บ้านเราเลี้ยงหมาเป็นหลักเลย
สมัยเด็กๆเราอยู่กับยายในหมู่บ้าน รถไม่เยอะ ซอยไม่ได้กว้าง เป็นซอยหน้าบ้านชนบท ยายเลี้ยงสัตว์หลายชนิด หมา แมว เป็ด วัว ควาย และอื่นๆ ปีหลังจากเราเกิด ยายมีหมา2ตัว น้องอยู่กับเรามาจน4ขวบ โดนรถชนดับ1 โดนวางยา1 และสัตว์อื่นไปก็ทยอยตาย (เบื้องต้นเราคิดว่าอาจจะเพราะกาลเวลา)
ปีหลังมาอีกเราโตขึ้นอีกหน่อย
-ตาก็เอาหมามาเลี้ยงอีก1ตัว เลี้ยงได้ประมาณไม่เกิน2-3เดือนน้องก็โดนรถชนดับ
-ไม่นานตาเอามาอีก เป็นหมาเล็ก ก็เหมือนว่าน้องไปนอนใต้ยางรถที่พิงเสาไว้ เลยโดนทับดับ
-ผ่านไปเดือนกว่าๆ ตาก็ไปเอามาอีก ก็เลี้ยงไปไม่เกิน1-2เดือน น้องก็ตาย เพราะเราเป็นคนตั้งชื่อน้องทุกตังที่ตาย และบอกว่าเป็นสัตว์เลี้ยงของตัวเอง
โตมาอีกเราไปอยู่กับแม่ คราวนี้พื้นที่บ้านกว้างมากๆ มีนาผืนใหญ่2ผืน บึง หลังบ้าน หน้าบ้านมีสนามหญ้าใหญ่ แต่ก็ติดถนนหลักTT คือมีพื้นที่ให้น้องวิ่งสบาย ระแวกบ้านไม่ข้องแวะกัน ติดแต่ว่าไม่มีรั้วหน้าบ้าน เพราะถือว่าเป็นพื้นที่ใหญ่ ที่มีสิ่งก่อสร้างตั้งอยู่หลายหลัง
-เราเอาหมาของน้องชายจากกทมมาเลี้ยง มาอยู่กับเรา1เดือน จุดจบที่โดนรถชนดับ เราเจอร่างน้องคนแรกและเป็นคนอุ้มร่างน้องข้ามถนนมาฝัง
-น้าที่กทมส่งหมาวัยรุ่นมา พันบีเกิ้ล ดื้อสุดๆ จุดจบก็ที่ถนน เราเจอร่างน้องคนแรกและเป็นคนอุ้มร่างน้องข้ามถนนมาฝังเช่นเดิม
-พี่ชายเอาหมาวัยรุ่นพันธุ์ปอมปอมาให้เลี้ยง ก็จบที่ถนนต่อหน้าต่อตา เพราะน้องวิ่งข้ามถนนมารับเรา ภาพยังติดตาเราอยู่ และเราเป็นคนอุ้มร่างน้องข้ามถนนมาฝังด้วยในชุดนักเรียนที่เปือนเลือด
เรากับแม่เลยหยุดเลี้ยงไปสักพักหลายปีมากๆๆ 4-5ปีเลย
-มีหมาจรกระเตงลูกหมามา3+1 เลยให้ข้าวเขา จนตัดสินใจเลี้ยง อยูาด้วยกันประมาณ5-6เดือน สุดท้ายข้างบ้านไม่พอใจที่เป็ดบ้านเขาที่มาลอยในบึงหลังบ้านเราโดนหมาเรากัด ในพื้นที่ของเรา เขาเลยคุยกับแม่เรา(แม่เราไม่ยอม) วันถัดมาเขาให้ใครไม่รู้มารับน้องไปยกคอกเลย แม่เราต้องยกให้เขาไป
แม่เราปวดใจมากๆ บอกว่าไม่อยากเลี้ยงแล้วเพราะรักเขามากจนไม่สามารถทำใจได้ คิดถึงก็จะร้องไห้ทุกครั้ง
แต่ด้วยจำเป็นที่เราต้องมาเรียนไกลบ้าน เลยขยั้นขยให้แม่เลี้ยงหมาสิ จะได้ไม่เหงา จะได้มีกำลังใจในการทำกิจกรรมต่างๆ ชื่นใจในทุกวัน //แม่เริ่มมีอายุแล้ว
-แม่เลยได้ลูกของหมาจากที่บ้านยายเรามา2ตัว (ภายหลังจากที่เราออกจากบ้านยาย แกก็ได้กลับมาเลี้ยงสัตว์และสัตว์ทุกตัวอายุยืนมากๆ หมา2 แมวจร3-4ตัว)
แม่ได้มาเลี้ยงตอนน้องอายุ2เดือน พันธุ์ลาบาดอ+เกรทเดน น้องสีดำขลับ ใส่ถุงเท้าขาว4ข้างทั้ง2ตัวเลย อกขาว ทรงดีมากๆ อยู่ด้วยกัน 4เดือน ด้วยความโชคร้าย น้องตัวนึงที่แม่รักมากวิ่งตามแม่ออกถนน โดนรถชนดับ เธอก็เสียใจอยู่นานถ่ายรูปตอนร้องไห้แล้วมาปรับทุกข์กับเรา
-น้องตัวที่สองอยู่กับแม่มานาน ตัวนี้ดื้อมากแรงเยอะ แต่ติดแม่สุดๆ ปกติพฤติกรรมจะไม่ห่างแม่เลย น้องอยู่กับแม่มา6เดือน วันนี้15/01/67 เวลา17:30 น้องโดนรถชนดับ แม่เราเสียใจที่สุด เราได้แต่โทรไปรับฟังแก แล้วก็เสียใจที่ให้แม่เลี้ยงแต่แรก
เรากับแม่ศึกษาข้อมูลน้องหมาพอสมควรก่อนรับเลี้ยง และมีความเชื่อที่จะไม่ผูกน้องไว้ตลอดเวลา เพราะคิดว่าน้องคือสิ่งมีชีวิต รักและใส่ใจเหมือนสมาชิกครอบครัว แต่สุดท้ายก็จบที่ถนน แต่สิ่งที่ทำให้สงสัยคือ บางครั้งบางครา ในสถานที่ที่ไม่ดูจะปลอดภัยจากรถ น้องก็จะยังอยู่กับเราไม่เกิน1ปีอยู่ดี เรากลัวที่จะรับเลี้ยงหมา เราไม่กล้าอีกแล้วจากประสบการณ์ที่แม่เราเจอ นี่มันเป็นเพราะสภาพแวดล้อมจริงๆใช่มั้ยคะ ไม่ใช่เพราะเราที่เริ่มผูกพันกับเขาเกินไปจนสวรรค์พรากเขาไปใช่มั้ย? กลัวว่าตัวเองจะรักษาสิ่งมีชีวิตรอบตัวไว้ไม่ได้ค่ะ
ทำยังไงถึงจะเลี้ยงสัตว์รอด? ขอวิธีทำใจเมื่อสัตว์เลี้ยงกลับดาว
สมัยเด็กๆเราอยู่กับยายในหมู่บ้าน รถไม่เยอะ ซอยไม่ได้กว้าง เป็นซอยหน้าบ้านชนบท ยายเลี้ยงสัตว์หลายชนิด หมา แมว เป็ด วัว ควาย และอื่นๆ ปีหลังจากเราเกิด ยายมีหมา2ตัว น้องอยู่กับเรามาจน4ขวบ โดนรถชนดับ1 โดนวางยา1 และสัตว์อื่นไปก็ทยอยตาย (เบื้องต้นเราคิดว่าอาจจะเพราะกาลเวลา)
ปีหลังมาอีกเราโตขึ้นอีกหน่อย
-ตาก็เอาหมามาเลี้ยงอีก1ตัว เลี้ยงได้ประมาณไม่เกิน2-3เดือนน้องก็โดนรถชนดับ
-ไม่นานตาเอามาอีก เป็นหมาเล็ก ก็เหมือนว่าน้องไปนอนใต้ยางรถที่พิงเสาไว้ เลยโดนทับดับ
-ผ่านไปเดือนกว่าๆ ตาก็ไปเอามาอีก ก็เลี้ยงไปไม่เกิน1-2เดือน น้องก็ตาย เพราะเราเป็นคนตั้งชื่อน้องทุกตังที่ตาย และบอกว่าเป็นสัตว์เลี้ยงของตัวเอง
โตมาอีกเราไปอยู่กับแม่ คราวนี้พื้นที่บ้านกว้างมากๆ มีนาผืนใหญ่2ผืน บึง หลังบ้าน หน้าบ้านมีสนามหญ้าใหญ่ แต่ก็ติดถนนหลักTT คือมีพื้นที่ให้น้องวิ่งสบาย ระแวกบ้านไม่ข้องแวะกัน ติดแต่ว่าไม่มีรั้วหน้าบ้าน เพราะถือว่าเป็นพื้นที่ใหญ่ ที่มีสิ่งก่อสร้างตั้งอยู่หลายหลัง
-เราเอาหมาของน้องชายจากกทมมาเลี้ยง มาอยู่กับเรา1เดือน จุดจบที่โดนรถชนดับ เราเจอร่างน้องคนแรกและเป็นคนอุ้มร่างน้องข้ามถนนมาฝัง
-น้าที่กทมส่งหมาวัยรุ่นมา พันบีเกิ้ล ดื้อสุดๆ จุดจบก็ที่ถนน เราเจอร่างน้องคนแรกและเป็นคนอุ้มร่างน้องข้ามถนนมาฝังเช่นเดิม
-พี่ชายเอาหมาวัยรุ่นพันธุ์ปอมปอมาให้เลี้ยง ก็จบที่ถนนต่อหน้าต่อตา เพราะน้องวิ่งข้ามถนนมารับเรา ภาพยังติดตาเราอยู่ และเราเป็นคนอุ้มร่างน้องข้ามถนนมาฝังด้วยในชุดนักเรียนที่เปือนเลือด
เรากับแม่เลยหยุดเลี้ยงไปสักพักหลายปีมากๆๆ 4-5ปีเลย
-มีหมาจรกระเตงลูกหมามา3+1 เลยให้ข้าวเขา จนตัดสินใจเลี้ยง อยูาด้วยกันประมาณ5-6เดือน สุดท้ายข้างบ้านไม่พอใจที่เป็ดบ้านเขาที่มาลอยในบึงหลังบ้านเราโดนหมาเรากัด ในพื้นที่ของเรา เขาเลยคุยกับแม่เรา(แม่เราไม่ยอม) วันถัดมาเขาให้ใครไม่รู้มารับน้องไปยกคอกเลย แม่เราต้องยกให้เขาไป
แม่เราปวดใจมากๆ บอกว่าไม่อยากเลี้ยงแล้วเพราะรักเขามากจนไม่สามารถทำใจได้ คิดถึงก็จะร้องไห้ทุกครั้ง
แต่ด้วยจำเป็นที่เราต้องมาเรียนไกลบ้าน เลยขยั้นขยให้แม่เลี้ยงหมาสิ จะได้ไม่เหงา จะได้มีกำลังใจในการทำกิจกรรมต่างๆ ชื่นใจในทุกวัน //แม่เริ่มมีอายุแล้ว
-แม่เลยได้ลูกของหมาจากที่บ้านยายเรามา2ตัว (ภายหลังจากที่เราออกจากบ้านยาย แกก็ได้กลับมาเลี้ยงสัตว์และสัตว์ทุกตัวอายุยืนมากๆ หมา2 แมวจร3-4ตัว)
แม่ได้มาเลี้ยงตอนน้องอายุ2เดือน พันธุ์ลาบาดอ+เกรทเดน น้องสีดำขลับ ใส่ถุงเท้าขาว4ข้างทั้ง2ตัวเลย อกขาว ทรงดีมากๆ อยู่ด้วยกัน 4เดือน ด้วยความโชคร้าย น้องตัวนึงที่แม่รักมากวิ่งตามแม่ออกถนน โดนรถชนดับ เธอก็เสียใจอยู่นานถ่ายรูปตอนร้องไห้แล้วมาปรับทุกข์กับเรา
-น้องตัวที่สองอยู่กับแม่มานาน ตัวนี้ดื้อมากแรงเยอะ แต่ติดแม่สุดๆ ปกติพฤติกรรมจะไม่ห่างแม่เลย น้องอยู่กับแม่มา6เดือน วันนี้15/01/67 เวลา17:30 น้องโดนรถชนดับ แม่เราเสียใจที่สุด เราได้แต่โทรไปรับฟังแก แล้วก็เสียใจที่ให้แม่เลี้ยงแต่แรก
เรากับแม่ศึกษาข้อมูลน้องหมาพอสมควรก่อนรับเลี้ยง และมีความเชื่อที่จะไม่ผูกน้องไว้ตลอดเวลา เพราะคิดว่าน้องคือสิ่งมีชีวิต รักและใส่ใจเหมือนสมาชิกครอบครัว แต่สุดท้ายก็จบที่ถนน แต่สิ่งที่ทำให้สงสัยคือ บางครั้งบางครา ในสถานที่ที่ไม่ดูจะปลอดภัยจากรถ น้องก็จะยังอยู่กับเราไม่เกิน1ปีอยู่ดี เรากลัวที่จะรับเลี้ยงหมา เราไม่กล้าอีกแล้วจากประสบการณ์ที่แม่เราเจอ นี่มันเป็นเพราะสภาพแวดล้อมจริงๆใช่มั้ยคะ ไม่ใช่เพราะเราที่เริ่มผูกพันกับเขาเกินไปจนสวรรค์พรากเขาไปใช่มั้ย? กลัวว่าตัวเองจะรักษาสิ่งมีชีวิตรอบตัวไว้ไม่ได้ค่ะ