วันเสาร์
เวลา : ไม่แน่ชัดแต่ฟ้ายังไม่สว่าง

 
 “เธอนอนไม่หลับเหรอ” 
ซาร่าเห็นอาเมนกำลังนั่งบริเวณชะง่อน ที่ยืนตระหง่านหน้าน้ำตกแสงไฟ ชายหนุ่มเห็นซาร่ายืนอยู่ด้านหน้า 
 
“เข้ามาสิ”
ซาร่าเดินเข้าไปใกล้ชายดังกล่าว 
 
“มานั่งตรงนี้สิ” อาเมดบอกกับซาร่า 
 
“ฉันกลัว”
 
“ฉันจะจับเธอ ฉันสัญญา” 
 
อาเมดยื่นมือให้ซาร่า เธอพยายามสัมผัสมือเพื่อนชาย สายใยโปร่งแสงแผ่กระจายทั้งสองคน เกิดประกายไฟแลบ ซาร่าชักมือกลับ
“งั้นเธอเข้ามาช้าๆ แล้วนั่งตรงนี้” 
 
ซาร่าหายใจเข้าแล้วผ่อนออกอย่างช้าๆ เธอพยายามค่อยๆ เดินแล้วย่อตัวลง ในที่สุดเธอนั่งใกล้อาเมด
 
“เธอทำได้”
 
“อืม” ซาร่าตอบกลับแล้วพูดต่อ “อาเมด...เธอกำลังคิดเรื่องการแข่งขันฟุตบอลในวันนี้เหรอ”
 
“แล้วเธอนอนไม่หลับ เพราะเรื่องการแข่งประกวดภาพด้วยใช่ไหม”
 
“ไม่หรอก ฉันทำใจตั้งแต่บอลลูนตกแล้ว อีกอย่างไม่รู้ใช้เวลากี่วันเพื่อข้ามเขาด้วย”
 
“เรื่องการแข่งบอลก่อนตาย มันดูงี่เง่าสำหรับฉันนะ” 
 
“แต่ฉันเห็นเธอจริงจังนะ ตื่นขึ้นมาซ้อมแต่เช้า”
 
“นั้นเพราะฉันนอนไม่หลับซาร่า ฉันมีเรื่องให้คิด”
 
ซาร่ามองหน้าชายหนุ่มแล้วรู้สึกประหลาด ดูเขาน่าจะมีทุกอย่าง ดีกว่าเธอเสียด้วยซ้ำ“อย่างเธอมีเรื่องที่ต้องดิ้นรนเหมือนฉันด้วยเหรอ”
 
“มันไม่เชิงหรอก เธอจำที่ฉันบอกได้ไหม เราควบคุมบางอย่างในชีวิตไม่ได้”
 
“จำได้สิ ตอนนั้นอยู่กับมิซูด้วยกัน” 
 
“เธอเห็นภาพฉันในถ้ำแล้วใช่ไหม”
 
“ฉันพยายามไม่พูดถึงมัน เพื่อนทุกคนด้วย” ซาร่าพยายามเลี่ยงที่จะไม่พูด
 
“นั่นแหละ การที่ไม่มีใครพูด ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดเหมือนตอนนี้”
 
หนอนหนังสืออย่างเธอเข้าใจดี “เราทุกคนไม่อยากให้เธอเสียใจ พวกเราถูกสอนอย่าให้ใครมีหมอกเทาดำ” เธอรู้สึกอยากจับอาเมดเพื่อปลอบใจ ขณะเดียวกับที่ชายหนุ่มเปล่งแสงเทาระดับหนึ่ง “เธอเปล่งแสงสีเทาบ่อยเพราะเรื่องนี้เหรอ”
 
“บางครั้งนะ”
 
“ฉันคิดว่าเธอเศร้าเพราะมีแต่ผู้หญิงชอบเธอ” ซาร่าเข้าใจมาตลอด ชายหนุ่มเศร้าเพราะรู้สึกไม่ชอบที่มีคนเปล่งแสงชมพูใส่เขา
 
“บางครั้งฉันเบื่อนะ พ่อฉันรวย ทำให้ทุกคนคาดหวังให้ฉันต้องดูดีตลอดเวลา” อาเมดมองหน้าซาร่าแล้วยักคิ้วเหมือนบอกอะไรบางอย่าง “พ่อใช้เส้นให้ฉันเข้าวิทยาลัย”
 
“จริงเหรอ” 
 
“ใช่…พ่อบอก ฉันต้องมีประวัติดีตั้งแต่เด็ก พ่อทำเพื่อฉันมาตลอด” 
 
“เธอเรียนผ่านได้ตลอด แถมทำได้ดีในสายตาฉันนะ” 
 
“ขอบใจซาร่า ฉันลืมบอกบางอย่าง ฉันแคยฉี่ใส่เสื้อด้วย”
 
“จริงเหรอ ตอนไหน”
 
“ตอนเจอแมวยักษ์ไง เธอเคยพูดกลิ่นฉี่ล่อมันได้”
 
“ไม่เชื่อ” ซาร่าขำออกมาเบาๆ ที่วิทยาลัยอาเมดไม่ทำเรื่องบ้าบอแบบนี้แน่
 
“จริงๆ ฉันไม่ได้โกหก” ชายหนุ่มหันมองเธอแล้วยิ้ม
 
“ฉันไม่เชื่อ”
 
“มันเป็นเรื่องจริง”

 
“ฉันไม่เล่าให้ใครฟัง ฉันสาบาน”
 
“เธอเล่าได้ ฉันอยากให้ทุกคนรู้ ฉันเป็นคนธรรมดา”
 
“ไม่หรอก” ซาร่าเอามือปัดหน้าตัวเอง “ถึงฉันเล่า คงมีแต่คนด่า ฉันเป็นซาร่าจอมปด”

 
“เอะ...ฉันจำได้นะ เธอเคยจับซิสแนปเปอร์ตัวเดียวแล้วเห็นภาพ”
 
“ใช่”
 
“อย่างน้อยมีคนเชื่อมากกว่าหนึ่งคน เธอเป็นซาร่าคนพูดจริงแล้วน้าาาา” อาเมดเปล่งแสงสีเขียวระดับหนึ่ง

 
ซาร่าก้มหน้าแล้วยิ้ม อาเมดสงสัยทำไมเธอก้มหน้าและสังเกตุดอกไม้ป่าที่เธอติดที่ติ่งหูดูสวยเข้ากับใบหน้า “เธอเห็นภาพอะไร”

 
“ฉันไม่บอก แต่เป็นภาพที่ทำให้ฉันมีความสุข”


 
“ความสุข” อาเมดเน้นย้ำคำที่ซาร่าพูดถึง “เอ๋ทำไม...ฉันถึงเป็นภาพความทุกข์” แสงเทาเข้ามาแทรกแสงสีเขียว

 
“ฉันไม่แน่ใจนะ ตัวประหลาดอาจผ่าเหล่าด้วยดอกเตอร์ ไซแนปอาจผ่าเหล่าตามธรรมชาติ” เธอวิเคราะห์ให้อาเมดฟัง “ไซแนปมันชอบทำให้ฉันมีความสุข” 

 
“เธอเห็นแต่ภาพที่มีแต่ความสุขเหรอ” อาเมดถาม ตนเริ่มสังเกตุ รู้สึกแปลกใจที่ซาร่าชอบจับผม จับหู หน้าตัวเอง
 
“ฉันไม่แน่ใจนะ ไซแนปอาจดึงแต่ภาพความสุขขึ้นมาก็ได้มั้ง เธอลองให้มันสื่อสารกับเธอสักครั้งสิ”
 
กัปตันหนุ่มเอามือจับคางทำท่าครุ่นคิด “ฉันรู้แล้วละ”
 
ซาร่าสนใจสิ่งที่อาเมดโพล่งออกมา “รู้อะไรเหรอ บอกฉันหน่อย” เธออยากรู้ในสิ่งที่ชายหนุ่มคิด

 
“ถ้าเราอยู่กับสิ่งร้าย ภาพร้ายในชีวิตจะถูกฉายออกมา หากเราอยู่กับสิ่งดี ภาพที่ดีในชีวิตจะปรากฏให้เห็น เธอคิดว่าไง”


 
“น่าสนใจนะ” เธอสนใจสิ่งที่อาเมดคิดไว้จริงๆ 
 
“ซาร่า ฉันอยากบอกความลับให้อย่างหนึ่ง”
 
“อะไร”
 
“ตั้งแต่เธอไม่กินผลไม้ ฉันรู้สึกอยากคุยหรืออยากรู้อะไรกับเธอมากขึ้น”
 
“เธออยากรู้อะไรอีก”
 
“ไม่ใช่แบบนั้น เหมือนฉันอยากรู้ว่า เธอคิดอะไร เธอรู้สึกอย่างไร ฉันรู้สึกอยากค้นหาอะไรบางอย่างจากตัวเธอ ความรู้สีกแบบนี้ฉันบอกไม่ถูกนะ”

 
“ฉันหวังว่าเธอจะรู้สึกดี ถ้าพวกเรากลับเข้าเมืองได้ เธอจะทำอะไรต่อ”

 
“ฉันคงมีภาพร้ายแบบนั้นตลอดเวลามั้ง บางทีเคยคิดนะถ้าฉันหายตัวได้คงดี” อาเมดเปล่งแสงเทาอีกครั้ง ชายหนุ่มอยากเปลี่ยนเรื่องคุย “ซาร่า...เธอชอบทำอะไรให้ตัวเองมีความสุข”
 
“ร้องเพลงมั้ง มิสซูเคยชมฉันร้องเพราะด้วย แต่เธอคงพูดปลอบใจฉันมากกว่า”
 
“เธอร้องให้ฟังหน่อย ฉันจะพูดความจริง” ชายหนุ่มเริ่มยิ้มให้ซาร่าอีกครั้ง
 
“ไม่เอา” เธอส่ายหน้าแล้วก้มหน้าพยายามไม่มองหน้าอาเมด
 
“เถอะน้าาาา เธอทำได้ เธอนั่งตรงนี้ได้ เธอต้องร้องเพลงได้”
 
“ห้ามหัวเราะเวลาฉันร้องนะ”
 
“ตกลง”
 
“สาบานก่อน” ซาร่าทัก
 
“ฉันสาบาน” 

 
 
 
หลังจากร้องจบ อาเมดปรบมือ “มันยอดมาก เธอทำอะไรได้มากกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะ” อาเมดเงียบแล้วมองดูเธอแล้วเอ่ย “เวลาร้องเพลงเธอชอบเอามือจับผม สายตาไม่มองตรง บางครั้งเหมือนตื่นตัวตลอดเวลา”
 
“เออ...ฉันบอกไม่ถูกเหมือนกัน เสียมารยาทต่อหน้าเธอใช่ไหม” เธอรู้สึกใจคอไม่ดี
 
“ไม่หรอก ยิ่งทำให้ฉันละสายตาจากเธอไม่ได้ ซาร่า...เธอทานผลไม้ตั้งแต่เมื่อไร” 
 
“ผลไม้” ซาร่าไม่เข้าใจคำพูดเพื่อนชาย
 
“หน้าเธอเป็นสีชมพู” อาเมดสังเกตุ
 
“เปล่าฉันไม่ได้ทานนะ”

 
 
“เธอมีอะไร” ซาร่าแผ่วเสียงเบา
 
“ฉันได้ยินคนเขย่าพุ่มไม้”

 
อาเมดและซาร่าลุกขึ้น ชายหนุ่มเอามีดที่พกไว้ขึ้นมา ตนเดินตรงไปยังบริเวณนั้น ขณะนี้แสงส้มเหลืองจากท้องฟ้าเป็นไฟฉาย ช่วยให้อาเมดเห็นภาพบริเวณนั้นชัดขึ้น