พอดีว่าผมไปหลงรักคนที่เขามีเจ้าของแล้วคนนึง    เขาเป็นคนที่น่ารักมากเลยผมรู้สึกว่าชอบเขาจริงๆ     เอาจริงๆความรู้สึกมันรุนแรงมากกว่าการชอบซะอีก    แต่ครั้งแรกที่เราเจอกันเราอยู่ห่างกันครับ     แค่บังเอิญเจอกันแค่ครั้งเดียวในที่ทำงาน      ซึ่งมันเป็นโอกาสที่ยากมากแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะได้กลับมาเจอกันอีก และผมชอบเขาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว     เวลาผ่านไปสักพักใหญ่เลยครับ    โลกมันดันเล่นตลก      ผมต้องมาร่วมงานกับคนคนนี้ด้วยความบังเอิญ แต่มันก็เป็นช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้นไม่เกิน 5 เดือน ในตอนที่เค้ากลับมานี้ทำให้ผมรู้สึกว่าความรู้สึกผมไม่ได้เปลี่ยนไปเลย      แต่ความใกล้ชิดมันถึงขั้นนั่งห่างกันไม่ถึงคืบทุกๆวัน    จำเป็นต้องไปไหนมาไหนด้วยกัน    ต้องทำกิจกรรมเกือบจะทุกอย่างร่วมกัน  ผมรู้มาตั้งแต่เดือนแรกว่าเค้ามีแฟนแล้ว  ผมพยายามใจแข็งเลือกในสิ่งที่ถูกต้อง พยายามตัดใจแต่ไม่สำเร็จ   ในความใกล้ชิดนี้มันยากมากๆเลย ผมพยายามอย่างมากที่สุดที่จะไม่เกินเลยใดๆทั้งสิ้น     ผมดูแลเขาในฐานะเป็นน้องคนนึง   พยายามวางตัวอย่างดีที่สุด   เพราะในเรื่องของการวางใจไม่ให้รู้สึก  ผมคงทำไม่ได้   แต่ในบางจังหวะมันก็เหมือนมีอะไรกลั่นแกล้ง มันชอบมีบางจังหวะที่สบตาจังหวะ spark จังหวะที่รู้สึกว่าหวั่นไหว  คือถึงแม้ว่าผมจะพยายามวางตัวให้ดีที่สุดแล้วแต่จังหวะเฮงซวยพวกนี้มันก็ชอบเกิดขึ้น   แล้วบางทีผมก็รู้สึกว่าบางจังหวะแบบนี้ที่เกิดขึ้นเขาก็เขินๆเหมือนกัน   รู้สึกเสียใจตลอดที่ความรู้สึกแบบนี้ทำไมต้องเกิดขึ้น  จนในท้ายที่สุดนี้ใกล้เวลาที่เราจะต้องแยกย้ายกันแล้ว ผมมีความสุขอย่างมากตลอดระยะเวลาที่ได้อยู่กับเขาได้เจอหรือได้ทำกิจกรรมร่วมกันกับเขา      ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนถึงวันนี้ผมรู้สึกว่า   ผมทำได้ดีนะ   รู้สึกว่าผมวางตัวได้ดีถึงแม้ใจผมจะค่อนข้างรักเขามาก   แต่ผมไม่ได้ทำการใดๆเลยที่เป็นการไม่เหมาะสม  ยื้อแย่งเขามา ส่อเป็นนัย   เป็นการหว่านเสน่ห์    หรือส่อในเชิงชู้สาวกับเขา หรือทำอะไรที่ไม่สุภาพ  ผมไม่เคยทำเลย    แต่ตอนนี้ถึงเวลาใกล้ต้องจากกันแล้วรู้สึกอึดอัดมากถึงความรู้สึกที่มี ค่อนข้างมั่นใจว่าจากกันคราวนี้คงไม่ได้มีโอกาสกลับมาเจอกันอีกต่อไป  ต่างคนต่างแยกย้ายไปในที่ของตน  เราควรบอกความรู้สึกดีๆมีต่อเขาไหมก่อนที่จะจากกันหรือเราควรเก็บให้มันอยู่ในใจไปตลอด ToT