เราจะลองอธิบายตัวอย่างบางเหตุการณ์ให้ฟฟังนะและทั้งหมดคือความจริงที่ไม่ได้ดัดแปลงใดๆเป็นแค่ส่วนนึ่งในเรื่องราวที่ชีวิตในแบบที่เราเกลียดตัวเองผสมบ้างและ  รู้สึกด้อยค่าตัวเองในหลายๆเรื่องส่วนใหญ่เราชอบคิดในด้านลบไม่ว่าเหตุการ์ณ ถ้ามีอะไรที่เกิดไปต้องขออภัยด้วย
ตั้งแต่เราจำความได้ตอนเราอนุบาลพ่อเราเคยไปส่งเราที่ประตูห้องเรียนแค่ถึงอนุบาลยาหลังจากนั้นพ่อก็ส่งเเราถึงแค่หน้าประตูจนถงป.3และไม่ส่งเราอีกเลยนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรมากแต่ตอนที่เราอยู่ประถม2 เราดูการ์ตูนบนจอทีวีเหมือนเด็กทั่วๆไปแต่พ่อของเราได้ขว้างรีโมททิ้งต่อหน้าเรา  และบ้างหลังที่พี่เล่นเกมพ่อก็ขว้างโทรศัพท์พี่ถึง 3 เครื่องพังมาแล้วพ่อชอบด่าพวกเราและแม่ว่าโง่อยู่ตลอดเวลาทั้งที่พวกเราแม่ที่เรียนเก่งอันดับ1 โรงเรียนสมัยสาวๆ พี่ที่เป็นตัวแทนโรงเรียน เราที่เรียนได้4.00ตลอดมา  แต่แล้ววันหนึ่งเราก็ได้ยินเรื่องลูกสาวพี่สาวพ่อเราจะไปเรียนจุฬาในขณะเดียวกันนั้นพี่สาวเราต้องการเข้ามหาลัยที่ฝันในวัยม.6และเราอยู่ป.5 เรา9ขวบ พ่อเลือกให้ลูกเรียนลูกน้องเรียนโดยเอาเงินิ200,000ให้เขาไปโดยเราก็ได้คืนมา2คร้งมันทำให้ครอบครัวเราเกือบบ้างแตกมาหลายครั้ง  แม่ที่ไม่ยอมจึงไปคุยกับพ่อ วันนั้นเรากำลังขึ้นห้องแต่เราทำของตกอยู่หน้าห้องจึงได้เห็นทุกอย่าง
พ่อที่ขว้างขวดเบียร์5ขวดเชียดแม่เกือบทักขวดกระจกแตกบิเวณนั้นเป็นหิงพระ  พ่อด่าและทำร้ายแม่พี่ที่เข้าไปก็โดนตบล้มบนกองเสดแก้วแต่พ่อก็ไม่ยอมหยุด ผลักแม่ลงใส่บันไดเราที่เห็นก็กลัวเลยวิ่งหนีหลังจากนั้นพ่อกลับไม่เคยขอโทษสักคำที่ที่ร้องไห้อยู่เราโคตรปวดใจหลังจากนั้นทุกคนก็ได้รู้ว่าถูกลูกพี่ลูกน้องหลอก แต่พ่อป้กใจไม่เชื่อและโทษพวกเราวันนั้นคือวันวาเลนไทน์ มันจึงทำให้เราโคตรเกลียดวันนั้น พ่อก็เป็นกรดไหลย่อนอ้วกทุกวันมียาเท่ากระเป่าเป้ เราที่เป็นภูมิแพ้ พี่ที่ร่างกายอ่อนแอ แม่อายุก็ไม่ใช่น้อยๆต่องมาเริ่มต้นไหม่ ในวันที่เราต้องสอบเข้ามัธยมพ่อก็ขู่ว่าถ้าไม่ได้กิฟไม่ต้องเรียน  เราก็ร้องไห้ทุกวั้นเรามรอาการปวดฟันเราจีงไปหาหมอฟันหมอบอกว่าเรามีรูฟันผุลึกไปถึงเส้นประสาทแต่พ่อบอกว่าเรามันอ่อนแอสำออย  เราก็เสียใจจนม.1เราที่ทะเลาะกับพี่และถูกพี่สาวตบและเราตอบโต้ไม่ได้ทุกคนพูดกูกับเราแต่เราต้องพูดสุภาพไม่ว่าสถานการ์ณไหนจนในจุดๆหนึ่ง มันทำให้เราได้รู้ว่าตอนนี้คำด่าว่า ตี เปรียบเทียบ สั่งสอนเริ่มไม่ผลกับเราแล้วเพราะคำว่าที่ได้ยินแถมทุกวันอย่าง ควรตายไปซะ สารเลว คนอย่างไม่มีสำนก ไม่น่าเกิดเป็นลูกกู กูน่านะเอาขี้เถ้ายัดปากตั้งแต่เกิด มันคนไร้ประโยชน์ สมองไม่งานรึไง สอนไม่เคยจำ แต่เรายังยึดมันกับความดีนะเพราะเราเคยฟันถึงนรกและกลัวเราเคยลองปรึกษาแม่แล้วคำที่ได้มาคือเพ้อเจ้อ
เราไม่เคยได้มีใครรับฟังเราเลย แค่อยากระบายไม่มีอะไรมากเพราะถ้าพูดไปทุกคนก็ไม่รู้ว่าเราเป็นใครมันทำให้เราสบายใจ
เพราะอย่างใครขนาดคนคนนึงตายไปไม่กี่มชวันคนก็ลืมแต่เราเห็นคุณค่าชีวิตแต่ละคนเคยคิดจะตายแถมไม่ได้คิดสั้นคะคิดมาตั้ง4ปียังไงเราก็เป็นแค่วัยรุ่นคนนึงที่ไม่มีทางเลือกให้ตัวเองถ้าเราอยากเป็นคนฉลาดอย่างที่ทุกคนคาดหวังก็แค่ต้องทำในสิ่งที่ไม่ชอบอย่างเอามีดมาผ่าตดคนเป็นหมอแทนอาชีพในฟันอย่างเชฟ สตรีมเมอร์ นักร้อง hr หรือเเดนเชอร์เหมือนที่พ่อเราพูดทุกครั้งที่เราแสดงความคิดเห็นว่ามันก็แค่ความคิดเด็กๆ