สวัสดีค่ะเพื่อน ๆ ชาวพันทิปทุกคน คือเรามีปัญหาข้องใจอยู่เรื่องหนึ่งค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า.... เราได้มีโอกาสได้รู้จักกับคน ๆ หนึ่งที่อายุห่างกันประมาณ 4 ปีค่ะ น้องเขาเป็นแค่เด็กวัยมัธยมปลายที่น่ารักมาก ๆ คนหนึ่ง
หลังจากที่คุยกันมาหลายเดือนแล้ว เรารู้สึกได้ว่า ตัวเองรู้สึกชอบน้องเขามาก ๆ และน้องเขาเองก็น่าจะรู้สึกแบบเดียวกับเรา คือชอบพอกัน
แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า เรากลับไม่กล้าพอที่จะรักน้องเขาเลยค่ะ สาเหตุมาจากไลฟ์สไตล์เรานั้นต่างกันมาก ๆ เลยค่ะ พื้นฐานของครอบครัวก็ต่างกันลิบลับ
เราเป็นเด็กอายุ 20 ที่ไม่ได้เรียนต่อมหาลัย เริ่มทำงานมีเงินเดือนตั้งแต่อายุ 17-18 ปี ส่งตัวเองจนเรียนจบ แต่ต่อให้จะเป็นแบบนั้น แทนที่เราจะมีเงินเก็บ
กลับกลายเป็นว่า เราต้องนำเงินเดือนเกิน 50 เปอร์เซ็นต์มาจุนเจือครอบครัว และช่วยเหลือพ่อแม่เท่าที่เราจะช่วยได้ แม้แต่สิ่งของเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เราอยากได้ เรายังต้องคิดแล้วคิดอีก จริง ๆ แค่เหลือพอกินไปตลอดทั้งเดือนยังจะทำได้ยากเลยค่ะ ไหนจะค่าขนมน้อง ๆ ที่ยังเรียนอยู่อีก 2 คน คือเอาเป็นว่าความเป็นอยู่และพื้นฐานครอบครัวเราค่อนข้างแย่ค่ะ บางเดือนนี่ล้มจนแทบลุกไม่ได้เลย เรียกง่าย ๆ ว่าไม่มีความพร้อมใด ๆ มันทำให้เราหมดไฟกับการใช้ชีวิตของเราไปเลย แต่ทางน้องเขานั้น มีพื้นฐานครอบครัวที่ดีค่ะ มีพ่อแม่พร้อมซัพพอร์ตทุกอย่าง เลิกเรียนเสร็จไปเดินเที่ยวห้าง วันหยุดไปเที่ยว อยากได้อะไรก็สามารถซื้อได้เลย และน้องสามารถช่วยเหลือเราทุกครั้งที่เรามีปัญหาเลยค่ะ
ต่างกันขนาดที่ว่า พ่อแม่น้องเขาสอนให้เล่นหุ้นมีเงินทุนให้ แต่เราต้องมานั่งซื้อหวยให้พ่อแม่ทุกงวดเนี่ย 55555
แต่การที่น้องมีไลฟ์สไตล์แบบนี้ เรายินดีด้วยมาก ๆ และไม่เคยรู้สึกอิจฉาเลย การที่น้องได้รับอะไรดี ๆ เรายินดีด้วยมาก ๆ แต่มันก็กลับทำให้เราคิดว่าไม่เหมาะกับน้องเขาเลยสักนิดค่ะ เราอายที่เรามีครอบครัวแบบนี้ เราแค่รู้สึกไม่สบายใจที่ต้องรบกวนน้องเขาบ่อย ๆ เรารักน้องเขามากเลยนะคะ แต่อยากให้ไปเจอคนที่ดี คนที่น้องเขาสามารถพึ่งพาได้ คนที่น้องบ่นว่าหิวก็สามารถพาไปกินข้าวได้โดยไม่ต้องกังวลว่าจะเหลือพอกินไปตลอดทั้งเดือนมั้ย แต่น้องบอกเราตลอดนะว่า มันไม่เป็นไรเลย เราเป็นเด็กดี อายุ 20 เอง ผ่านเรื่องร้าย ๆ มาได้ขนาดนี้ เธอเก่งมาก ๆ แล้ว แต่เราก็ยังคิดว่าเราไม่เหมาะกับน้องเขาอยู่ดีค่ะ คือเราหวังดีกับน้องทุกอย่างเลยจริง ๆ เราแค่อยากให้น้องเจอคนดีจริง ๆ
คือเราเองไม่ได้คิดอยากยอมแพ้นะ เราเองก็อยากถีบตัวเองให้เป็นคนที่ดีกว่านี้เหมือนกัน แต่ตอนนี้สถานการณ์ของเรา มันยากมากๆและคงต้องใช้เวลาสักพักค่ะ ไม่สิ น่าจะนานเลยค่ะ กว่าจะดีขึ้น เพราะตอนนี้ล้มแล้วล้มอีก กำลังจะลุกได้ ก็กลับมาล้มอีกแล้ว ตั้งตัวไม่ได้สักที ก็เลยท้อ ๆ และแค่ไม่อยากให้น้องมาเสียเวลากับเราเลยค่ะ
คำถามก็คือ เราควรพอหรือไปต่อดีคะ ? แต่ถ้าไปต่อ เราเองก็ไม่กล้าที่จะรักน้องเขาในฐานะคนรักอยู่ดี แต่ถ้าจะพอ เราเองก็พร้อมที่จะเป็นคนที่คอยอยู่ข้าง ๆ น้องตลอด ๆ ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ใจ และถ้าน้องจะมีคนใหม่ที่ดีกว่าเข้ามา เราเองก็พร้อมจะยินดีด้วยมาก ๆ เลยค่ะ แต่ก็คงแอบเสียดายที่ที่ตรงนั้นไม่ใช่เรา
ขอแค่น้องมีความสุขเราโอเคทุกอย่างเลยจริง ๆ เหนื่อยจังเลยค่ะ เราอายุเท่าไหร่เอง ดันมาเครียดเรื่องแบบนี้เสียได้ 555
การที่เรามีพื้นฐานครอบครัวที่แย่ จนทำให้ไม่กล้าที่จะรักคนที่เรารักและรู้สึกดีด้วยมากๆ ควรทำยังไงดีคะ?
เรื่องมีอยู่ว่า.... เราได้มีโอกาสได้รู้จักกับคน ๆ หนึ่งที่อายุห่างกันประมาณ 4 ปีค่ะ น้องเขาเป็นแค่เด็กวัยมัธยมปลายที่น่ารักมาก ๆ คนหนึ่ง
หลังจากที่คุยกันมาหลายเดือนแล้ว เรารู้สึกได้ว่า ตัวเองรู้สึกชอบน้องเขามาก ๆ และน้องเขาเองก็น่าจะรู้สึกแบบเดียวกับเรา คือชอบพอกัน
แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า เรากลับไม่กล้าพอที่จะรักน้องเขาเลยค่ะ สาเหตุมาจากไลฟ์สไตล์เรานั้นต่างกันมาก ๆ เลยค่ะ พื้นฐานของครอบครัวก็ต่างกันลิบลับ
เราเป็นเด็กอายุ 20 ที่ไม่ได้เรียนต่อมหาลัย เริ่มทำงานมีเงินเดือนตั้งแต่อายุ 17-18 ปี ส่งตัวเองจนเรียนจบ แต่ต่อให้จะเป็นแบบนั้น แทนที่เราจะมีเงินเก็บ
กลับกลายเป็นว่า เราต้องนำเงินเดือนเกิน 50 เปอร์เซ็นต์มาจุนเจือครอบครัว และช่วยเหลือพ่อแม่เท่าที่เราจะช่วยได้ แม้แต่สิ่งของเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เราอยากได้ เรายังต้องคิดแล้วคิดอีก จริง ๆ แค่เหลือพอกินไปตลอดทั้งเดือนยังจะทำได้ยากเลยค่ะ ไหนจะค่าขนมน้อง ๆ ที่ยังเรียนอยู่อีก 2 คน คือเอาเป็นว่าความเป็นอยู่และพื้นฐานครอบครัวเราค่อนข้างแย่ค่ะ บางเดือนนี่ล้มจนแทบลุกไม่ได้เลย เรียกง่าย ๆ ว่าไม่มีความพร้อมใด ๆ มันทำให้เราหมดไฟกับการใช้ชีวิตของเราไปเลย แต่ทางน้องเขานั้น มีพื้นฐานครอบครัวที่ดีค่ะ มีพ่อแม่พร้อมซัพพอร์ตทุกอย่าง เลิกเรียนเสร็จไปเดินเที่ยวห้าง วันหยุดไปเที่ยว อยากได้อะไรก็สามารถซื้อได้เลย และน้องสามารถช่วยเหลือเราทุกครั้งที่เรามีปัญหาเลยค่ะ
ต่างกันขนาดที่ว่า พ่อแม่น้องเขาสอนให้เล่นหุ้นมีเงินทุนให้ แต่เราต้องมานั่งซื้อหวยให้พ่อแม่ทุกงวดเนี่ย 55555
แต่การที่น้องมีไลฟ์สไตล์แบบนี้ เรายินดีด้วยมาก ๆ และไม่เคยรู้สึกอิจฉาเลย การที่น้องได้รับอะไรดี ๆ เรายินดีด้วยมาก ๆ แต่มันก็กลับทำให้เราคิดว่าไม่เหมาะกับน้องเขาเลยสักนิดค่ะ เราอายที่เรามีครอบครัวแบบนี้ เราแค่รู้สึกไม่สบายใจที่ต้องรบกวนน้องเขาบ่อย ๆ เรารักน้องเขามากเลยนะคะ แต่อยากให้ไปเจอคนที่ดี คนที่น้องเขาสามารถพึ่งพาได้ คนที่น้องบ่นว่าหิวก็สามารถพาไปกินข้าวได้โดยไม่ต้องกังวลว่าจะเหลือพอกินไปตลอดทั้งเดือนมั้ย แต่น้องบอกเราตลอดนะว่า มันไม่เป็นไรเลย เราเป็นเด็กดี อายุ 20 เอง ผ่านเรื่องร้าย ๆ มาได้ขนาดนี้ เธอเก่งมาก ๆ แล้ว แต่เราก็ยังคิดว่าเราไม่เหมาะกับน้องเขาอยู่ดีค่ะ คือเราหวังดีกับน้องทุกอย่างเลยจริง ๆ เราแค่อยากให้น้องเจอคนดีจริง ๆ
คือเราเองไม่ได้คิดอยากยอมแพ้นะ เราเองก็อยากถีบตัวเองให้เป็นคนที่ดีกว่านี้เหมือนกัน แต่ตอนนี้สถานการณ์ของเรา มันยากมากๆและคงต้องใช้เวลาสักพักค่ะ ไม่สิ น่าจะนานเลยค่ะ กว่าจะดีขึ้น เพราะตอนนี้ล้มแล้วล้มอีก กำลังจะลุกได้ ก็กลับมาล้มอีกแล้ว ตั้งตัวไม่ได้สักที ก็เลยท้อ ๆ และแค่ไม่อยากให้น้องมาเสียเวลากับเราเลยค่ะ
คำถามก็คือ เราควรพอหรือไปต่อดีคะ ? แต่ถ้าไปต่อ เราเองก็ไม่กล้าที่จะรักน้องเขาในฐานะคนรักอยู่ดี แต่ถ้าจะพอ เราเองก็พร้อมที่จะเป็นคนที่คอยอยู่ข้าง ๆ น้องตลอด ๆ ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ใจ และถ้าน้องจะมีคนใหม่ที่ดีกว่าเข้ามา เราเองก็พร้อมจะยินดีด้วยมาก ๆ เลยค่ะ แต่ก็คงแอบเสียดายที่ที่ตรงนั้นไม่ใช่เรา
ขอแค่น้องมีความสุขเราโอเคทุกอย่างเลยจริง ๆ เหนื่อยจังเลยค่ะ เราอายุเท่าไหร่เอง ดันมาเครียดเรื่องแบบนี้เสียได้ 555