จะเล่าความทั่วไปชีวิตแม่เหมือนในละคร พี่สามีชอบรังแกไม่ถูกกับแม่ย่าเราเจอการชีวิตแบบนี้ของแม่มาแต่เด็กยังจำได้ตลอด ทำอะไรไม่ถูกใจย่ากับป้าจะชอบไล่ให้แม่กลับไปที่บ้านแต่แม่ก็ยอมทนอยู่ คนที่ย่าเกลียดด่าสาปแช่งกลับเป็นคนที่เช็ดขี้เช็ดเยี่ยวแต่นั้นก็ไม่มีใครว่าแม่ดี ทำงานไร่กลับมาต้องมาดูแลพี่ที่ป่วยติดเตียงไม่เคยได้พักทำงานหนักทุกวัน พอปู่ย่าเริ่มจากไปทีละคน ก็เหลือแต่พี่ เมื่อ2ปีก่อนพี่เสียเพราะเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงไม่ได้สั่งลาแม่สักคำนอนด้วยกันตื่นเช้ามาพี่ไม่อยู่แล้ว แม่เหมือนคนสติแตกแต่ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นเราแอบเห็นเวลาแม่ร้องไห้และพูดถึงพี่บ่อยๆ จนเราตั้งครรภ์มีหลานพอให้เป็นยาใจให้แม่ไม่เศร้าแต่แค่ระยะเวลาแปบเดียวแม่ไปตรวจเจอมะเร็งกระเพาะอาหารระยะสุดท้าย เราดิ่งมากจุกอยู่ในใจ ระยะเวลาแค่เดือนเดียวแม่ทรุดหนักมากหมอบอกให้ทำใจ ได้แต่น้อยใจในโชคชะตาแม่ ทำไมแม่ไม่เคยได้ใช้ชีวิตของตัวเองเลยไม่เคยได้พักสักทีโชคชะตาไม่เคยใจดีกับแม่ฉันเลย

ตอนนี้ดิ่งมากพยายามไม่ร้องไห้ให้แม่เห็นแต่อดสงสารแม่เวลาแม่ร้องทรมาน อีกกี่วันกี่เดือนกี่ปีจะทำใจยอมรับได้ แม่เป็นทุกสิ่งในชีวิต พยายามใช้ทุกเวฃาที่มีอยู่ให้มีค่าที่สุด