สวัสดีค่ะ..หนูอยากมาเล่าเกี่ยวกับชีวิตของหนู เพราะตอนนี้มันอึดอัดมาก..ปัจจุบันหนูอายุเพียง12ปี เมื่อตอนอนุบาล 3 พ่อแม่หนูเลิกกันไป หนูเลยต้องมาอยู่กะยาย ตอนเด็กเคยมีพี่คนหนึ่งผู้หญิง หนูชอบเขามากเพราะเขาเฟรนลี่ ใจดี แต่เขาเสียชีวิตลงเพราะเกิดอุบัติเหตุ แต่หนูไม่รู้เรื่องอะไรได้เพียงแค่มอง

(Cut) หนูมาอยู่กับยายตั้งแต่พ่อแม่เลิกรากัน ยายคอยมาส่งที่โรงเรียนแต่โรงเรียนก็ไม่ได้มีเพื่อนที่ดีมากสักเท่าไหร่ ในตอนป. 1 หนูโดนบลูลี่,โดนทำร้ายร่างกาย แต่ไม่เคยบอกยายเลย เพื่อนก็ไม่มีไปไหนก็ไปคนเดียวตลอด เป็นแบบนี้จนป.3 ตอนนั้นก็มีเพื่อนสนิท 2 คน วันหนึ่งหนูคบกับรุ่นพี่คนหนึ่งที่อายุห่างกับหนู 4-5 ปี พอเพื่อนๆรู้ก็ล้อกัน ไม่มีใครอยากคุยด้วย ด้วยซ้ำ ด้วยความที่เพื่อนชอบเข้ามาถาม ความกดดันมันเลยผลักดันเข้ามา "จะด่าอะไรกู ด่ามาเลย"

ไม่รู้ว่าทำไมถึงพูดคำนั้นออกไป   ื(cut) ตอนป. 4 เราก็มีเพื่อนคนหนึ่งที่อยู่คนละหมู่กัน แต่ก็ไม่พ้นพวก toxic โดนหักหลังเต็มๆ..สมัยนั้นเรียนก็ดีแต่งานไม่ค่อยส่งเพราะมันเยอะเกินกว่าที่จะทำไหว ก็โดนครูว่า โดนครูตี ยายก็ว่าเหมือนกัน จนป.5 เราก็มีแต่อะไรเดิมๆเขียนโน๊ตระบายอารมณ์เพื่อนเห็นก็เอาไปอ่าน แต่ไม่คิดจะถามสักคำว่า โอเครมั้ย,เป็นอะไร,ใครทำ ไม่มีสักคำ พอร้องไห้ ก็บอกว่า เป็นคนอ่อนแอ เด็กขี้แง รับไม่ได้, เล่นวอลเล่ย์บอลไม่เป็น ก็ถูกด่า ถูกกดดัน มันอยู่ในจุดที่ดิ่งแล้ว..แต่..มันยังดิ่งกว่านี้อีก....ในวันกีฬาสียายก็เสียลงกระทันหัน เรารักยายมากๆ ตอนนี้อยุ่บ้าย่า ย่าเรียกให้ตื่น บอกว่ายายเสียแล้ว เราไม่เชื่อคิดว่าฝัน พอพลิกตัวก็รู้ว่าไม่ได้ใัน ก็อึ้งสักพัก ก่อนไปนั่งคุยกับเพื่อนสนิท แอบร้องไห้นิดหน่อย เพื่อนก็คอยซัพพอร์ตแต่เราไม่ใช่คนที่จะหายง่ายขนาดนั้นเขาเสียไป2ปีแล้วเรายังคงมูฟอนไม่ได้ อีกอย่างก็เคยจะถูกลวนลามจากลุงข้างบ้าน เคยเกือบเสียชีวิต มันไม่ไหวแล้ว..ท้อ..เครียด..เหนื่อย..หยิบมีดมากรีดแขนตัวเอง ไม่รุ้ทำเพื่ออะไรแค่มันรุ้สึกอยากทำ  ไม่เคยบอกใครว่าร้องไห้คนเดียวตลอด ไม่เคยบอกใครว่าแอบทำร้ายตัวเอง ทุกอย่างมันดิ่ง ชีวิตนี้ไม่เคยมีความสุข...เหนื่อยเหลือเกิน..