เราเครียดมากค่ะ จะพยายามเล่าแบบไม่ยาวมากนะคะ

เราย้ายมาอยู่อเมริกาประมาณ 18-19 ปีแล้วค่ะ เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ ตอนนี้ทำงานเป็นวิศวะกรไฟฟ้าใน California เรากับสามี(คนเมกันเจอตอนเรียนโทนะคะ) ซื้อบ้าน บ้านที่มีอยู่มีบ้านหลังเล็กๆข้างหลัง ตั้งใจว่าจะซื้อเอาไว้ให้พ่อแม่ย้ายมาอยู่ด้วยกันค่ัะ ซึ่งตอนนี้พ่อกับแม่ก็ย้ายมาอยู่ด้วยแล้วนะคะ เค้าอยู่บ้านหลังเล็กค่ะ เรามีลูกเล็กสองคน แม่จะช่วยเราเลี้ยงระหว่างเราไปทำงานค่ะ พอสองขวบก็เข้าโรงเรียน ตอนนี้คนเล็กสุด แม่ยังช่วงเลี้ยงอยู่ค่ะ เพราะเพิ่ง 15 เดือน

พ่อกับแม่ย้ายมาอยู่ด้วยตั้งแต่กลางปี 2019 มาช่วยเลี้ยงหลานคนโตตั้งแต่เกิดค่ะ หลังจากที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่เราเข้ามหาลัย เราเรียนธรรมศาสตร์รังสิตค่ะ กลับมาอยู่บ้านหนึ่งปีทำงานแล้วเก็บเงิน จากนั้นก็มาอยู่อเมริกาทำงานเรียนจนจบแต่งงานทำงานที่นี่เลยค่ะ คร่าวๆก็ไม่ได้อยู่ร่วมกันกับพ่อแม่มาเกือบ 15 ปี ช่วงที่เก็บเงินซื้อบ้านก็มีความฝันอยากให้พ่อแม่มาอยู่ด้วยกัน อยากพาเค้าไปเที่ยว พาไปกินของอร่อย ซื้อขอดีๆให้ใช้ค่ะ

แม่เคยบอกเราสักสิบปีที่แล้วนะคะ ว่าจะไม่มาอยู่ด้วย และจะไม่ช่วยเลี้ยงลูกถ้ามี เราก็เฉยๆนะคะ ไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะลูกเป็นความรับผิดชอบของเรา ตัดตอนมาช่วงเราอายุสัก 35 พาพ่อแม่มาเที่ยวที่อเมริกา แม่เราถามว่าทำไมไม่มีลูกและร้องไห้กับเรา พูดกับเราว่าเป็นเพราะเขาใช่ไหมที่ไม่มาช่วยเลี้ยงถึงไม่ยอมมีลูก เราก็งงๆค่ะ เพราะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ที่ยังไม่ตัดสินใจมีลูกเพราะเรากับสามียังไม่มั่นใจเรื่องนี้ค่ัะ

สรุปเรามีลูกตอน 37 แม่กับพ่อบอกว่าจะมาอยู่ด้วยช่วยเลี้ยง ตั้งแต่จุดนี้ค่ะที่เราเครียดมาก เดี๋ยวมาพิมพ์ต่อนะคะ