สวัสดีเราชื่อ เนย เราอยู่ม.5จะมา.6ละ เรามีความคิดจะฆ่าตัวตายแต่เราไม่ได้เป็นซึมเศร้าหรืออะไรนะ เราแค่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นภาระครอบครัว เป็นอะไรที่ทำให้คนในครอบครัวไม่สบายใจโดยเฉพาะแม่เรา ทุกครั้งที่มีเรื่องอะไรที่เราทำผิดก็เป็นเรื่องธรรมดาที่แม่จะบ่นเราอันนี้เราไม่ซีเลยแต่คำพูดทุกครั้งที่บ่นมันแรงมากจริงๆเราพยายามทำให้ตัวเองชินกับคำพวกนี้แล้วแต่เราชินไม่ได้จริงๆ แบบบางครั้งมันอาจจะไม่ได้แรงสำหรับคนพูดก็ได้แหละ บางเรื่องที่เค้าบ่นเราผิดเราก็ยอมรับแต่บางครั้งเรารู้สึกเหมือนแม่ไม่ชอบเราแม่ไม่ได้ไม่ดีกับเราแค่ตอนบ่นมันทำให้เราคิดบวกกับคำพูดแรงๆอีก วันนี้มันค่อนข้างแรงจริงๆเรานั่งเงียบพยายามทำให้สมองนึกให้ชินแต่อยู่ๆบางคำพูดที่แรงๆมันก็ทำให้เราคิดอะไรหลายๆอย่างว่าจริงๆแล้วเราเข้ามาเป็นภาระเค้าตอนที่เราขอมาอยู่กับแม่รึป่าว ไม่รู่จะพูดอะไรอีกละมันเรียบเรียงไม่ถูกเลย เราเลยคิดว่าเราอยากหายไปในที่เงียบๆอยากหลับอยากร้องดังๆแต่ร้องออกมาก็โดนแน่ๆเราเหนื่อยนิดหน่อย บางครั้งเราไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยแต่เราก็ถือว่าไม่เป็นไรความคิดเราไม่มีใครรู้หรอกว่าจริงๆเป็นไง เราคิดจะผูกคอตายหลายครั้งแล้วแต่เราไม่กล้าเอง เรานึกถึงใครหลายๆคนเกินไป ทั้งเพื่อน พ่อ คนรอบข้าง เราไม่รู้เลยว่าแม่จะรู้สึกยังไง เราอยากตายแบบไม่ต้องเดือดร้อนใคร เราแค่เหนื่ยๆจริงๆเราว่าเราทนเก่งมากแล้วแต่รอบนี้เราอ่อนแอสุดๆเราเก็บทุกคำพูดมาคิดหมดเลย ทั้งจริงไม่จริงๆหรือจริงๆเราไม่รู้ตัวเอง เราม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นคนยังไง เราไม่รู้ว่าตอนนี้แม่มองเราในมุมมองแบบไหน เราไม่รู้เลยว่าจะทำอะไร อยากเป็นยังไง ไม่รู้เลยว่าถ้าแบบตายไปแบบนี้จะยิ่งเพื่อปัญหามั้ย เราเชื่อว่าตัวเองไม่อ่อนแอเราเชื่อว่าอะไรแบบนี้ก็ผ่านมาเยอะแล้ว แต่ที่ผ่านมาส่วนใหญ่เราโนเป็นการระทำมากกกว่าเลยไม่ค่อยได้ยินคำพูดแรงๆพอมาเจออะไรแบบนี้มันกระทบมากกว่าจริงๆ เราไม่ซีเลยถ้าแบบเราตายไปแล้วไม่มีพิธีอะไรเลยเราก็อยากให้เป็นแบบนั้นอยากไปเงียบๆอยากให้ทุกคนไม่ต้องมาสนใจกับเรื่องนี้

เราไม่ได้ไม่หาทางแกปัญหาแต่มันนี่แหละทางออกของเรา