เรื่อง : ก๊อบ
โดย : ละเว้
(๑ จุดเริ่มต้น)
ไม่ค่อยมีความเป็นปกติสักเท่าไร กับวันสุดท้ายภาคการศึกษาที่ก๊อบเพิ่งกลับจากโรงเรียน
“ถาม อะ ไหล่”
เขาละสายตาจากมือถือ เหลือบมองผู้ถามก่อนตวัดสายตากลับ รู้สึกรำคาญกระทั่งรอยยิ้มจากริมฝีปากแดงสดบนใบหน้าแต่งเข้มนั้น เธอคือยายจุ้นจ้านที่แม่บอกให้เขาเรียกว่าพี่ดาว เด็กชายลืมชื่อจริงของเธอไปแล้ว ความจริงคือเขาไม่เคยจำหรือแม้แต่จะเรียกชื่อเก่าของเธอได้ถูกต้องเลยด้วยซ้ำ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมแม่จึงต้องตั้งชื่อใหม่ให้กับลูกจ้างในร้านขายผ้าแห่งนี้กันทุกฅน
“ทำไม่ใช่ถาม อยู่มาตั้งนานไม่รู้จักพูดให้ชัด” เด็กชายกล่าวตำหนิ นั่งหน้านิ่งจ้องจอในมือ ขณะอีกฝ่ายยังคงจ้องมองเหมือน ไม่รับรู้อะไร น่าเบื่อที่สุด เขาคิดในใจ
“ยังจะมายืนดูอยู่ได้ ไม่มีมารยาท” หันไปต่อว่า กลอกตาเบ้ปาก แต่กลับยิ่งขัดใจ เมื่อได้รับกิริยาตอบกลับเป็นหัวเราะขำชอบใจแทน ยายบ้าเอ๊ย เด็กชายสบถเสียงดังในใจ
พี่ดาวแก่กว่าเขาสี่ปี นั่นเท่ากับว่าเธออายุสิบหกแล้ว น่าจะรู้เรื่องมารยาทอะไรบ้าง อย่างน้อยก็น่าจะรู้นะว่ากำลังทำให้ใครรำคาญ
“ไปอยู่หน้าร้านเลยไป” เด็กชายเอ่ยปากไล่
“นิด กอ ยู นี่...” เธอตอบด้วยสำเนียงที่เขาไม่เคยชินกับมันได้สักที พยักหน้าบุ้ยปากไปทางเด็กสาวอีกฅนซึ่งยืนเกาะราวแขวนผ้าหน้าร้าน
พี่นิดคือลูกจ้างที่แม่เป็นฅนตั้งชื่อให้เช่นกัน แต่พี่นิดจะเรียบร้อยกว่ายายดาวจอมจุ้นจ้านที่ชอบทำเป็นมึนนี่หลายเท่า ดูสิ ยังมายืนมองหน้าตาใสอยู่อีก
“ก็ไปช่วยกันสิพี่ดาว เอ้อ เขาจ้างมาทำงานนะ” เด็กชายขึ้นเสียงใส่
“ไม มี ลูก คา” อีกฝ่ายตอบสั้น ๆ
“มีไม่มีก็ไปสิ งานอยู่หน้าร้านไม่ใช่ตรงนี้” เสียงดังกว่าเดิม
“อะไรกันอีกล่ะไอ้ก๊อบ” เสียงแม่ดังสวนมาจากหลังร้าน
“ก็พี่ดาวนี่สิ น่ารำคาญ” พูดพร้อมเบ้ปากออกมาอีก
“เอ็งนั่นแหละตัวดีเสียงดังอยู่ฅนเดียว”
การโต้เถียงหยุดลงได้ ก๊อบชำเลืองดูแม่ที่ชะโงกมองมาทางโต๊ะเก็บเงินที่เขานั่งอยู่ หันกลับไปสนใจสังคมออนไลน์ในมือถืออีกครั้ง ใจยังคงไม่สงบ หางตาชำเลืองมองอีกฝ่าย ท่าทางน่าหมั่นไส้ขณะเดินออกไปทำให้ยิ่งขัดเคืองได้อีก
พวกเขมรนี่น่าเบื่อชะมัด ก๊อบบอกกับตัวเอง ฅนพวกนี้ทำให้เขาหงุดหงิดทุกทีเมื่ออยู่ใกล้ หากแต่วันนี้การจะบอกว่าดาวเป็นต้นเหตุทำให้เขาอารมณ์เสียนนั้น คงไม่ใช่เสียทีเดียว มันมาจากเรื่องที่คุยกับแม่เมื่อตอนเช้ามากกว่า
“ทำไมหนูต้องไปอยู่กับลุงด้วย” เด็กชายเงยหน้าจากจานข้าว เอ่ยถามมารดาด้วยเรื่องที่เขาคิดว่ามันยังไม่ควรจบ
ตั้งแต่เช้าแล้วที่แม่ทำให้เขาหงุดหงิดได้ทั้งวัน อยู่ ๆ ก็มาบอกว่าช่วงปิดเทอมเขาจะต้องไปอยู่กับลุงที่บ้านสวนต่างอำเภอของแก แม่คิดอย่างไรจึงให้เขาไปอยู่ในที่แบบนั้น บ้านนอกจะตาย ไม่มีที่ไหนบ้านนอกได้มากไปกว่าบ่อไร่บ้านของลุงอีกแล้ว ในป่าในดงทีเดียว ถึงจะเป็นป่ายางก็เถอะ ไม่ว่าอย่างไรมันก็ยังเป็นป่าอยู่ดี ติดชายแดนเขมรอีกต่างหาก
“ก็แค่ช่วงปิดเทอมนี่เท่านั้นแหละน่า” แม่ตอบโดยไม่สนใจความรู้สึกของเขาเลยด้วยซ้ำ
“ก็หนูไม่อยากไปนี่” ก๊อบยังคงต้องโต้แย้งไว้ก่อน
ตั้งแต่จำความได้เขาก็อยู่กับแม่เพียงลำพังสองฅน จึงเป็นการยากจะให้ทำใจกับเรื่องนี้ได้ และไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องไปเลยนี่นา แม่บอกว่าแม่ต้องปิดร้านและจะไม่มีเวลาดูแลเขาช่วงปิดเทอมใหญ่นี้ ก๊อบไม่รู้ว่าทำไมแม่ต้องปิดร้าน แต่ที่ว่าแม่จะไม่มีเวลาดูแลเขานั้นมันเป็นข้ออ้างชัดๆ เขารู้ว่ามันเป็นข้ออ้าง
“หนูโตแล้วนะแม่ หนูดูแลตัวเองได้หรอก” ก๊อบเถียงแม่ออกไป
“โตแล้วก็ต้องทิ้งแม่ไปอยู่กับลุงได้สิ” แม่กลับว่าไปนั่น มันไม่เกี่ยวกันเลย เด็กชายค้านในใจ
แต่นั่นแหละ แม้ก๊อบจะรู้ว่าที่จริงแล้วแม่เป็นฅนใจดี แต่เมื่อไรที่แม่ไม่ยอม นั่นหมายถึงว่าเขาจะไม่มีทางเลือกอื่น มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
วรรณกรรมเยาวชน 'ก๊อบ'
โดย : ละเว้
(๑ จุดเริ่มต้น)
ไม่ค่อยมีความเป็นปกติสักเท่าไร กับวันสุดท้ายภาคการศึกษาที่ก๊อบเพิ่งกลับจากโรงเรียน
“ถาม อะ ไหล่”
เขาละสายตาจากมือถือ เหลือบมองผู้ถามก่อนตวัดสายตากลับ รู้สึกรำคาญกระทั่งรอยยิ้มจากริมฝีปากแดงสดบนใบหน้าแต่งเข้มนั้น เธอคือยายจุ้นจ้านที่แม่บอกให้เขาเรียกว่าพี่ดาว เด็กชายลืมชื่อจริงของเธอไปแล้ว ความจริงคือเขาไม่เคยจำหรือแม้แต่จะเรียกชื่อเก่าของเธอได้ถูกต้องเลยด้วยซ้ำ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมแม่จึงต้องตั้งชื่อใหม่ให้กับลูกจ้างในร้านขายผ้าแห่งนี้กันทุกฅน
“ทำไม่ใช่ถาม อยู่มาตั้งนานไม่รู้จักพูดให้ชัด” เด็กชายกล่าวตำหนิ นั่งหน้านิ่งจ้องจอในมือ ขณะอีกฝ่ายยังคงจ้องมองเหมือน ไม่รับรู้อะไร น่าเบื่อที่สุด เขาคิดในใจ
“ยังจะมายืนดูอยู่ได้ ไม่มีมารยาท” หันไปต่อว่า กลอกตาเบ้ปาก แต่กลับยิ่งขัดใจ เมื่อได้รับกิริยาตอบกลับเป็นหัวเราะขำชอบใจแทน ยายบ้าเอ๊ย เด็กชายสบถเสียงดังในใจ
พี่ดาวแก่กว่าเขาสี่ปี นั่นเท่ากับว่าเธออายุสิบหกแล้ว น่าจะรู้เรื่องมารยาทอะไรบ้าง อย่างน้อยก็น่าจะรู้นะว่ากำลังทำให้ใครรำคาญ
“ไปอยู่หน้าร้านเลยไป” เด็กชายเอ่ยปากไล่
“นิด กอ ยู นี่...” เธอตอบด้วยสำเนียงที่เขาไม่เคยชินกับมันได้สักที พยักหน้าบุ้ยปากไปทางเด็กสาวอีกฅนซึ่งยืนเกาะราวแขวนผ้าหน้าร้าน
พี่นิดคือลูกจ้างที่แม่เป็นฅนตั้งชื่อให้เช่นกัน แต่พี่นิดจะเรียบร้อยกว่ายายดาวจอมจุ้นจ้านที่ชอบทำเป็นมึนนี่หลายเท่า ดูสิ ยังมายืนมองหน้าตาใสอยู่อีก
“ก็ไปช่วยกันสิพี่ดาว เอ้อ เขาจ้างมาทำงานนะ” เด็กชายขึ้นเสียงใส่
“ไม มี ลูก คา” อีกฝ่ายตอบสั้น ๆ
“มีไม่มีก็ไปสิ งานอยู่หน้าร้านไม่ใช่ตรงนี้” เสียงดังกว่าเดิม
“อะไรกันอีกล่ะไอ้ก๊อบ” เสียงแม่ดังสวนมาจากหลังร้าน
“ก็พี่ดาวนี่สิ น่ารำคาญ” พูดพร้อมเบ้ปากออกมาอีก
“เอ็งนั่นแหละตัวดีเสียงดังอยู่ฅนเดียว”
การโต้เถียงหยุดลงได้ ก๊อบชำเลืองดูแม่ที่ชะโงกมองมาทางโต๊ะเก็บเงินที่เขานั่งอยู่ หันกลับไปสนใจสังคมออนไลน์ในมือถืออีกครั้ง ใจยังคงไม่สงบ หางตาชำเลืองมองอีกฝ่าย ท่าทางน่าหมั่นไส้ขณะเดินออกไปทำให้ยิ่งขัดเคืองได้อีก
พวกเขมรนี่น่าเบื่อชะมัด ก๊อบบอกกับตัวเอง ฅนพวกนี้ทำให้เขาหงุดหงิดทุกทีเมื่ออยู่ใกล้ หากแต่วันนี้การจะบอกว่าดาวเป็นต้นเหตุทำให้เขาอารมณ์เสียนนั้น คงไม่ใช่เสียทีเดียว มันมาจากเรื่องที่คุยกับแม่เมื่อตอนเช้ามากกว่า
“ทำไมหนูต้องไปอยู่กับลุงด้วย” เด็กชายเงยหน้าจากจานข้าว เอ่ยถามมารดาด้วยเรื่องที่เขาคิดว่ามันยังไม่ควรจบ
ตั้งแต่เช้าแล้วที่แม่ทำให้เขาหงุดหงิดได้ทั้งวัน อยู่ ๆ ก็มาบอกว่าช่วงปิดเทอมเขาจะต้องไปอยู่กับลุงที่บ้านสวนต่างอำเภอของแก แม่คิดอย่างไรจึงให้เขาไปอยู่ในที่แบบนั้น บ้านนอกจะตาย ไม่มีที่ไหนบ้านนอกได้มากไปกว่าบ่อไร่บ้านของลุงอีกแล้ว ในป่าในดงทีเดียว ถึงจะเป็นป่ายางก็เถอะ ไม่ว่าอย่างไรมันก็ยังเป็นป่าอยู่ดี ติดชายแดนเขมรอีกต่างหาก
“ก็แค่ช่วงปิดเทอมนี่เท่านั้นแหละน่า” แม่ตอบโดยไม่สนใจความรู้สึกของเขาเลยด้วยซ้ำ
“ก็หนูไม่อยากไปนี่” ก๊อบยังคงต้องโต้แย้งไว้ก่อน
ตั้งแต่จำความได้เขาก็อยู่กับแม่เพียงลำพังสองฅน จึงเป็นการยากจะให้ทำใจกับเรื่องนี้ได้ และไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องไปเลยนี่นา แม่บอกว่าแม่ต้องปิดร้านและจะไม่มีเวลาดูแลเขาช่วงปิดเทอมใหญ่นี้ ก๊อบไม่รู้ว่าทำไมแม่ต้องปิดร้าน แต่ที่ว่าแม่จะไม่มีเวลาดูแลเขานั้นมันเป็นข้ออ้างชัดๆ เขารู้ว่ามันเป็นข้ออ้าง
“หนูโตแล้วนะแม่ หนูดูแลตัวเองได้หรอก” ก๊อบเถียงแม่ออกไป
“โตแล้วก็ต้องทิ้งแม่ไปอยู่กับลุงได้สิ” แม่กลับว่าไปนั่น มันไม่เกี่ยวกันเลย เด็กชายค้านในใจ
แต่นั่นแหละ แม้ก๊อบจะรู้ว่าที่จริงแล้วแม่เป็นฅนใจดี แต่เมื่อไรที่แม่ไม่ยอม นั่นหมายถึงว่าเขาจะไม่มีทางเลือกอื่น มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ
(โปรดติดตามตอนต่อไป)