เรื่อง : เสรี
โดย : ละเว้
“พ่อครับ พ่อช่วยผมวาดภาพหน่อยได้ไหมครับ” ผมบอก พ่อละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าหันมายิ้มให้
“ส่งครูใช่ไหมลูก”
“ใช่ครับ” ผมพยักหน้าตอบ
“ได้เลยไอ้เสือ” พ่อขานรับเสียงดัง ผมรักพ่อที่สุดในโลกเลย
.
ผมชื่อเสรี มีพ่อเป็นพนักงานบริษัท ส่วนแม่เป็นแม่บ้าน แม่บอกอย่างนั้น
พ่อผมขยันและเก่งที่สุดในโลก พ่อตอบผมได้ทุกคำถาม ช่วยผมได้ทุกเรื่อง และพ่อก็รักผมมากเช่นกัน เราไปไหนด้วยกันเสมอ ผมชอบไปเล่นยังที่ทำงานของพ่อ ความจริงผมชอบตามพ่อไปทุกแห่งที่พ่อยอมให้ผมไปเลยนั่นแหละ แม้แต่ที่พ่อบอกว่า ไปตามหาเสรีภาพ
.
กลางถนนวันนั้นร้อนมาก แต่ผมก็สนุก มีผู้ฅนออกมากันมากมาย ผมตะโกนแข่งกับพวกเขา
‘เอาเสรีภาพของเราคืนมา’
‘เอาเสรีภาพของเราคืนมา’
พ่อเอาภาพผมมีผ้าคาดหัวชูมือตะโกนโพสต์ลงเฟซบุ๊กด้วย บอกว่า เห็นมั้ย มีแต่ฅนชมว่าลูกน่ารัก ผมเองก็ได้แต่ยิ้มภูมิใจ
.
“ลูกต้องตีกรอบก่อนนะลูก วาดภาพมันต้องมีกรอบถึงจะดูดี อะ มานี่เดี๋ยวพ่อช่วยตีให้”
ผมมองพ่อลากดินสอไปตามเส้นบรรทัดทั้งสี่ด้านของกระดาษ
“แล้วทีนี้ลูกจะวาดอะไรล่ะ” พ่อหันมาถามเมื่อตีกรอบเสร็จแล้ว
“ผมอยากวาดภาพที่ทำงานของพ่อครับ มีพ่อนั่งทำงาน มีผมอยู่ด้วย”
พ่อทำท่าคิดกับคำตอบของผม
“มันดูไม่ค่อยเหมาะนะ เอางี้ เปลี่ยนเป็นทุ่งนา มีบ้านหลังเล็ก ๆ ดีมั้ย”
“ครับดีครับ” ผมยิ้มพยักหน้ารับ พ่อชี้มือไปที่กระดาษ ใช้นิ้วลากเส้นให้ผมดู
“ถ้างั้นนี่นะ เราจะแบ่งครึ่งตรงนี้ ข้างบนนี่เป็นท้องฟ้า มีดวงอาทิตย์อยู่ตรงนี้ มุมนี้จะเป็นบ้านหลังเล็ก ๆ มีต้นมะพร้าว มีเด็กยืนอยู่ตรงนี้ มีควายด้วย อะลองวาดดู”
ผมเริ่มวาดภาพตามพ่อบอก ตรงไหนวาดไม่ได้พ่อจะคอยช่วย แต่ไป ๆ มา ๆ ดูเหมือนว่าพ่อจะเป็นฅนวาดทุกอย่างเลย ผมรักพ่อที่สุดก็ตรงนี้แหละ
.
“พ่อครับ" ผมถาม
“ครับว่าไงครับ”
“เราจะระบายสีดวงอาทิตย์เป็นสีน้ำเงินได้ไหมครับ”
พ่อหันมองหน้ากับคำถามของผม
“ดวงอาทิตย์มันก็ต้องเป็นสีแดงสิลูก แดง เหลือง หรือไม่ก็ส้มเท่านั้นแหละ ไม่มีสีน้ำเงิน”
.
“พ่อครับ” ผมหันไปถามอีก
“ครับว่าไงครับ”
“เราจะวาดให้เด็กนั่งเล่นกับควายในบ้านได้ไหมครับ”
พ่อปล่อยหัวเราะพลางขยี้หัวผม
“เด็ก หนอ เด็ก ไม่ได้หรอกลูก ไม่มีใครเขาเอาควายเข้ามาเลี้ยงในบ้านกันหรอก”
ผมพยักหน้ารับ พ่อผมพูดถูกเสมอ
.
“พ่อว่าบนฟ้าต้องมีนกด้วยนะลูก นกเป็นเครื่องหมายของเสรีภาพ เราต้องใส่ภาพนกลงไปด้วย”
คำพูดของพ่อทำให้ผมนึกขึ้นได้
“พ่อครับ แล้วเสรีภาพที่เราไปหากันวันนั้นพ่อได้มาหรือยังครับ”
“ยังหรอกลูก แต่ถ้าเราหมั่นเรียกร้อง สักวันเราจะต้องมี เราต้องได้เสรีภาพมาจากฅนเลวพวกนั้น”
“ฅนพวกนั้นเขาเป็นฅนเลวใช่ไหมครับ” ผมถามต่อ
“ใช่ลูกฅนเลว เขาเป็นฅนเลว จำไว้นะลูก”
.
ผมไม่รู้หรอกครับว่าจริง ๆ แล้วเสรีภาพมันเป็นอย่างไร หรือว่าผมเคยมีมันไหม ผมรู้แต่ว่าสักวันพ่อต้องได้มันมา และพ่อจะมอบเสรีภาพนั้นให้กับผม.
(เรื่องสั้น) เสรี
โดย : ละเว้
“พ่อครับ พ่อช่วยผมวาดภาพหน่อยได้ไหมครับ” ผมบอก พ่อละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าหันมายิ้มให้
“ส่งครูใช่ไหมลูก”
“ใช่ครับ” ผมพยักหน้าตอบ
“ได้เลยไอ้เสือ” พ่อขานรับเสียงดัง ผมรักพ่อที่สุดในโลกเลย
.
ผมชื่อเสรี มีพ่อเป็นพนักงานบริษัท ส่วนแม่เป็นแม่บ้าน แม่บอกอย่างนั้น
พ่อผมขยันและเก่งที่สุดในโลก พ่อตอบผมได้ทุกคำถาม ช่วยผมได้ทุกเรื่อง และพ่อก็รักผมมากเช่นกัน เราไปไหนด้วยกันเสมอ ผมชอบไปเล่นยังที่ทำงานของพ่อ ความจริงผมชอบตามพ่อไปทุกแห่งที่พ่อยอมให้ผมไปเลยนั่นแหละ แม้แต่ที่พ่อบอกว่า ไปตามหาเสรีภาพ
.
กลางถนนวันนั้นร้อนมาก แต่ผมก็สนุก มีผู้ฅนออกมากันมากมาย ผมตะโกนแข่งกับพวกเขา
‘เอาเสรีภาพของเราคืนมา’
‘เอาเสรีภาพของเราคืนมา’
พ่อเอาภาพผมมีผ้าคาดหัวชูมือตะโกนโพสต์ลงเฟซบุ๊กด้วย บอกว่า เห็นมั้ย มีแต่ฅนชมว่าลูกน่ารัก ผมเองก็ได้แต่ยิ้มภูมิใจ
.
“ลูกต้องตีกรอบก่อนนะลูก วาดภาพมันต้องมีกรอบถึงจะดูดี อะ มานี่เดี๋ยวพ่อช่วยตีให้”
ผมมองพ่อลากดินสอไปตามเส้นบรรทัดทั้งสี่ด้านของกระดาษ
“แล้วทีนี้ลูกจะวาดอะไรล่ะ” พ่อหันมาถามเมื่อตีกรอบเสร็จแล้ว
“ผมอยากวาดภาพที่ทำงานของพ่อครับ มีพ่อนั่งทำงาน มีผมอยู่ด้วย”
พ่อทำท่าคิดกับคำตอบของผม
“มันดูไม่ค่อยเหมาะนะ เอางี้ เปลี่ยนเป็นทุ่งนา มีบ้านหลังเล็ก ๆ ดีมั้ย”
“ครับดีครับ” ผมยิ้มพยักหน้ารับ พ่อชี้มือไปที่กระดาษ ใช้นิ้วลากเส้นให้ผมดู
“ถ้างั้นนี่นะ เราจะแบ่งครึ่งตรงนี้ ข้างบนนี่เป็นท้องฟ้า มีดวงอาทิตย์อยู่ตรงนี้ มุมนี้จะเป็นบ้านหลังเล็ก ๆ มีต้นมะพร้าว มีเด็กยืนอยู่ตรงนี้ มีควายด้วย อะลองวาดดู”
ผมเริ่มวาดภาพตามพ่อบอก ตรงไหนวาดไม่ได้พ่อจะคอยช่วย แต่ไป ๆ มา ๆ ดูเหมือนว่าพ่อจะเป็นฅนวาดทุกอย่างเลย ผมรักพ่อที่สุดก็ตรงนี้แหละ
.
“พ่อครับ" ผมถาม
“ครับว่าไงครับ”
“เราจะระบายสีดวงอาทิตย์เป็นสีน้ำเงินได้ไหมครับ”
พ่อหันมองหน้ากับคำถามของผม
“ดวงอาทิตย์มันก็ต้องเป็นสีแดงสิลูก แดง เหลือง หรือไม่ก็ส้มเท่านั้นแหละ ไม่มีสีน้ำเงิน”
.
“พ่อครับ” ผมหันไปถามอีก
“ครับว่าไงครับ”
“เราจะวาดให้เด็กนั่งเล่นกับควายในบ้านได้ไหมครับ”
พ่อปล่อยหัวเราะพลางขยี้หัวผม
“เด็ก หนอ เด็ก ไม่ได้หรอกลูก ไม่มีใครเขาเอาควายเข้ามาเลี้ยงในบ้านกันหรอก”
ผมพยักหน้ารับ พ่อผมพูดถูกเสมอ
.
“พ่อว่าบนฟ้าต้องมีนกด้วยนะลูก นกเป็นเครื่องหมายของเสรีภาพ เราต้องใส่ภาพนกลงไปด้วย”
คำพูดของพ่อทำให้ผมนึกขึ้นได้
“พ่อครับ แล้วเสรีภาพที่เราไปหากันวันนั้นพ่อได้มาหรือยังครับ”
“ยังหรอกลูก แต่ถ้าเราหมั่นเรียกร้อง สักวันเราจะต้องมี เราต้องได้เสรีภาพมาจากฅนเลวพวกนั้น”
“ฅนพวกนั้นเขาเป็นฅนเลวใช่ไหมครับ” ผมถามต่อ
“ใช่ลูกฅนเลว เขาเป็นฅนเลว จำไว้นะลูก”
.
ผมไม่รู้หรอกครับว่าจริง ๆ แล้วเสรีภาพมันเป็นอย่างไร หรือว่าผมเคยมีมันไหม ผมรู้แต่ว่าสักวันพ่อต้องได้มันมา และพ่อจะมอบเสรีภาพนั้นให้กับผม.