คือเราเคยมีคนคุยเก่าคุยกันได้เกือบปีเลยค่ะแต่ตอนนั้นที่เราเลิกรากันไปเพราะว่าเราปฏิเสธไปเองค่ะเราไม่เชิงว่าอยากได้เขาเป็นแฟนหรือมากกว่านั้นเราอยากได้เขาเป็นแค่เพื่อนคุยเท่านั้นค่ะเขาพยายามมาตลอดเกือบปี จนตอนนี้เราไม่ได้คุยกันมา3เดือนแล้วค่ะ เขารอเรามาตลอดพอเราโสดแล้วเราก็มีแฟนไปเรื่อยๆ เขาเสียใจค่ะแต่เขาก็ทักมาคุยกับเราตลอดเขาเป็นคนชวนคุยเก่งค่ะ เพื่อนๆในห้องเขาก็บอกว่าเขานิสัยดีที่สุดในห้องเขาเป็นเด็กเงียบๆ เขาหายไปเลยค่ะหลังจากที่เราเลิกกับคนนั้นแล้ว(มีแฟนใหม่คือคนปัจจุบัน) ประมาณว่าประโยคสุดท้ายเขาทักมาเราไม่ได้ตอบกลับและเขาก็ไม่ได้ทักมาอีก แฟนใหม่เราคบได้1เดือน ตลอดเวลาที่เราคบกับแฟนคนปัจจุบันมาเราไม่เคยคิดถึงคนคุยเก่าเลยเรามีความสุขกับความรักตอนนี้มากแต่ว่าเขาอยู่ม.6แล้วค่ะซึ่งเขาก็ต้องทํางานส่วนเราเป็นแค่เด็กม.ต้นเลยมีเวลาเยอะ เรานอยเก่งมากค่ะจะว่าเรางี่เง่าก็ได้นะคะ เรานอยเขาเวลาทํางานเพราะว่า เขาไม่ค่อยได้ทะกเราเท่าไหร่ค่ะ วันนึงถ้าเขาทํางานเราก็แทบไม่ได้คุยกันเลยจะโทรกันตอนกลางคืนได้คุยแค่ไม่กี่ชม.เองค่ะ เรารักเขามาก ส่วนแฟนคนปัจจุบันเราก็รักเรานะคะเขาก็ทําทุกอย่างดีเหมือนแฟนคนอื่นๆ เพียงแค่เขาเวลาทํางานจะไม่ค่อยได้คุยกัน แล้วก็ช่วงมืดๆบางวันถ้าเราไม่ได้โทรกับเขาเราจะเหมือนเด็กขี้งอแง ร้องไห้ทุกครั้งที่ไม่ได้คุยกับเขา เหมือนว่าทั้งวันเราคุยกันน้อยแล้วเขาก็เป็นคนนอนเร็วอ่ะค่ะบางครั้งเรารอมาทั้งวันก็ผิดหวังเหมือนกัน คืนนี้เราไม่ได้คุยกับเขาค่ะเราก็รู้สึกคิดถึงอดีตคิดถึงคนก่อนๆ จะว่าเราแย่ก็ได้นะคะเราก็รู้สึกผิดเหมือนกัน เราคิดถึงช่วงเวลาที่เราได้คุยกับใครคนนึงเราไปย้อนอ่านแชทมาเราร้องไห้หนักมาก เขาพยายามทุกอย่าง โอบกอดเราทุกสถานการณ์ ความสัมพันธ์แบบนิโคตินเลยค่ะ ตอนเขาง่วงเขาก็ฝืนนอนพร้อมเราทุกวันเลยค่ะ ตี1-2อยู่กับเราตลอดเขาจะรอให้เรานอนก่อนแล้วเขาจะนอนทีหลัง เรากําลังหักหลังแฟนใหม่อยู่หรือป่าวคะ เราต้องการอะไรกันแน่เราโครตสับสนตัวเองเลยค่ะ พิมพ์ตกคําไหนขอโทษด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ