คือว่าผมมีแฟนคนนึงเขาเป็นที่น่ารักมากๆผมชอบเขาตั้งแต่เขาอยู่ม.2ครับช่วงนั้นเราก็คุยกันเล็กๆน้อยๆครับพอผมได้ขึ้นม.4เขาอยุ่ม.3เขาก็ทักมาหาผมเริ่มเข้าหาผมผมก็ดีใจมากเพราะคนนี้ผมก็ชอบช่วงเวลาผ่านไป6เดือนเต็มเรามีความสุขกันมากจนทุกวันนี้ผมก็ยังลืมไม่ลงเรามีความสุขแบบมากๆไม่เคยมีความสุขอะไรแบบนี้มาก่อนวันมีวันนึงแม่ผมเอาผ.ญที่เป็น ญาติผมมาให้ผมรู้จักเขาอยู่ม.4แต่คนระโรงเรียนผมก็เอ่อทักทายบ้างเล็กน้อยจู่ๆแม่ก็พูดว่าเอ่อไปรับน้องคนนี่กลับบ้านด้วยนะด้วยความที่เอ่อบ้านไกล้กันเป็นญาติกันไรงี้ผมก็อธิบายให้แฟนคนนี้ฟังแล้วตอนแรกๆเขาก็เข้าใจผมหลังๆมาตัวผมเองก็แถบจะไม่มีเวลาให้แฟนเลยเพราะผมเองเป็นคนที่เล่นกีฬาหนักเอาเรื่องจนกระทั้งผมเองแถบจะไม่ได้คุยกับเขาเลยช่วงนั่นผมก็อยู่แต่กับน้องที่เป็นญาติแบบว่าผมต้องไปรับไปส่ง แต่ได้คุยกับแม่แล้วว่าเอ่อแม่เกรงใจแฟนไรงี้ี้ี้ไปรับสาวมาบ้านคนอื่นจะไม่คิดหรอ แม่บอกเอ่อไม่เป็นไรหรอกไปรับน้องมันๆผมก็บอกแม่ไปว่าอะๆโอเครๆ พอนานเข้านานเข้าผมก็เริ่มทะเลาะกับแฟนผมอยู่ทุกวันผมรักเขามากผมพยายามหาทุกวิถีทางเพื่อที่จะทำให้แฟนผมสบายใจผมอธิบายไปทุกอย่างแต่น้องเขากับเอาแต่เครียดเอาแต่ซึม จนเกือบไกล้วันกีฬาสีของโรงเรียนผม ผมได้ยินจากรุ่นน้องว่าเอ่อจบกีฬาสีแฟนจะบอกเลิกผมนะตอนนั้นผมก็แบบเสียใจมากที่สุดในชีวิตจนผมคิดขึ้นมาได้ว่าเอ่อเราจะรอไปทำไมว่ะในเมื่ออีก3วันผมก็จะโดนบอกเลิกผมเลยทักไปหาน้องว่าเอ่อเครียร์กันหน่อยผมก็พูดไปว่าเอ่อพี่ขอโทษพี่พยายามแล้ว แล้วผมก็เขียนไปว่าจะลองเลิกดูมั้ยเขาก็ไม่เชิงตอบว่าเลิกนะเค้าตอบว่าอะไรสักอย่างนี้แหละไม่เชิงว่าเลิกผมก็อธิบายไปว่าเอ่อขอโทษนะผมก็ขอบคุณนู่นนี้นั่นว่าเเบบขอบคุณที่ให้ความสุขขอบคุณที่ให้ทุกอย่างนะคือผมยังลืมเขาไม่ลงผมควรทำยังผมร้องไห้ทุกวันกินไม่ได้นอนไม่หลับ