แม่เราเริ่มจะตั้งความหวังในตัวเราไว้ตั้งแต่ประมาณป.4 เราเป็นเด็กคนนึงที่ชอบวาดรูปมากตอนประถมเกรดเราก็ค่อนข้างดีประมาณ3.83 แต่เหมือนแม่ยังไม่พอใจที่เราชอบวาดรูป แม่เอาเราไปเทียบกับศิลปินวาดรูปดังๆ ถามว่าทำแบบเขาได้ไหม เอาเราไปเทียบกับเด็กที่มาตามฝันในทีวีว่าเรามีความสารามารถเท่าเขาไม ตอนประถมเราไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พอเราจะขึ้นม.ต้น แม่ทะเลาะกับเราที่เราอยากเรียนโรงเรีนนที่ตั้งใจไว้ แต่แม่บังคับให้เราเรียนโรงเรียนหญิงล้วนซึ่งเราเป็นคนที่เข้ากับผู้หญิงไม่ค่อยได้ ตอนนั้นเรานอนร้องไห้จนพ่อมาเห็นในห้อง พ่อต้องไปคุยกับแม่ให้จนแม่ยอมแต่แม่ก็ไม่เต็มใจอยู่ดี ถึงเราสอบติดห้องพิเศษของโรงเรียนที่ตั้งใจไว้แม่ก็ดูไม่พอใจอยู่ดี เราพยายามทำให้เกรดตัวเองไม่ให้ต่ำกว่า 3.00 แต่ถ้าไม่ได้เกิน 3.50 แม่ก็จะบอกว่าปีหน้าทำให้ดีกว่านี้ เราเคยทะเลาะกับแม่เรื่องของขวัญปีใหม่ที่จะไปจับที่โรงเรียน แม่จะให้เราใช้ของที่แม่เลือกให้ ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่เรากลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้วร้องไห้ตรงหน้าแม่ เราหนีไปอีกห้องแต่ยังได้ยินพ่อแม่คุยกันอยู่ พ่อพยายามบอกว่าลูกโตแล้วก็ควรให้สิทธิ์ลูกเลือกบ้าง แต่เสียงแม่ก็ดูไม่พอใจ จนเราได้ยินแม่พูดว่า " เออให้มันไปซื้อของที่มันยากได้ " ตอนนั้นเราร้องไห้จนจะอ้วก แม่ไม่เคยเรียกเราว่ามันมาก่อน พอพ่อกับแม่เริ่มเงียบลงเราเลยเดินไปหาทั้งคู่ พ่อบอกจะพาไปซื้อของแต่ตอนนั้นเราเฟลจนไม่อยากทำอะไรแล้ว แม่ก็หาว่าเราเรื่องมาก โรงเรียนเราเคยมีโรงทาน มันเป็นวันที่ไม่มีเรียน เราเลยใส่ชุดไดโนเสาร์ทับไป(เฉพาะในงานเท่านั้น) คุณครูเพื่อนและผอ.เดินมาถ่ายรูปด้วยเพราะมองว่าน่ารักดี แต่พอเรากลับบ้านแม่ห้ามให้เราไม่ใส่ชุดนี้อีก เราโทษตัวเองที่ไม่สวยไม่ผอมแบบที่แม่อยากให้เป็นตอนนั้นเราเศร้ามากจนไม่กินข้าวหลายวัน มีครั้งนึงที่เป็นงานเลีเยงก่อนญาติบวช แม่บ่นว่าเราอ้วนเกินไป เราจะร้องไห้เลยตอนนั้น เราอ้วนแล้วดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอ เราเลยไม่กินข้าวเที่ยง แม่ก็บอกว่าทำไมไม่กิน ถ้าเป็นโรคกะเพาะเดี๋ยวก็มาบ่นปวดท้องอีก ตอนนั้นเราเงียบไม่ตอบแชทแม่ พอตอนเย็นแม่ห้ามไม่ให้เรากินข้าวเย็น แต่วันนั้นต้องไปงานเลีเยงก่อนญาติบวช แม่นั่งอยู่ข้างเรา ญาติหลายคนถามว่าหิวไหม เราต้องฝืนบอกว่าไม่หิว ทั้งที่ไม่ได้กินข้าวตัเงแต่เที่ยง แม่ก็รู้แต่ก็ไม่ให้เรากินอยู่ดี จนเรากลับมาร้องไห้ที่บ้านแล้วป่วยในวันต่อมา อาการเริ่มหนักขึ้น แต่อีก 2 วันจะเข้าค่ายลูกเสือเราพยายามไปเรียนจนไม่ไหว ไปลูกเสือไม่ได้ แม่เราบ่นที่เราไม่ดูแลตัวเองทำให้ตัวเองป่วยทั้งที่แม่ทำเราร้องไห้เพราะวันนั้นมันหนาวเราเป็นภูมิแพ้เลยป่วย เราต้องไปโรงบาลไปเอาใบรับรองแพทย์กับญาติเพราะตอนนั้นพ่อเข้าโรงบาล พอม.ปลายเราสอบได้โควต้านักเรียนเดิมด้วยคะแนนที่ 1ของสายภาษาญี่ปุ่น แม่ก็ยังไม่พอใจอีก จะให้เราไปเรียนหญิงล้วน แต่เราไม่ยอมไปสอบหญิงล้วนเลยไม่ได้ไป ที่เจ็บที่สุดเลยคือเราอยากเป็นทนาย เราบอกแม่แต่แม่ดันเอาอาชีพอื่นมาพูด เป็นครูไม่ดีกว่าหรอ โปรแกรมเมอร์ก็ได้เงินเยอะกว่าทนาย ไม่มีอาชีพที่ดีกว่านี้หรอตอนนั้นเราพูดอะไรไม่บอก ได้แต่ขอโทษแม่ แม่บแกว่าแม่ไม่ต้องการคำขอโทษ ทุกๆครั้งที่แม่ไม่พอใจเราโทษตัวเองตลอดที่ทำตามคำสั่งของแม่ไม่ได้ สรึปแล้วเราผิดไหมที่ทำตามแม่ไม่ได้