สวัสดีครับเข้าเรื่องเลยนะ   เเม่ผมทิ้งให้อยู่กับยายกับตาตั้งเเต่เกิดจนตอนนี้ผมอายุได้17ปีเเล้วผมมีความคิดเป็นของตัวเองผมคิดอยากหารายได้ใน โทรศัพท์ ยายผมเขาเป็นคนหัวโบราณเห็นผมจับโทรศัพท์เล่นยายเเกก็จะอารมณ์ร้อนบอกวันๆไม่ช่วยทำอะไรทั้งๆที่เเกใช้อะไรผมก็ทำ จึงเกิดมีปากเสียงกันอยู่บ่อยครั้งเเกชอบไปด่าเรื่องอดีตวันนึงพูดดีกับผมไม้ถึง10คำ  ด่าผมว่าไม่ทำอะไรวันๆเล่นเเต่โทรศัพท์ผมเลยบอกว่า ''ยายใช้อะไรหนูก็ทำทำไมเวลาเห็นเล่นโทรศัพท์ต้องด่าว่าติดโทรศัพท์หนูก็พยายามหารายได้จากโทรศัพท์" ยายผมบอกผมว่าอย่าเถียงกู ผมพูดเเบบนี้ถือว่าผมเถียงไหมคับ

จ​นถึงวันนึงมันหนักจนยายผมถือมีดมาจะฟันผมผมรีบจับมีดไว้เเล้วรีบกระชากออกมาผมร้องไห้ คิดในใจทำไมคนที่เลี้ยงเรามากลับจะเป็นคนฆ่าเราล่ะ ยายทำเเบบนี้หลายครั้งเเต่ผมทำไรไม่ได้พ่อเเม่ผมไม่ได้รวยไม่ได้มีเงินผมต้องทนอยู่กับยายผมไปจนกว่าผมจะหางานทำได้ผมถึงจะหลุดพ้น  ผมระเเวงว่ายายผมจะมาทำร้ายตอนกลางคืนไหม นอนไปร้องให้ไป

​เเกไม่เคยเป็นเเบบนี้​เเต่ก่อนเเกรักผมมากจนมีน้องผมเข้ามา(ผมไม่ได้โทษน้องนะ)เเกก็เปลี่ยนไปมีอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นด่าเรื่องไม่เป็นเรื่อง   

ผมระบายกับใครไม่ได้เลยผมเลยอยากให้พี่ๆช่วยเเนะนำผมรู้ว่าอารมณ์วัยรุ่นบางครั้งมันก็ห้ามไม่ได้

ตอนนี้สุขภาพจิตผมมันไปหมดเเล้วจากเเต่ก่อนที่เคยรักตอนนี้ผมกลัว