ผมคบกับแฟนมา 2 ปีครับ ผมรู้ดีเลยว่าผมรักเธอมาก และรักมาตลอด แล้วเธอก็รักผมมากเช่นกัน แล้วเราก็หมั้นกัน พ่อแม่เรายอมรับ เขาอายุห่างจากผม 6 ปี เธอยังเรียนอยู่ครับ ช่วงปีแรก เรามีความสุขมากเลยละครับ ไปเที่ยวด้วยกันสนุกด้วยกัน มีความสุขมาก จนกระทั้ง เวลามันผ่านไป ผมได้งานที่ต่างประเทศ 3 ปีครับ ต้องต้องเรียนรู้ภาษาใหม่ๆ เลยไม่ค่อยมีเวลาให้เธอ แต่ผมกลับไม่พูดตรงๆ กลับเหวี่ยงใส่เขา พูดแรงๆ ใส่เธอมาตลอด เธอเป็นคนขี้หึง แล้วเวลาผมไปเที่ยวกับเพื่อนผู้หญิง เธอก็จะทักจิก โทรจิกตลอด ผมก็เลยรู้สึกว่าไม่เป็นส่วนตัวเลย จนด่าเขาหลายต่อหลายครั้ง เขาทนผมมาตลอดเลยละครับ จนทำให้ผมคิดไปเองว่าเธอคงไม่ไปไหน จนผมมาทำงานต่างประเทศ ผมทำทุกอย่างเหมือนเคย ไม่ค่อยใส่ใจเขา พูดจาทำร้ายเขาตลอดเวลา เช่น พูดประชดเขาว่า ถ้าเขาไป ผมก็ทำใจได้บ้างแหละ ฯ จนช่วงปลายเดือน เธอเริ่มมีคนใหม่เข้ามาหา แล้วเหมือนเธอเริ่มคิดว่าอยู่กับผมคงมีแต่แย่ลงๆ เธอบอกเลิกผมครับ ผมทำใจไม่ได้เลย ที่ผมมาทำงานต่างประเทศ ทั่งหมดก็เพื่อเขาคนเดียว ผมร้องไห้หนักมาก จนทุกวันนี้ เขาไม่ผิดหรอกที่เริ่มมองใครใหม่ แต่มันเจ็บมาก เพราะผมมีแค่เขาคนเดียวมาตลอด ผมทนไม่ได้แล้วโทรไปหาพ่อแม่เขา แน่นอนครับ พ่อแม่ไม่ให้เลิก แล้วผมก็พยายามแก้ไข้ตัวเองอยู่ แต่ เธอเหมือนจะเริ่มเอาคืนผมแล้ว ด้วยการเย็นชากับผม เข้าใจเลยว่าเวรกรรม มันตามทันแล้ว ผมก้มหน้ายอมรับเรื่องนั้นนะ แต่เขาไม่เลิกคุยกับคนใหม่ มันทำให้ผม เจ็บจนจะบ้าตาย ผมส่งตังให้เธอทุกเดือน ทักไปคุยเหมือนตอนแรกๆที่คบกัน แต่เธอก็เฉยชา ผมกลัวว่าเธอจะไปคุยกับคนใหม่ บ้างที่เธอก็คุยดีด้วย เวลาผมคุยเรื่องอนาคตของเรา ผมต้องทำยังไงครับ เข้าใจว่ามันต้องใช้เวลา มันพึ่งเกิดเมื่อ 1-2 อาทิตย์เอง ผมควรทำยังไงครับ ไม่อยากเสียเขาไป ตกลงเขาอยากอยู่กับผมต่อรึป่าวครับ