เรามีเรื่องกับสิ่งนี้มากๆอยากระบายคือเราเป็นเด็กคนหนึ่งที่มีเพื่อนสนิทอยู่2คนแล้วเรารู้สึกว่าเพื่อนคนที่1ให้ความสนใจกับเพื่อนคนที่2มากไปจนทำให้เราน้อยใจบ่อยมากแล้วคือพอเราน้อยใจก็จะทำเป็นไม่สนใจ เหมือนเพื่อนคนที่1เป็นจุดศูนย์กลาง พอพูดอะไรก็ต้องทำพอไม่ทำน้อยใจเราก็ต้องง้อ แต่กลับกันเราที่โดนเมินมาตลอดก็ไม่มีแม้สิทธิ์ที่จะน้อยใจพอมันมากขึ้นๆเราเริ่มตีตัวออกห่าง แต่กลับไม่สนใจอะไรเลยซึ่งเราเสียใจมากเพราะคบกันมาจะปีที่8แล้วเราไม่ได้งี่เง่านะมันมีเหตุผมมากทั้งการบูลี่ การเอาเปรียบ ไม่สนใจ ไม่รับฟัง ชอบทำร้ายร่างกาย คุยอะไรก็ไม่บอก เช่นเรื่องแฟนถ้าเราไม่มีคนมาบอกก็ไม่รู้ มันน้อยใจมากๆเพราะบอกอีกคนได้แต่บอกเราไม่ได้ ทั้งเรื่องล่าสุดคือ ทุกคนมีคนคุยกันหมดเราก็ไม่อยากมีใครอยากอยู่คนเดียว แต่เรื่องนี้กลับเอามาเป็นเรื่องบูลี่ที่ว่า มีคนบอกฝันดี แค่มีคนๆหนึ่งไม่มี บราๆ ทุกคนอาจจะคิดว่ามันปกติแต่สำหรับเรามันแย่มากและร้องไห้กับเรื่องเพื่อนมาหลายครั้งแล้ว เพราะหลายๆอย่าง เราปวดท้องเพราะมีโรคกระเพาะมาแต่เด็ก พอบอกไปเพื่อนกับด่าว่าด้วยคำแย่ๆแถมยังไม่สนใจเราต้องพูดซ้ำๆค่อยพาไปขอยา แต่พอเพื่อนอีกคนเป็นยอมโดดเรียนเพื่อพาไปขอยา มันแตกต่างกันมาก เราห่างกันมาสักพักแล้วแต่ไม่มีใครมาถามว่าเป็นไร ทำไมตีตัวออกห่างแต่กลับพูดกันให้เราได้ยินว่า ช่างมันสิไปตายไสกะไปถ้าสิเป็นแบบนี้ เพื่อนทำเหมือนเราผิดทั้งๆที่เราคิดแล้วคิดอีกถ้าไม่บูลี่ก็ไม่เครียดแบบนี้หรอก เราเลยชอบลาบ่อยครั้งเพราะไม่อยากเจอหน้า ลาไปเที่ยว กลับไปคิดหลายครั้งว่าเราผิดไหม พอกลับไปเรียนก็ไม่มีคำพูดใดๆจากปากของเขาเลย เราใช้ชีวิตคนเดียว ในรั้วโรงเรียน ตอนแรกๆมันยากมาก แต่ก็ปรับตัวเรื่อยๆ จนคิดว่าปกติ แล้วตอนนี้ยังไม่ดีกับเพื่อนเลยเราเลยอยากมาถามทุกคนว่าเราผิดไหม หรือเรางี่เง่าเกินไป เราควรทำอย่างไรให้มันดีขึ้นกว่านี้เราให้ความสำคัญกับเพื่อนมากและคบกันมานาน จึงอยากมาขอคำปรึกษา.