เราเกิดมาไม่มีประจำเดือน และเราแต่งงานแล้ว สามีรับได้เรื่องไม่มีลูก
ซึ่งเราทั้งคู่ก็หวังว่าจะมีเทคโนโลยีทางการแพทย์ที่สามารถจะทำให้เราทั้งสองสมหวังเรื่องมีลูก เราเครียดมากกับคำถามเรื่องลูก คนนั้นก็ถามคนนี้ก็ถาม ว่าทำไมไม่มีน้องสักที บางคนก็รู้แต่ยังจะถาม ซึ่งใครไม่ยื่นอยู่จุดๆนี้ไม่เข้าใจอ่ะ ถามจี้ จุกจิก มาพูดแบบไม่ให้กำลังใจเราแต่มาซ้ำเติม เมื่อไหร่จะมีลูกกันรวยก็รวยสมบัติก็เยอะลูกก็ไม่มีสืบสกุล ตายๆทำงานกันไปถึงไหน นี่ก็เลยบอกเดี๋ยวก็มีแต่ไม่ใช่ตอนนี้ ซึ่งอายุเรากะสามีอายุยังไม่เยอะเป็นวัยรุ่นสร้างตัว เราก็ยังมีหลานๆของพี่น้องเรา แต่คืออยากได้ลูกของตัวเอง
คิดไปร้องไห้ไป ทำไมต้องเป็นเราที่เกิดมาเป็นแบบนี้ ทำไม่เหมือนคนอื่น เราก็รู้นะว่ามีคนที่ลำบากกว่าเรา พิการเค้าก็ยังไม่ท้อ
แต่เราอ่ะคือเหมือนคนปกติทุกอย่าง แต่ไม่สามารถมีลูกได้ มันน้อยใจตัวเองว่าใครกำหนดให้เราเป็นแบบนี้ ชาติที่แล้วทำกรรมอะไรมา เราเป็นคนรักเด็กมากเห็นลูกใครกะชอบไปเล่นด้วย เอาหลานมาเลี้ยง หลานก็ติดเรียก แม่จ๋า แม่จ๋า ยิ่งทำให้เราอยากมีลูกมากขึ้นกว่าเดิม ทีนี้ก็เครียดเลย ว่าบางคนไม่พร้อมแต่ดันมี แล้วไปทำแท้ง เอาไปทิ้งถังขยะบ้าง เราได้ดูข่าวและร้องไห้ มันยิ่งทำให้บีบหัวใจคนมีลูกยากเข้าไปอีก แล้วยังจะไปเกิดกับคนแบบนั้นอีก ก็อย่างว่าคนเราเลือกเกิดไม่ได้ บุญกรรมไม่เท่ากัน
บางทีเราน้อยใจมากๆถึงกับไล่สามีให้ไปมีคนใหม่ บอก:อย่ามาเสียเวลากะคนอย่างหนูเลย ไปหาคนที่เค้าท้องได้มีลูกให้พี่และพ่อแม่พี่ได้นู้นนน สามีก็ตอบ:พี่รักหนูจะให้พี่ไปมีใหม่พี่ทำไม่ได้พี่รักหนูมากนะ ไม่มีก็ไม่มีสิ่ พี่รับได้ คนที่ไม่มีเหมือนเราก็เยอะไป เราก็ตอบ:แต่หนูอยากมีไง สามีกอดเราและร้องไห้ด้วยกัน😭
นี่เขียนไปร้องไห้ไป
ทำไมถึงเป็นเราน้อออ...ที่เป็นแบบนี้😞