แปลกดีนะครับ การผ่านปัญหา การทำความรู้จัก และการได้แบ่งปัน อะไรในชีวิต ตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จักกับคนที่เรารัก มาเรื่อยๆ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน

ซึ่งก็นานพอที่เมื่อ มองมายังปัจจุบัน จากความรักที่หลงใหลในความน่าค้นหาของเธอ... ค่อยๆจางหายไป ถูกเก็บไว้ในส่วนลึก จนกว่าเราจะย้อนมันคืนมา
แต่ถูกแทนที่ด้วยความเข้าใจในความธรรมดาของเธอ ที่ใจเราผูกพัน อาลัยอาวรณ์เมื่อห่างกัน ( ผมคิดถึงความรู้สึกอันแรกที่กล่าวมากๆ )

เมื่อได้ฟังเพลงที่เคยฟังในตอนจีบกันใหม่ๆ ตอนที่ทำความรู้จักกัน ความเคอะเขิน ความน่ารักที่ต่างคนต่างเข้าหากัน ความหอมหวาน นึกแล้วก็ยิ้มตาม
ทั้งรูปที่เคยมีในช่วงนั้น ความรู้สึกดีๆ ที่เคยใช้เวลาด้วยกันในช่วงแรก มันเต็มไปด้วยม่านหมอกที่บดบังหลายๆอย่างเอาไว้ แต่ก็สุขใจจนล้นออกมาจริงๆ

การผ่านปัญหามา การปรับความเข้าใจ การที่เราได้รู้จักตัวตนของอีกฝ่ายมากขึ้น ย่อมทำให้ความคิดที่เรามีต่อคนๆนั้น มีความเป็นกลางต่อความจริงมากขึ้น
แลกมาด้วย อารมณ์นั้นที่ค่อยๆจางหายไป สุดท้ายก็กลายเป็นความผูกพันไปเสีย มันก็รู้สึกดีและปลอดภัยอุ่นใจดีนะครับ แต่ก็อดคิดถึงแต่ก่อนไม่ได้ คิดถึงความทรงจำดีๆ ที่เมื่อมองมาตอนนี้ ก็รู้สึกได้เลยว่า ต่างคนต่างเปลี่ยนไป หมุนรอบกัน อย่างน่าตกใจ

มองกลับไป และคิดถึงช่วงเวลาที่เราเคยรักกันแรกๆ มันสำคัญและทำให้ใจเราชุ่มชื่นขึ้นได้แบบนี้จริงๆ ครับ
เราอาจตกหลุมรักกับเธอในเวลาที่ผ่านมาแล้ว แต่สิ่งที่โชคดีที่สุดคือการได้อยู่กับคนที่เราได้ตกหลุมรัก ณ ลมหายใจปัจจุบันที่มีอยู่

จริงๆ ก็ไม่มีจุดประสงค์ใดๆ ในการตั้งกระทู้นี้หรอกครับ อยากให้ทุกคนแลกเปลี่ยนกันน่ะครับ

ถ้าจะถาม ก็คงมีเพียง อยากจะถามว่า สิ่งที่เกิดกับผม เป็นสิ่งที่เกิดกับคุณด้วยรึเปล่า... ความรู้สึกคนเราไม่เที่ยงแท้ เปลี่ยนแปลง แต่จุดประสงค์ของกันและกันสามารถไปด้วยกันได้

หรือ มีหรือไม่ครับ ไม่ว่าจะผ่านไปนานสักแค่ไหน ความรู้สึกเมื่อแรกรักไม่เคยจางหายไปเลย... ขอคำแนะนำไปปรับใช้ กับความสัมพันธ์ ด้วยเถิดครับ