เราซึ่งเป็นบุคคลล้มเหลวในการใช้ชีวิต  ชีวิตเราคนที่ปากกัดตีนถีบมาตลอด เรียนจบมา เริ่มหางานทำ เป็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่อยากทำงานหาเงินใช้ด้วยตัวเองเพราะรู้สึกว่ามันมีความสุขสุดๆ ที่เราพึ่งพาตัวเองได้ แต่เมื่อวันหนึ่งเราได้มีครอบครัวเราได้เริ่มสร้างครอบครัวในการมีรถมีบ้าน แต่มันไม่มีอะไรยั้งยืนจริงๆ วันหนึ่งเราได้แยกทางกันกับพ่อของลูก ตอนนั้นก็ยังรับอะไรไม่ได้ ห่วงทุกแม้กระทั่งความรู้สึกของลูก แต่วันหนึ่งเราได้เลือกทางเดินของเรา หลังจากเราได้ตัดความสัมพันธ์มาสักพักเราก็ไม่เคยคิดเรื่องความรักแต่เรื่องค่าใช้จ่ายรายได้รายรับเราตอนนั้นมันปรับตัวไม่ได้จริงๆแล้วแต่เพียงเราที่ต้องรับผิดชอบทุกอย่าง มันคือจุดเริ่มต้นของการเป็น โรคซึมเศร้า ใช่ เราภาระทุกอย่างไม่ไหว เราเริ่มปล่อยทุกอย่าง เราเป็นโรคซึมเศร้า เรายอดไปหากู้ยืม หนี้สิ้นมาเป็นดินพอกหางหมู ซึ้งเงินที่เราเอามาเป็นดอกลอย เราต้องส่งดอกทุกวัน โดนเจ้าหนี้ด่าว่าจนเรารู้สึกกลัว จนเราแพนิค เครียดทุกครั้งที่โดน จนวันนึงเราได้ตกงานจนไม่มีเงินจ่าย โดนด่าเช้าด่าเย็น เราคิดมากจนครั้งนึงเราเคยคิดจะตัดทุกอย่างแหละลาโลก เรากินยาเกินขนาด ซึ้งยานั้นก็คือ ยาต้านซึมเศร้า ที่เราไปหาหมอก่อนหน้านี้แล้ว เราได้กอนไปจนเรามีอาการเบลอพูดไม่รู้เรื่อง เอาของแข็งตีวตัวเอง แล้วมีอาการปวดท้องรุนแรงตามมา ไปถึงโรงบาล ต่อท่อล้างท้อง ตอนนั้นเรายังมีอาการมึนงง ตอบคำถามไม่รู้เรื่อง เราได้พบจิตแพทย์ เค้าถามถึงสาเหตุการทำร้ายตัวเอง เราจำได้ว่า ก่อนเราคิดจะทำ เราเครียดและคิดกับทุกเรื่อง เราท้อ  เราเอาแต่ร้องไห้ นั้งอยู่ในความมืด จนเกิดเหตุการนี้ พอเราได้ออกจากโรงพยาบาล เราได้โทรบอกครอบครัว ครอบครัวเราจะเป็นแบบว่า ด่าก่อน ให้ด่าก่อนแต่เป็นห่วงสุดใจ เรารับรู้ รับรู้ทุกอย่าง ซึ้งแม่เราให้กลับบ้านต่างจังหวัด เราอยู่คนละจังหวัดกัน เพราะเราต้องทำงาน เราได้ตัดสินใจกลับบ้าน ซึ่งเราได้รับรู้ถึงความรู้สึกว่าทางบ้านเขารักเราจริงเป็นห่วงเราสุดๆ เขาหาทางให้เราทุกวิธีเพื่อช่วยเรา จากที่เขาจะเป็นคนด่าเราก่อนพูดดี แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ เขายอมรับความป่วยของเรา เราสภาพจิตใจดีขึ้นมาแบบ60% เราอยู่บ้านจนสบายใจ ไม่ร้องไห้ ไม่คิดเยอะ เราเริ่มอยากทำงานตั้งตัวใหม่อีกครั้ง แต่ สิ่งที่เรารับรู้กับตัวเองอีกหนึ่งอย่างคือ ความรู้สึก มีแผลในใจ ถ้าคิดวิตกสิ่งไหน เราจะย้ำคิดจนตัวเองดิ่ง ทุกครั้งที่เรารู้สึกดิ่ง ใจจะไม่สู้กับอะไรเลย ยอมแพ้ทุกอย่าง เราจึงปรับนิสัย เราเริ่มเปิดใจรับกับปันหา มันก็เหมือนจะดีไปเรื่อยๆนะ แต่ชีวิตคนเราไม่ใช่นิยายที่จะโอเคไปซะทุกอย่าง เรื่องของเรามันยังมีมีตอนจบ แต่เราพึ่งรู้ซึ้งกับอาการตัวเองคือ เดี๋ยวมาละบายความในใจของผู้หญิงคนนึง ที่ก็อยากเป็นคนทนและเข้มแข็ง ทุกครั้งที่เจอกับปันหา