คือตามหัวข้อเลยค่ะเรากับแฟนอายุห่างกัน2ปีเราคบกันคั้งแต่ม.4แล้วค่ะ ตอนนี้เรากำลังขึ้นมหาลัยและแฟนเรียนปี2 เรารู้จักกับแฟนในฐานะพี่น้องตั้งแต่ม.2ก็สนิทกันมาเรื่อยๆจนม.4ได้คบกันเขาเป็นคนดีมากขยันตั้งใจเรียนเรามีแฟนเราก็ไม่ได้เถลไถลเราทำเกรดได้ดีค่ะช่ววม.4ได้3.9 แต่พอมาม.5 เกรดเราตกลวไปถึง3.7 เพราะเราเครียดกับการเรียนมากๆเราพยามทำทุกอย่างแฟนก็อยู่คอยช่วยคอยปลอบแต่ก่อนหน้านั้นแม่กลัยมารู้ว่าเราแอบมีแฟนแม่เลยยิ่งโมโหคิดว่าเพราะเรามีแฟนเกรดเลยตกไม่สนใจการเรียนแต่ไม่ใช่เลยเพระมันกดดันมากๆเกรดมันได้มายากกว่าแม่เราโืทดแฟนเราทุกอย่างแม่เลยบอกให้เรียกแฟนมาคุยมาเจอเพราะแม่เรายังไม่เคยเจอแฟนเราก็เลยคิดว่าถ้ามาเจอมาคุยกันอาจจะดีขึ้นเราเลยพามาเจอ พอมาเจอแม่เราก็พูดดีนะว่าแบบเนี้ยก็พาน้องตั้งใจเรียนพากันไปทางที่ดี เราคิดว่ามันจะผ่านไปด้วยดีแม่จะยอมรับแฟนจะเปิดใจแต่พอแฟนกลับบ้านไปเท่านั้นแหละค่ะระเบิดลงที่เราหาว่าเรารักเขาหัวปักหัวปำไม่สนใจแม่ตัวเอง (ขอพูดก่อนนะคะว่าแม่เราคล้ายๆคนเป็นโรคประสาทซึ่งอารมณ์จะรุนแรงถึงขึ้นทำร้ายร่างกายเราแม่เราไม่ค่อยฟังพอพูดก็หาว่าเถียงตลอดทั้งที่เราพูดด้วยเหตุผลก็ชอบเอาความเป็นแม่มาอ้าง) แม่ด่าเราเหมือนเราเป็นลูกเนรคุณมากๆแต่เราบอกเเม่ไปว่าอยู่กับเขาแล้วสบายใจเขาเป็นครเดียวที่รับฟังเราแล้วไม่ตัดสินและคอยช่วยหาทางออกช่วยเพราะที่ผ่านมาเราเจอปัญหาทางจิตใจมาเยอะมากเขาก็เป็นคนเดียวที่อยู่ด้วยทุกปัญหา ที่เราไม่ค่อยเอาไปปรึกษาแม่เพราะแม่ชอบด่าเราค่ะไม่เคยได้รับคำปรึกษาที่ดีเลยเราเลยไม่ค่อยไปคุยกับแม่เวลามีปัญหาอะไรเรากลัวแม่ขึ้นสมองเลยค่ะ แม่เราก็น้อยใจเรื่องนี้อยู่ที่เราไม่เคยไปปรึกษาอะไรแม่เลย แล้วแม่ก็ถามว่าคิดว่าเขาจะดูแลเราได้หรอคือเรางง ก็แค่เด็กคบกันมันสบายใจต่อกันและกันเรื่องดูแลได้ไม่ได้พอทำงานไปก็รู้กันแล้วแต่ถึงเขายังเรียนอยู่เวลาไปไหนมาไหนเขาก็จ่ายให้ตลอดเราก็ไม่รู้ว่าแม่ต้องการอะไรแม่ด่าเราทุกวันตอนที่เราคบกันจนมาวันนึงแม่ถามว่ายังไม่เลิกอีกหรอเราทนไม่ไหวเราเลยโกหกแม่ไปว่าเลิกแล้ว หลังจากนั้นแม่เราก็ไม่ยุ่งกับเราเพราะว่าไม่ทีแฟนเลยไม่เป็นห่วงมั้งช่วงนั้นเราก็แอบไปหาแฟนบ้างจนถึงม.6 เราเกิดอุบัติเหตุรถโดนเฉี่ยวแล้วแฟนเราเป็นคนขับแต่แฟนเราขับรถระวังมากแต่คันนั้นมาเเรงจนเบรคไม่ทันแต่เรากับแฟนไม่เป็นไรแค่ตรงเฟรมรถเรามันแตกตอนนั้นสิ่งแรกที่เข้ามาในหัวเลยคือ แม่จะด่ามั้ยเราไม่ได้ห่วงตัวเองเลยกลับแม่จะรู้ว่าเรามากับแฟนถ้าโทรบอกแม่แต่มันก็ต้องโทรค่ะเพื่อมาเคลียสุดท้ายแม่มาถึงตอนอยู่ต่อหน้าแฟนแม่ไม่ด่าค่ะแต่พอขับรถกลับบ้านแม่ด่าเราเลยค่ะด่าเเรงมากว่า ’‘สันดานเสียสันดานไม่รักดีดีนะโกหกกุมันยังเจ็บแค่นี้ยังไม่ตาย’‘เราโครตไม่เข้าใจแม่เราเลยทำไมแม่ถึงอนากให้เราตายตลอดแม่ชอบบอกให้เราไปตายทุกครั้งที่ด่าเราเอาตรงๆเราอยู่กับแม่ไม่ได้เลยเร่เสียสุขภาพจิตมากเราเกือยเป็นซึมเศร้าเพราะแม่เรารู้ค่ะว่าเเม่เป็นห่วงแต่ความเป็นห่วงของแม่เรามันทำให้เราอยากหนีไปไกลๆบ้านเคลียอุบัติเหตุเสร็จแล้วแม่ก็ถามว่าทำไมยังคฃติดต่อกันอยู่ไหนบอกว่าเลิกกันแล้วเราก็โกหกแม่ค่ะว่าแค่พาไปกินข้าวที่ยังคุยอยู่เพราะเราสบายใจที่คุยด้วยแม่เราก็ตัดพ้ออีกว่า ’‘อยู่กับกุไม่มีความสุขหรอ ทำไมไท่เคยปรึกษาอัไรกุบ้าง“แค่น้ำเสียงกับท่าทางคำพูดของแม่เราก็ก็ไม่อยากคุยด้วยหรือปรึกษาอะไรด้วยเพราะเขาเหมือนไม่เข้าใจจริงๆถ้าเราไม่มีแฟนอยู่ด้วยเราไม่รู้จะพึ่งใครเลยค่ะอยากให้แม่เปิดใจยอมรับแฟนว่าแฟนเป็นคนดีจิงๆเพราะแฟนเราอยู่แก้ปัญหากับเรามาตั้งแต่เรื่องเพื่อนเรื่องเงินเรื่องที่มันใหญ่ๆแต่แฟนเราก็อยู่ด้วยตลอดทำยังไงให้แม่เข้าใจในมุมเราดีคะ