถามก็ตอบ
ไม่ยิ้มไม่หัวเราะเลยเวลาอยู่บ้านแต่อยู่รร.เรามีความมากๆนะเพื่อนคือเชฟโซนสำหรับเรา
ทำให้เรายิ้มหัวเราะได้แต่พออยู่บ้านมันกับทำให้เราเป็นใครอีกคน..