สัจธรรมแห่งชีวิต....
คนที่รู้จักรุ่น 100 ปี แทบไม่เหลือแล้ว
รุ่น90ปี เหลือน้อยเต็มที
รุ่น 80ปี พอมีอยู่บ้างเล็กน้อย
เพื่อนรุ่น 70ปี ก็ลาโรงไปก่อนเวลาแล้วมากมาย
ค่อยๆทยอยกลับบ้านเก่าไปเรื่อยๆ
หมดไปเป็นรุ่นๆ เหมือนใบไม้ร่วงหล่นลงกองอยู่โคนต้น
เดี๋ยวคนโน้นป่วย เดี๋ยวคนนั้นตาย ได้ข่าวทุกวันไปงานศพกันทุกเดือน
สุดท้ายวันหนึ่งก็คงมาถึงเราแน่ๆ ไม่มีใครหนีพ้น
......แต่ก่อนจะถึงวันนั้น
เรามาโยนความทุกข์ ความเศร้าหมองทิ้งไปจากใจเสียให้หมด เพื่อจิตสุดท้ายก่อนตายจะได้ไม้เศร้าหมอง จะมีสุคติเป็นที่ไป
ความทุกข์โศกอย่าให้เหลือในใจ เราไม่ต้องการมัน
จงใช้ชีวิตให้มีความสุข ความเบิกบาน ในท่ามกลางความเจ็บไข้ได้ป่วยทุกๆนาทีที่ยังมีลมหายใจอยู่
อีกไม่กี่วันก็จะตายกันแล้ว กลัวอะไรกับปัญหา
ตาฟ้าฟางเรอะ ไม่เป็นไร ใช้มือคลำเอา
หูตึงเรอะ เป็นธรรมดา เร่งเสียงขึ้นอีกหน่อย
ฟันหักเรอะ ช่างหัวมัน ปั่นกินก็ได้
ปวดเข่า ก็ทนเอา ใช้ไม้เท้าค้ำก็ได้
หลงลืม ก็เป็นเรื่องปกติ อีกสักพักก็นึกได้ ถัานึกไม่ได้ก็ช่างมัน อย่าไปกังวล
หัวล้านก็ช่างมัน หมดภาระ ประหยัดดี
กลางคืนนอนไม่หลับ นอนกลางวันแทนก็ได้
พยายามมองโลกในแง่ดีไว้ตลอดเวลา อย่าคิดขัดแย้งในความเสื่อมของสังขารซึ่งเป็นเหตุให้กังวลยึดติด คิดว่าความเสื่อมถอยเป็นธรรมดาของร่างกาย ต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ อะไรรักษาไว้ไม่ได้ก็ปล่อยมันไปไม่ยึดติด ปลดภาระในกายนอกกายให้หมด
ถ้าทำได้ กายจะเบา ใจก็เบา คิดว่าความตายเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ต้องกลัวตาย ยิ้มได้เมื่อความตายมาถึง
ทำได้เช่นนี้มีสุคติภูมิเป็นที่ไปแน่นอน
ทุกอย่างมีมุมมองให้สบายใจเสมอ
...ทำใจให้เข้มแข็ง อย่ายอมแพ้ ยิ้มเข้าไว้ สู้ สู้ นะ
เหลือใคร?
คนที่รู้จักรุ่น 100 ปี แทบไม่เหลือแล้ว
รุ่น90ปี เหลือน้อยเต็มที
รุ่น 80ปี พอมีอยู่บ้างเล็กน้อย
เพื่อนรุ่น 70ปี ก็ลาโรงไปก่อนเวลาแล้วมากมาย
ค่อยๆทยอยกลับบ้านเก่าไปเรื่อยๆ
หมดไปเป็นรุ่นๆ เหมือนใบไม้ร่วงหล่นลงกองอยู่โคนต้น
เดี๋ยวคนโน้นป่วย เดี๋ยวคนนั้นตาย ได้ข่าวทุกวันไปงานศพกันทุกเดือน
สุดท้ายวันหนึ่งก็คงมาถึงเราแน่ๆ ไม่มีใครหนีพ้น
......แต่ก่อนจะถึงวันนั้น
เรามาโยนความทุกข์ ความเศร้าหมองทิ้งไปจากใจเสียให้หมด เพื่อจิตสุดท้ายก่อนตายจะได้ไม้เศร้าหมอง จะมีสุคติเป็นที่ไป
ความทุกข์โศกอย่าให้เหลือในใจ เราไม่ต้องการมัน
จงใช้ชีวิตให้มีความสุข ความเบิกบาน ในท่ามกลางความเจ็บไข้ได้ป่วยทุกๆนาทีที่ยังมีลมหายใจอยู่
อีกไม่กี่วันก็จะตายกันแล้ว กลัวอะไรกับปัญหา
ตาฟ้าฟางเรอะ ไม่เป็นไร ใช้มือคลำเอา
หูตึงเรอะ เป็นธรรมดา เร่งเสียงขึ้นอีกหน่อย
ฟันหักเรอะ ช่างหัวมัน ปั่นกินก็ได้
ปวดเข่า ก็ทนเอา ใช้ไม้เท้าค้ำก็ได้
หลงลืม ก็เป็นเรื่องปกติ อีกสักพักก็นึกได้ ถัานึกไม่ได้ก็ช่างมัน อย่าไปกังวล
หัวล้านก็ช่างมัน หมดภาระ ประหยัดดี
กลางคืนนอนไม่หลับ นอนกลางวันแทนก็ได้
พยายามมองโลกในแง่ดีไว้ตลอดเวลา อย่าคิดขัดแย้งในความเสื่อมของสังขารซึ่งเป็นเหตุให้กังวลยึดติด คิดว่าความเสื่อมถอยเป็นธรรมดาของร่างกาย ต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ อะไรรักษาไว้ไม่ได้ก็ปล่อยมันไปไม่ยึดติด ปลดภาระในกายนอกกายให้หมด
ถ้าทำได้ กายจะเบา ใจก็เบา คิดว่าความตายเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ต้องกลัวตาย ยิ้มได้เมื่อความตายมาถึง
ทำได้เช่นนี้มีสุคติภูมิเป็นที่ไปแน่นอน
ทุกอย่างมีมุมมองให้สบายใจเสมอ
...ทำใจให้เข้มแข็ง อย่ายอมแพ้ ยิ้มเข้าไว้ สู้ สู้ นะ