ทุกเคยเชื่อเรื่อง ’’คลุมถุงชน‘‘ กันไหม นั้นแหละเราไม่เคยเชื่อเรื่องอะไรแบบนี้เลยจ้นกะทั้งมันมาเกิดเรื่องขึ้นกับตัวเองแบบไม่ทันตั้งตัวเพราะคนสมัยก่อนเขาทำแบบนี้กันนี่มันยุคไหนแล้วเราก็นึกว่ามันยุคการจบคู่แต่งงาน แต่มันดันเกิดขึ้นกับเรา หวัดดีค่ะเรา ชื่อริว เราเป็นคนที่ชอบอ่านการเรื่องเล่าในพันทิปมากๆเราซุ่มอ่านในพันทิปแล้วก็ในเพจมาหลายปีล่ะ วันนี้ก็มาถึงวันงามยามดีของริวบ้าง ริวก็มีความรู้สึกว่าเรื่องของริวก็มีสิ่งที่หน้าสนใจอยู่บ้างเล็กน้อยเลยอยากเอาประสบการณ์ตัวเองมาเล่าให้ทุกคนได้อ่านไม่มากก็น้อย ขอเล่าย้อนไปตอนที่เราอยู่ปวส.2 เรามีเพื่อนสนิทกันอยู่ประมาณ4คนรวมเราด้วยก็เป็น5 ชื่อเต้ โด่ง เป็นผู้ชาย มีเรา หมวย เป็นผู้หญิง ส่วนแบมเป็นสาวสอง ที่เราเลือกเรียนสายอาชีพเพราะเราไม่อยากให้พ่อเราเสียตังค์เยอะฐานะทางบ้านเราก็พอมีในระดับหนึ่งเลยแหละบ้านเราทำธุรกิจส่วนตัว เรามีพี่ชายสองคน พี่ชายคนโตชื่อ เนย อายุห่างจากริว 6 ปี อยู่ ตปท คนกลางชื่อบิว อายุห่างจากเรา 3 ปี มีน้องสาวอีกหนึ่ง เกรน อายุห่างจากเรา1ปีเรียนรุ่นเดียวแต่กันเรียนคนละสาขา น้องเราเป็นสายน่ารัก ส่วนเราสายดาร์ก น้องจะเป็นคนดูแลเราแทบทุกอย่าง เราเป็นคนปกป้องน้องทุกทาง
** มะเข้าเรื่องกันเลยนะ วันนั้นเป็นตอนเย็นก่อนวันเปิดเทอมทุกคนมารวมโต๊ะกันรวมถึงแม่เราด้วยเพราะแม่กลับมาจากเชียงใหม่บรรยายที่โต๊ะมันดูเงียบๆแปลกๆ ทุกคนก็นั่งกินข้าวแบบเงียบๆ บรรยากาศมันช่วยอึดอัดจนเราเอ่ยปากพูดเอง
เรา: ทุกคนมีอะไรรึเปล่าทำไมเงียบคลึมกันจัง
บิว: คิดมากไปป่าว
แม่: พ่อไม่พูดอะไรกับลูกหน่อยเหรอ
พ่อ:กับข้าวอร่อยไหมริว พ่อทำเองเลยนะ
เรา:พ่อมีไรไม่ต้องอ้อมค้อม พูดมาได้เลย /มันเริ่มแปลกๆละ ใจมันเคว้งๆแบบหน่วงที่ใจมากๆยังไงบอกไม่ถูกแต่เรากล้าที่จะถามเพราะเราอยากรู้/
พ่อ: ริวเอ้ยยย พ่อไม่เคยขออะไรจากเอ็งเลยแม้แต่อย่างเดียวตั้งแต่เอ็งเกิดมา พ่อตามใจริวทุกอย่างดั่งใจริวต้องการ
ทุกคน: /เงียบกันรอฟังที่พ่อพูดอย่างตั้งใจฟัง/
พ่อ:พ่อขอให้เอ็งทำตามในสิ่งที่พ่อจะขอต่อจากนี้ได้ไหม
เรา:หากมันไม่ใหญ่เกินริวรับไหว ริวก็พร้อมที่จะทำให้ได้!
พ่อ: พ่อติดหนี้บุญคุณเพื่อนพ่อคนนี้ไว้เขาช่วยครอบครัวเราไว้เยอะมากๆ
เรา:พ่อจะให้หนูใช้หนี้แทนพ่อเหรอคะ ดะ…./พ่อพูดแทรกเราขึ้นมาทันที/
พ่อ:ไม่ใช่/เสียงพ่อดุ จริงจังมาก/
พ่อ:พ่อกับเพื่อนพ่อหมั้นเอ็งกับลูกชายคนโตทางฝั่งนู้นไว้แล้ว พ่อจะให้เอ็งแต่งงานกับลูกชายคนโตของเพื่อนพ่อ  เอ็งทำให้พ่อได้ไหม /พี่บิวถึงกับหน้าเสียแต่พี่บิวไม่ค้านอะไรพ่อเลยเหมือนพี่บิวรู้มาแต่แรกอยู่แล้ว/
เรา:พี่บิวก็รู้เรืาองนี้แต่แรกแล้วเหรอ
พี่บิว:อืม /ก้มหน้าหลบสายตาเรา/
เกรน: นี่มันเรื่องบ้าอะไรนะ/พูดเสียงดัง/
พ่อ: ไอ้เกรนเงียบ พวกทุกคนฟังกูนะ กูเลี้ยงลูกทุกคนมาเป็นอย่างดีไม่เคยให้ลำบากสักคน ไม่มีเพื่อนกูคนนั้นปานนี้ครอบครัวเราตายกันหมดแล้วเพราะเขาช่วยเรื่องครอบครัวเรา พวกจะได้พากันเกิดมายืนเถียงกูแบบนี้ไง/พ่อเราเป็นคนดุมากแต่ก็ใจดีมากๆเช่นกัน เราจุกที่อกมากจะร้องไห้พยายามเก็บอาการสุดๆเท่าที่เราจะทำได้/
เรา: /เราลูบไหล่เกรน/ ริวมีเวลาเหลือเท่าไหร่
พ่อ: จนกว่าบอกว่าอยากเจอเขา
เรา: ยังไง ถ้าหนูอยากเจอก็แปลว่าเป็นอันตกลงแต่งงั้นเหรอ
พ่อ: ตามนั้น /พ่อก็ลุกออกไปเลย ทิ้งทุกอย่างให้ริวคิดอยากไม่ตกคิดแล้วคิดอีกเราจะทำตามที่พ่อบอกหรือเราจะหนีดีเราตันไปหมดมันจุกในอกมากๆจู่ๆน้ำตาที่เรากลั้นเอาไว้มันก็ไหลออกมาพร้อมความอ่อนแอของเราเรารีบลุกขึ้นห้องไปทันที ถึงห้องเราร้องไห้หนักกว่าเดิมจนพี่บิวกับเกรนเดินเข้ามาในห้องเรา/
พี่บิว: ริว พี่ขอโทษนะที่ปกป้องอะไรริวไม่ได้เลย ขอโทษที่ไม่ได้บอกแม้แต่เรื่องสำคัญของริว ถ้าพี่เข้มแข็งมากกว่านี้ ริวคงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ /พี่บิวพูดไปเสียงสั่นเครือ/
เรา: ริวเข้าใจพี่บิวคงเป็นเพราะพ่อห้ามไว้ไม่ให้บอก ริวจะทำยังไงดี ริวไม่อยากแต่งกับคนที่พ่อหาให้เลย
พี่บิว: พี่เชื่อว่าเขาจะรักริว เหมือนอย่างที่พ่อรักริวเหมือนกัน ริวอย่าคิดมากเลยนะเวลาทั้งชีวิตริวมีเวลาตัดสินใจแบบไม่บีบบังคับริวเลย
เรา:ริวทำใจไม่ได้พี่บิว ริวรับมันไม่ไหว /ร้องไห้หนักมาก คืนนั้นนั้นเราปรับทุกกับพี่บิวจนหลับไปเลยข้าวไม่ได้กิน ตื่นอีกทีตอนเกรนปลุก
เกรน:พี่ริวลุกไปอาบน้ำเถอะ เกรนเตรียมทุกอย่างให้หมดแล้ว
เรา: ไม่ไปได้ไหมอ่ะ ปวดหัว /เราก็ทิ้งตัวลงนอนต่อ เราตื่นมาอีกทีเกือบเที่ยงแล้ว ลงมาข้างล่างเจอพี่บิวกับเพื่อนๆเขา/
พี่บิว: /นางสะดุ้งตกใจที่เจอเรา/
เรา:ตกใจอย่างกะเห็นผีอย่างนั้นแหละพี่บิว
พี่บิว: ระ…ริวไม่ไปเรียนเหรอวันนี้
เรา: สภาพงี้ไปไงไหว
พี่บิว: เอ่อ…. ริวนี่เพื่อนพี่นะ นี่เวย์  คนนั้นไอ้นิวตัน นี่ไอ้แปน ส่วนคนที่ยืนข้างนอก….
พี่เวย์: ไอ้นั้นชื่อเลย์ เป็นแฝดพี่เอง มันเป็นใบ้อย่าไปคุยกับมันนะ เป็นใบ้ไม่พอ หยิ่งยโส นิ่งหน้าตาย สันดานไม่รับแขก
เรา: พี่ๆสวัสดีค่ะ
พี่นิวตัน: ไอ้สัสสสส กัดกันซะแล้วกูไม่เกี่ยวนะ
เรา:แล้วทำไมพี่ไม่เป็นใบ้แบบพี่เลย์อ่ะ /หน้าตาพี่เวย์กับพี่เลย์ไม่เหมือนกันเลยพี่เลย์หล่อมาก หล่อแบบตะโกน/
พี่แปน: 555555555555555555555555 /ตอนนั้นเราถามแบบไม่ได้คิดอะไรเลยนะนางขำลั่นหนักมากฉันพูดอะๆรผิดหรอว่ะ/
พี่นิวตัน: กูจะรั่วกับคำถามน้องว่ะไอ้บิว ช่วยกูด้วย 555555555555555555555555555555555 /แล้วพี่เลย์ก็เดินเข้ามาเราก็สวัสดี นางก็งงๆกับเรา นางคือทรงมาดนิ่งม๊าก หยิ่ง ไม่มองเราเลยด้วยซ้ำ ในที่นั้นมีพี่เลย์เด่นอยู่คนเดียวนางหล่อ หล่อเข้มสเปคเราเลยแหละ นางหล่อจริงแบบหล่อม๊ากกกกกกก เสียดายนางเป็นใบ้อ่ะ เราก็มานั่งกินข้าวคนเดียวที่โต๊ะอาหาร ไอ้หมวยโทรมาหาเราพอดี/
เรา: เออว่าไงหมวย
หมวย: เป็นไงบ้าง กูเป็นห่วง /อีสัสน้ำตาจะล่วงอีกแล้วแม่เอ้ยย กลั้นน้ำตาไว้ เพื่อนๆเราคงรู้เรื่องมาจากเกรนแหละ/
เรา: เราโอเค /น้ำตาซึม/
เต้: อย่าเศร้าเลยนะ อย่างน้อยเวลามันขึ้นอยู่ที่ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่เขาเลย
เรา: มันก็จริงอย่างที่ว่า
เต้: ก็ท่วงเวลาจนมีแฟนค่อยไปบอกเขาก็ได้ว่ามีแฟนแล้วค่อยถอนหมั้นเขาก็ได้นะ
เรา:กูคิดจนกูทางตันไปหมดแล้ว ไม่รู้จะเอายังไงต่อชีวิตทั้งชีวิตมันคงพังมากแน่ๆ ต้องอยู่กับคนที่ไม่ได้รัก
โด่ง: ริวอย่าร้องไห้นะเว้ยย ตาบวมหมดแล้ว เดี๋ยวสุขภาพจิตจะย้ำแย่เอานะ พวกกูเป็นห่วง /น้ำเราไหลแบบอัตโนมัติ แล้วจู่ๆก็มีมือเอื่อมเอากระเช็ดชู้มาเช็ดให้เรา