สวัสดีค่ะ เราอายุ28ปี ขอแทนตัวเองว่าเบลนะคะ
ต้ังแต่จำความได้เเบลไม่เคยมีความสงจำดีๆกับแม่เลย ไม่เคยกอดแม่อีกเลย ตอนจำไม่ได้รู้นะคะ แม่ตีบอยมาก จนบ้างครั้งเราก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงตี ไม่รู้เลยว่าทำอะไรผิด พ่อแม่ต้องตีลูกเพี่อสอนบ้างอยู่อั้นพอเข้าใจได้ แต่การตีของแม่ไม่ได้ทำเพี่อสั่งสอนแต่ทำให้กลัวค่ะ เช่นตีเรื่องอะไร ตอนนั้นถ้าจำไม่ผิด อายุ10ขวบกว่า เบลอยากเล่นกับน้องชาย ตอนนั้นน่าจะดีดหนังย่าง เบลดันเลยชนะน้อง แล้วน้องดันร้องไห้ไปหาแม่ นั้นแหละค่ะ แล้วแม่ก็ไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย กระป๋องนมข้นหวานค่ะ แม่เขาเอามาทุบหัวเราสองที่ ปั้ก!!ๆ เจ็บมากเลยล่ะ เจ็บมากๆ เจ็บจนน้ำตาไหล (แค่นึกถึงความรู้สึกของวันนั่นก็กลับมา) เขาแค่พูดว่าทำไมถึงแย่งของน้อง เราแค่พูดว่าไม่ใช่ เขาหาว่าเขาเถียง แล้วใช้มือตีหลังเราอีก2.3ที่ เราก็เลยวิ่งหนี ถ้าไม่หนีคงโดนอีกเยอะ เราหนีไปอยู่ในไร่มันสำปะหลัง จนมืดถึงได้กลับบ้าน และพวกเขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
อีกเรื่องนึง ครั้งเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ไม่รักเขาหรือป่าว เบลยังจำได้ทุกเหตุการณ์ เรื่องมีว่าเบลตักข้าวตั้งโต๊ะเสร็จแล้ว เราออกไปจากผ้า แล้วพวกเขาก็กินกัน3คน พ่อ แม่ แล้วน้องชาย ตอนเรากลับมากเขาก็กินกันเสร็จแล้วล่ะ มันก็นานแล้ว จานที่กินแล้วไม่มีใครเก็บ เบลมาถึงแม่ก็มาด้วยพอดี ฝามือใหญ่ๆของเขาฟาดมาหาเบลทันทีเลย ปั่ก! (ไม่รู้ทำไมเขาถึงชอบตีหัว) เบลหน้ามืดมากไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น ตามด้วยเสียงเขา ทำไมไม่เก็บจานชาม? เราตอบว่า หนูพึงมายังไม่ได้กินเลย เขาพูดขึ้นว่า อ่อถ้าไม่ได้กินจะไม่เก็บ จะไม่ทำใช่ไหม ใครกินก็ใครคนนั้นเก็บใช่ไหม ? เขากระชากผมแล้วตบหน้าเบลตบเอา หน้าช้าไม่หมด จนเลือดกบปากฟันกระทบกันกัดโดนเปลือกปากด้านล่าง(ตอนนี้ก็ยังเป็นแผลเป็นอยู่) ตอนเขาเห็นเลือดเขาหยุดแปบนึงเบลเลยหนีออกมา คิดว่าเขาจะหยุดแค่นั่นหรอ ก้อนหิน ก้อนเล็กก้อนใหญ่ตามหลังเบลมาด้วย ตุบ!ตับ!
เบลวิ่งหนีแม่ตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายอย่างกับนักโทษแหกคุก ตอนนั้นเบลคิด ว่าตัวเองทำผิดขนาดนั่นเลยหรอ ทำไมถึงตีล่ะ เจ็บแผลมาก แต่ก็เจ็บใจมากกว่า ทำไมถึงไม่ฟังอะไรเลย สิ้นหวังมากไม่มีใครช่วยเลย คนมากมายเอาแต่ยื่นมอง ญาติ พี่น้อง พ่อด้วย ทำไม่ถึงไม่มีใครช่วยเลย หันไปทางไหนก็ไม่มีที่พึ่ง ทำได้แต่หนีไปเรื่อยๆ หลบก้อนหินที่ลอยมา ซ้ายขวาๆอย่างกับหนังอินเดีย
เบลหนีไปอยู่ในป่าเช่นเคย เจ็บแผลมาก รอยเขียวฟกช้ำเต็มไปหมด ไม่รู้จะพูดคำไหนออกมา น้ำตาน้ำมูกไหล ปากสั่น ตัวสั่น ไม่รู้ว่าสั่นนั่น เป็นเพราะปากแผลที่เจ็บ อยู่หรือโกรธกันแน่ เบลนอนร้องไห้จนหลับ ตื่นขึ้นมาก็ดึกแล้ว พอกลับบ้าบพวกเขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น เหมือนเบลไม่มีตัวตน ญาติๆพี่ๆน้องๆ ยกเรื่องที่แม่ตีขึ้นมาพูดเหมือนเป็นเรื่องตลก มองว่าเป็นการตีเพี่อสั่งสอน ไม่มีใครมองว่าทำเกินไป แล้วเบลก็ตีแบบนี้เรีอยๆ เพี่อทำอะไรขัดเขา ไม่ถูกใจเข้า หาว่าเบลดื้อ ถามจริงๆ ผู้ใหญ่เขาคาดหวังกับเด็ก10ขวบแค่ไหนกันค่ะเ เบลก็โตขึ้นๆ จนรู้สึกว่าไม่อยากหนีแล้ว ถ้าเขาจะตีก็ตีไป รู้สึกเจ็บไม่เท่าเมื่อก่อนแล้วด้วย แผลที่เคยทำเอง ก็ไมทำ ปล่อยให้หายเองน้ำตาลที่เคยไหลก็ไม่ไหลแล้ว ทุกวันนี้แขนขาก็มีแผลเป็นที่ทำให้นึกถึงเขาอยู่ฯ
บ้างทั้งเรื่องเล็กไปถึงเรื่องใหญ่ง บ้างครั้งก็ตีเพราะกลับจากโรงเรียนช้า เบลไม่ใส่คนที่ไปเที่ยวไปเล่นหลังเลิกเรียนหรอกนะคะ เลิกเรียนก็รีบกลับเลย เบลช่วยงานบ้านทุกอย่างพยายามทำให้ดีที่สุด เพราะกลัวแม่มาก กลัวจนขึ้นสมองเลยค่ะ แต่แม่ก็ยังตีอยู่ดี ระวังแล้วนะอีกสุดท้ายก็โดน บ้างครั้งก็ไม่รู้เหตุผลว่าทำไม่ถึงโดนตี จนทุกวันนี้ก็ยังไม่รู้เลยค่ะ แค่ได้ยินเสียงเขาแต่ใกล้เขามาเบลก็ตัวสั่นทำตัวไม่ถูกแล้วค่ะ เราระแวงตลอดเวลาอยู่บ้าน คือแม่เป็นเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ เขาไม่เคยฟังเหตุผลขอคนอื่น เขาคือแม่ สิ่งที่เขาทำสิ่งที่เขาพูดคือถูกแล้ว ทุกวันนี้แม่เขาก็ยัวเป็นแบบนั้น พอเราพูดอธิบายเหตุผลให้เขาฟัง เขาบอกว่าเถียง (ทุกวันนี้ไม่ชอบมากๆเลยถ้ามีคนบอกว่าเบลเถียง)
ช่วงนั้นเหมือนบ้านมีปัญหาเรื่องเงิน แม่เขาคงเครียด แต่เดิมเป็นคนเจ้าอารมณ์อยู่แล้ว เขาเลี้ยงลูกด้วย คำที่ว่า รักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี ที่เพราะรัก ลูกต้องเชื่อฟังพ่อแม่ลูกที่เชื่อฟังพ่อแม่จะได้ดี แต่เบลเชื่อคำว่ารักที่เขาพูดไม่ลงจริงๆ เบลมาทำงานตั้งแต่จบม.3 แล้วก็ส่งเงินให้เขาเดือน10000 แต่เขาไม่เคยพอ พอไม่ให้เอาไป เปรียบเทียบกับลูกบ้านอื่น พอโตขึ้นใจเบลก็ใหญ่ขึ้นมาด้วยหรือป่าว เลยไม่ส่งเงินให้เขาอีก แต่เขาก็ยังโทรมาขอ ดีใจนะที่เขาโทรหา แต่ไม่พ้นเรื่องเงิน จากที่เคยทุกทุกเดือน ส่งให้นานๆครั้ง ยิ่งตอนนี้เบลทำธุรกิจส่วนตัว ยิ่งไม่ค่อยได้ติดต่อไปหาเขา บ้างครั้งคิดว่าตัวเองโกธรแค้นเขา ถึงได้ใจร้ายอย่างงี้ หรือเบลไม่ได้รักเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เบลยังคงนอนผวาฝันเห็นตอนแม่ตีอยู่บ่อยๆ อยากจะลืม อยากให้หายไป แต่ความรู้สึกยังคงชัดเจนเมื่อนึกถึงมัน ถ้าความรู้พวกนั่นหายไป เบลจะรักแม่ขึ้นมาบ้างหรือป่าว
ทุกวันนี้ เบลไม่รู้สึกอะไรเลยกับพวกเขาเลยค่ะ ไม่เจ็บปวดหรือเสียใจหรอกเหมือนเมี่อก่อนแล้ว
ไม่ได้เกลียดแต่ก็ไม่ได้รัก ยังไงแม่ก็ยังเป็นแม่
ผิดไหม ที่ไม่รักแม่ พ่อแม่รักลูกของตัวเองจริงๆใช่ไหม?
ต้ังแต่จำความได้เเบลไม่เคยมีความสงจำดีๆกับแม่เลย ไม่เคยกอดแม่อีกเลย ตอนจำไม่ได้รู้นะคะ แม่ตีบอยมาก จนบ้างครั้งเราก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงตี ไม่รู้เลยว่าทำอะไรผิด พ่อแม่ต้องตีลูกเพี่อสอนบ้างอยู่อั้นพอเข้าใจได้ แต่การตีของแม่ไม่ได้ทำเพี่อสั่งสอนแต่ทำให้กลัวค่ะ เช่นตีเรื่องอะไร ตอนนั้นถ้าจำไม่ผิด อายุ10ขวบกว่า เบลอยากเล่นกับน้องชาย ตอนนั้นน่าจะดีดหนังย่าง เบลดันเลยชนะน้อง แล้วน้องดันร้องไห้ไปหาแม่ นั้นแหละค่ะ แล้วแม่ก็ไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย กระป๋องนมข้นหวานค่ะ แม่เขาเอามาทุบหัวเราสองที่ ปั้ก!!ๆ เจ็บมากเลยล่ะ เจ็บมากๆ เจ็บจนน้ำตาไหล (แค่นึกถึงความรู้สึกของวันนั่นก็กลับมา) เขาแค่พูดว่าทำไมถึงแย่งของน้อง เราแค่พูดว่าไม่ใช่ เขาหาว่าเขาเถียง แล้วใช้มือตีหลังเราอีก2.3ที่ เราก็เลยวิ่งหนี ถ้าไม่หนีคงโดนอีกเยอะ เราหนีไปอยู่ในไร่มันสำปะหลัง จนมืดถึงได้กลับบ้าน และพวกเขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
อีกเรื่องนึง ครั้งเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ไม่รักเขาหรือป่าว เบลยังจำได้ทุกเหตุการณ์ เรื่องมีว่าเบลตักข้าวตั้งโต๊ะเสร็จแล้ว เราออกไปจากผ้า แล้วพวกเขาก็กินกัน3คน พ่อ แม่ แล้วน้องชาย ตอนเรากลับมากเขาก็กินกันเสร็จแล้วล่ะ มันก็นานแล้ว จานที่กินแล้วไม่มีใครเก็บ เบลมาถึงแม่ก็มาด้วยพอดี ฝามือใหญ่ๆของเขาฟาดมาหาเบลทันทีเลย ปั่ก! (ไม่รู้ทำไมเขาถึงชอบตีหัว) เบลหน้ามืดมากไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น ตามด้วยเสียงเขา ทำไมไม่เก็บจานชาม? เราตอบว่า หนูพึงมายังไม่ได้กินเลย เขาพูดขึ้นว่า อ่อถ้าไม่ได้กินจะไม่เก็บ จะไม่ทำใช่ไหม ใครกินก็ใครคนนั้นเก็บใช่ไหม ? เขากระชากผมแล้วตบหน้าเบลตบเอา หน้าช้าไม่หมด จนเลือดกบปากฟันกระทบกันกัดโดนเปลือกปากด้านล่าง(ตอนนี้ก็ยังเป็นแผลเป็นอยู่) ตอนเขาเห็นเลือดเขาหยุดแปบนึงเบลเลยหนีออกมา คิดว่าเขาจะหยุดแค่นั่นหรอ ก้อนหิน ก้อนเล็กก้อนใหญ่ตามหลังเบลมาด้วย ตุบ!ตับ!
เบลวิ่งหนีแม่ตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายอย่างกับนักโทษแหกคุก ตอนนั้นเบลคิด ว่าตัวเองทำผิดขนาดนั่นเลยหรอ ทำไมถึงตีล่ะ เจ็บแผลมาก แต่ก็เจ็บใจมากกว่า ทำไมถึงไม่ฟังอะไรเลย สิ้นหวังมากไม่มีใครช่วยเลย คนมากมายเอาแต่ยื่นมอง ญาติ พี่น้อง พ่อด้วย ทำไม่ถึงไม่มีใครช่วยเลย หันไปทางไหนก็ไม่มีที่พึ่ง ทำได้แต่หนีไปเรื่อยๆ หลบก้อนหินที่ลอยมา ซ้ายขวาๆอย่างกับหนังอินเดีย
เบลหนีไปอยู่ในป่าเช่นเคย เจ็บแผลมาก รอยเขียวฟกช้ำเต็มไปหมด ไม่รู้จะพูดคำไหนออกมา น้ำตาน้ำมูกไหล ปากสั่น ตัวสั่น ไม่รู้ว่าสั่นนั่น เป็นเพราะปากแผลที่เจ็บ อยู่หรือโกรธกันแน่ เบลนอนร้องไห้จนหลับ ตื่นขึ้นมาก็ดึกแล้ว พอกลับบ้าบพวกเขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น เหมือนเบลไม่มีตัวตน ญาติๆพี่ๆน้องๆ ยกเรื่องที่แม่ตีขึ้นมาพูดเหมือนเป็นเรื่องตลก มองว่าเป็นการตีเพี่อสั่งสอน ไม่มีใครมองว่าทำเกินไป แล้วเบลก็ตีแบบนี้เรีอยๆ เพี่อทำอะไรขัดเขา ไม่ถูกใจเข้า หาว่าเบลดื้อ ถามจริงๆ ผู้ใหญ่เขาคาดหวังกับเด็ก10ขวบแค่ไหนกันค่ะเ เบลก็โตขึ้นๆ จนรู้สึกว่าไม่อยากหนีแล้ว ถ้าเขาจะตีก็ตีไป รู้สึกเจ็บไม่เท่าเมื่อก่อนแล้วด้วย แผลที่เคยทำเอง ก็ไมทำ ปล่อยให้หายเองน้ำตาลที่เคยไหลก็ไม่ไหลแล้ว ทุกวันนี้แขนขาก็มีแผลเป็นที่ทำให้นึกถึงเขาอยู่ฯ
บ้างทั้งเรื่องเล็กไปถึงเรื่องใหญ่ง บ้างครั้งก็ตีเพราะกลับจากโรงเรียนช้า เบลไม่ใส่คนที่ไปเที่ยวไปเล่นหลังเลิกเรียนหรอกนะคะ เลิกเรียนก็รีบกลับเลย เบลช่วยงานบ้านทุกอย่างพยายามทำให้ดีที่สุด เพราะกลัวแม่มาก กลัวจนขึ้นสมองเลยค่ะ แต่แม่ก็ยังตีอยู่ดี ระวังแล้วนะอีกสุดท้ายก็โดน บ้างครั้งก็ไม่รู้เหตุผลว่าทำไม่ถึงโดนตี จนทุกวันนี้ก็ยังไม่รู้เลยค่ะ แค่ได้ยินเสียงเขาแต่ใกล้เขามาเบลก็ตัวสั่นทำตัวไม่ถูกแล้วค่ะ เราระแวงตลอดเวลาอยู่บ้าน คือแม่เป็นเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ เขาไม่เคยฟังเหตุผลขอคนอื่น เขาคือแม่ สิ่งที่เขาทำสิ่งที่เขาพูดคือถูกแล้ว ทุกวันนี้แม่เขาก็ยัวเป็นแบบนั้น พอเราพูดอธิบายเหตุผลให้เขาฟัง เขาบอกว่าเถียง (ทุกวันนี้ไม่ชอบมากๆเลยถ้ามีคนบอกว่าเบลเถียง)
ช่วงนั้นเหมือนบ้านมีปัญหาเรื่องเงิน แม่เขาคงเครียด แต่เดิมเป็นคนเจ้าอารมณ์อยู่แล้ว เขาเลี้ยงลูกด้วย คำที่ว่า รักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี ที่เพราะรัก ลูกต้องเชื่อฟังพ่อแม่ลูกที่เชื่อฟังพ่อแม่จะได้ดี แต่เบลเชื่อคำว่ารักที่เขาพูดไม่ลงจริงๆ เบลมาทำงานตั้งแต่จบม.3 แล้วก็ส่งเงินให้เขาเดือน10000 แต่เขาไม่เคยพอ พอไม่ให้เอาไป เปรียบเทียบกับลูกบ้านอื่น พอโตขึ้นใจเบลก็ใหญ่ขึ้นมาด้วยหรือป่าว เลยไม่ส่งเงินให้เขาอีก แต่เขาก็ยังโทรมาขอ ดีใจนะที่เขาโทรหา แต่ไม่พ้นเรื่องเงิน จากที่เคยทุกทุกเดือน ส่งให้นานๆครั้ง ยิ่งตอนนี้เบลทำธุรกิจส่วนตัว ยิ่งไม่ค่อยได้ติดต่อไปหาเขา บ้างครั้งคิดว่าตัวเองโกธรแค้นเขา ถึงได้ใจร้ายอย่างงี้ หรือเบลไม่ได้รักเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เบลยังคงนอนผวาฝันเห็นตอนแม่ตีอยู่บ่อยๆ อยากจะลืม อยากให้หายไป แต่ความรู้สึกยังคงชัดเจนเมื่อนึกถึงมัน ถ้าความรู้พวกนั่นหายไป เบลจะรักแม่ขึ้นมาบ้างหรือป่าว
ทุกวันนี้ เบลไม่รู้สึกอะไรเลยกับพวกเขาเลยค่ะ ไม่เจ็บปวดหรือเสียใจหรอกเหมือนเมี่อก่อนแล้ว
ไม่ได้เกลียดแต่ก็ไม่ได้รัก ยังไงแม่ก็ยังเป็นแม่