ตั้งแต่เราขึ้น มัธยม มาเรารู้สึก ว่า คนในครอบครัวแทบจะไม่สนใจเรา เอาแต่ด่าเรา เวลา กินข้าวเรากินอยู่ก็เก็บกับข้าวไปแล้วบอกว่าเหลือไว้ให้พี่กินบ้าง ทั้งๆที่เรากินไปนิดเดียว แล้วเวลาย่าเราไปซื้อของ ก็จะมีขนมหรือก๋วยเตี๋ยวมาด้วย แต่เราไม่เคยได้กิน แล้วเขาบอกกับเราว่าเก็บไว้ให้พี่กิน เวลาเราได้อะไรมาพ่อแม่ก็จะบอกว่าให้แบ่งพี่ด้วย ทั้งๆที่มันไม่เคยแบ่งอะไรเราเลย แล้วตอนนั้นมันด่าเราว่าอี กะเทย คำนี้เป็นคำที่มันด้าเราแล้วเราจำขึ้นใจที่สุด เวลามีปัญญากันพ่อแม่ไม่เคยใช้เหตุผลอะไร  มันผิดก็เข้าข้างมัน มันตื่นสาย กว่าจะลุกออกจากที่นอนก็เที่ยง เราได้ทำทุกอย่างแทนมัน ก็ไม่เห็นว่าจะมีคนมาช่วยเราเลย เราหุงข้าว ก็บอกว่าเราหุงข้าวไม่อร่อย แล้วมันหุงข้าวดิบขนาดไหน เค้าก็บอกว่าอร่อย 
แล้วคือมาพูดแบบนี้ใครจะไม่น้อยใจละ มันได้ทำทุกอย่างที่อยากทำ แต่เราไม่เคยได้ทำ แล้วแม่บอกว่าทำทำไมปัญญาอ่อน แล้วมันอยากเต้นแม่สนับสนุนเต็มที่  แต่เราแค่ส่งเราไปซ้อมแค่วันเดียวกลับบอกว่าเปลืองตัง มันได้ไปดูหนัง ตลอด เราแทบไม่ได้ดู แล้วเอาเราไปไว้กับญาติ เราบอกว่าให้มารับหน้อยก็บอกว่าไม่ เค้าทำเหมือนเราไม่ใช่ลูกเค้า เราพยายามทำตัวให้เก่งกว่าพี่ เพื่อครอบครัว จะสนใจเราบ้าง แต่ก็ไม่ เค้าก็ยังรักพี่สาวมากกว่า ตอนนั้นเราไปแสดงงานโรงเรียน เราได้เงินมาเราให้พ่อแม่หมดเลย แต่เค้าก็บอกว่าได้น้อยจัง เวลาได้ทุนเรียนดีเราก็ให้พ่อแม่หมด เค้าก็ไม่สนใจเราเหมือนเดิม แล้วตอนนั้นเราพยายามจะบอกเรื่องนี้ให้แม่ฟัง แต่พอแม่ฟังก็บอกว่า ไปตายสิจะได้จบๆ  แล้วเค้าก็ด่าเราว่า โง่ ตลอด ปู่ยาตายาย ลุงป้าน้าอา ญาติโกโหติกา ให้เงิน เรากับพี่ แล้วก็ยึดเงินจากเราไปเลย ตอนประถม เราเป็นคนร่าเริงมาก พอขึ้นมัธยมมา อยู่โรงเรียนก็ร่าเริงปกติ  แต่ว่าถ้าอยู่บ้านจะเป็นอีกคนเลย มันได้ไอแพดจากญาติแต่เราไม่ได้อะไรเลย แค่เงิน 5-10 ยังไม่ได้เลย คือเราท้อมากๆ แต่เราก็ยังอยากมีชีวิตอยู่ ขอวิธีรับมือกับเหตุการณ์นี้หน่อยค่ะ