สวัสดีครับเพื่อนๆ วันนี้ผมมีเรื่องราวปัญหาครอบครัวของผม มาขอความคิดเห็นจากเพื่อนๆเพื่อเป็นแนวทางครับ
ผมเป็นเด็กที่โตมากับยาย ยายเป็นคนเลี้ยงผม ( แต่ยายผมเสียแล้วครับ ) พ่อจริงๆของผม ผมก็ไม่เคยเห็นหน้า ส่วนแม่จริงๆของผม เท่าที่จำได้ผมเพิ่งเคยเจอเค้าตอนประมาณผมอยู่ ป.3 หรือ ป.4 แต่ก็รู้สึกเฉยๆที่ได้เจอ ก็แค่รู้ไว้ว่า อ่อ คนนี้คือแม่ ไม่ได้รู้สึกผูกพันธ์อะไร ครอบครัวผมเป็นครอบครัวใหญ่ครับ ญาติพี่น้องค่อนข้างเยอะ
แต่จะมีครอบครัวนึงที่ผมอยู่ด้วยเป็นประจำที่กำลังมีปัญหา ณ ตอนนี้ อ่อ...ลืมบอกว่าตอนนี้ผมโตแล้วนะครับ ทำงานหาเลี้ยงตัวเองได้แล้ว
ทุกวันนี้ผมมีความคิดอยู่ตลอดนะครับว่า คนที่ขึ้นชื่อว่าแม่ แต่ไม่เคยเลี้ยงดูส่งเสียเราแม้แต่บาทเดียวเนี่ย พอรู้ว่าเรามีเงินก็จะมาขอเงินเรา ไม่ใช่แต่แม่ที่ไม่เคยเลี้ยงดูผมนะครับ คนอื่นด้วย ที่พอเห็นว่าผมทำงานมีเงินก็จะขอแต่เงินผม อะไรๆก็ผม ตอนที่ผมมีผมให้ แต่ให้เท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอ บางทีผมก็น้อยใจนะครับ เพราะทุกคนไม่เคยถามผมเลยว่าผมทำงานเป็นยังไง อยู่ยังไง สบายดีมั้ย เหนื่อยมั้ย ทุกคนจ้องแต่จะเอาเงิน พอถึงวันนึงชีวิตผมถึงจุดที่เป็นจังหวะที่มันดิ่ง ผมขอความช่วยเหลือจากพวกเค้าบ้าง ไม่มีคนยื่นมือเข้ามาช่วยผมแม้แต่คนเดียว จนผมดิ้นรนด้วยตัวเพื่อให้ชีวิตผมกลับมาดีขึ้นถึงทุกวันนี้ครับ แต่ก็....เรื่องเงินเหมือนเดิมครับ แต่ทุกวันนี้ผมไม่ให้เงินใครแม้แต่บาทเดียว ตอนนี้ผมเลยกลายเป็นคนที่ไม่ไว้ใจใครเลยในครอบครัว * ทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องเงิน * ถ้าผมจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวบ้าง ใจดำบ้าง ได้มั้ยครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่รักใครเลยนะครับ ผมรักญาติพี่น้องผมทุกคน แต่ทำไมรู้สึกได้ว่าไม่มีใครรักผมจริง ไม่มีใครเป็นห่วงผม งั้นผมก็ขอรักตัวผมเองบ้างก็แล้วกัน เวลาที่ผมเหนื่อยผมท้อผมก็ไม่เคยได้รับกำลังใจจากตรงนั้น ผมก็ควรที่จะใช้ชีวิตของตัวให้ดีที่สุดและมีความสุขที่สุดใช่มั้ยครับทุกคน ผมทำถูกมั้ยครับ หรือ ผมผิดมากมั้ย แล้วผมควรทำยังไงดีครับ
ปัญหาครอบครัว
ผมเป็นเด็กที่โตมากับยาย ยายเป็นคนเลี้ยงผม ( แต่ยายผมเสียแล้วครับ ) พ่อจริงๆของผม ผมก็ไม่เคยเห็นหน้า ส่วนแม่จริงๆของผม เท่าที่จำได้ผมเพิ่งเคยเจอเค้าตอนประมาณผมอยู่ ป.3 หรือ ป.4 แต่ก็รู้สึกเฉยๆที่ได้เจอ ก็แค่รู้ไว้ว่า อ่อ คนนี้คือแม่ ไม่ได้รู้สึกผูกพันธ์อะไร ครอบครัวผมเป็นครอบครัวใหญ่ครับ ญาติพี่น้องค่อนข้างเยอะ
แต่จะมีครอบครัวนึงที่ผมอยู่ด้วยเป็นประจำที่กำลังมีปัญหา ณ ตอนนี้ อ่อ...ลืมบอกว่าตอนนี้ผมโตแล้วนะครับ ทำงานหาเลี้ยงตัวเองได้แล้ว
ทุกวันนี้ผมมีความคิดอยู่ตลอดนะครับว่า คนที่ขึ้นชื่อว่าแม่ แต่ไม่เคยเลี้ยงดูส่งเสียเราแม้แต่บาทเดียวเนี่ย พอรู้ว่าเรามีเงินก็จะมาขอเงินเรา ไม่ใช่แต่แม่ที่ไม่เคยเลี้ยงดูผมนะครับ คนอื่นด้วย ที่พอเห็นว่าผมทำงานมีเงินก็จะขอแต่เงินผม อะไรๆก็ผม ตอนที่ผมมีผมให้ แต่ให้เท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอ บางทีผมก็น้อยใจนะครับ เพราะทุกคนไม่เคยถามผมเลยว่าผมทำงานเป็นยังไง อยู่ยังไง สบายดีมั้ย เหนื่อยมั้ย ทุกคนจ้องแต่จะเอาเงิน พอถึงวันนึงชีวิตผมถึงจุดที่เป็นจังหวะที่มันดิ่ง ผมขอความช่วยเหลือจากพวกเค้าบ้าง ไม่มีคนยื่นมือเข้ามาช่วยผมแม้แต่คนเดียว จนผมดิ้นรนด้วยตัวเพื่อให้ชีวิตผมกลับมาดีขึ้นถึงทุกวันนี้ครับ แต่ก็....เรื่องเงินเหมือนเดิมครับ แต่ทุกวันนี้ผมไม่ให้เงินใครแม้แต่บาทเดียว ตอนนี้ผมเลยกลายเป็นคนที่ไม่ไว้ใจใครเลยในครอบครัว * ทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องเงิน * ถ้าผมจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวบ้าง ใจดำบ้าง ได้มั้ยครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่รักใครเลยนะครับ ผมรักญาติพี่น้องผมทุกคน แต่ทำไมรู้สึกได้ว่าไม่มีใครรักผมจริง ไม่มีใครเป็นห่วงผม งั้นผมก็ขอรักตัวผมเองบ้างก็แล้วกัน เวลาที่ผมเหนื่อยผมท้อผมก็ไม่เคยได้รับกำลังใจจากตรงนั้น ผมก็ควรที่จะใช้ชีวิตของตัวให้ดีที่สุดและมีความสุขที่สุดใช่มั้ยครับทุกคน ผมทำถูกมั้ยครับ หรือ ผมผิดมากมั้ย แล้วผมควรทำยังไงดีครับ